در شب بیست و هفتم آوریل اولین پرتاب از پایگاه فضایی واستوچنی روسیه انجام شد.

Marina Lystseva of TASS/POOL

فاجعه ای که بلندپروازی های انسان را محدود کرد و باعث شد از آن پس نگاه واقع بینانه تری به کاوشهای فضایی داشته باشیم: سی سال پیش در چنین روزی، شاتل فضایی «چلنجر» از پایگاه فضایی ناسا در فلوریدای آمریکا به فضا پرتاب شد، سی و هفت ثانیه بعد منفجر شد، و هر هفت سرنشین آن کشته شدند.

چگونه از این فاجعه باخبر شدید؟

دومینیک دوتن: «من در گویان بودم و به عنوان خبرنگار متخصص در مسائل مربوط به فضا برای ار اف او، یک بنگاه خبری دولتی، کار می کردم. آن روز برای انجام یک مأموریت روی رودخانه ای در جنگل بودم. خبر را از طریق مقامات نظامی دریافت کردم، گفتند باید با مرکز تماس بگیرم چون یک سانحه فضایی بسیار ناگوار اتفاق افتاده است. آن وقتها تلفن همراه وجود نداشت. دوران دیگری بود.»

لانس بوش: «بیست و هشتم ژانویه ۱۹۸۶، من مهندس جوان و تازه کاری در ناسا بودم، در حال کارآموزی از طراحان بزرگ سفینه های فضایی، کسانی که مرکوری، جمینی و آپولو را طراحی کرده بودند. من به تیمی ملحق شدم که، در اوایل طرح برنامه شاتل، مسئول طراحی نسل جدید سفینه های فضایی شده بود. در ذهن خودم به عنوان یک مهندس، پیشاپیش می دانستم که کار ما مسئولیت سنگینی دارد، زندگی آدمها بسته به تصمیماتی است که ما می گیریم. اما در لحظه انفجار، این نکته هرچه بیشتر برایم مسلم شد. ما در ناسا درک عمیقی از کار گروهی داریم، چون موفقیت ما و جان همکاران ما به هم وابسته است.»

آن لحظه چه احساسی داشتید؟

دومینیک دوتن: «خیلی غمگین بودیم، چون دستاوردهای ناسا در کاوشهای فضایی را تحسین می کردیم، و هنوز هم تحسین می کنیم. آن فاجعه آبی روی آتش اشتیاقها ریخت، اشتیاقهایی احتمالاً بی ملاحظه. آن فاجعه به همه ما نشان داد که ایمنی در فضا مسئله بسیار حساسی است، و هیچکس نمی تواند همه نواقص فنی را برطرف کند. سرمای غیرمترقبه در فلوریدا، یخ زدگی، و بعد هم آن سانحه تراژیک.»

لانس بوش: «من سابقه از دست دادن اعضای خانواده به این شکل آنی و ناگهانی را داشتم. به همین خاطر، می دانستم این سانحه چه معنایی برای خانواده های فضانوردان دارد، و همین طور برای بچه هایی که تلویزیون را تماشا می کردند. خوشحالم که امروز می توانم به حفظ میراث سرنشینان این سفینه، و اعضای خانواده هایشان کمک کنم و قدمی برای کمک به بچه های آن دوران بردارم.»

این فاجعه چه تأثیری بر کاوش فضایی در آن زمان گذاشت؟

دومینیک دوتن: «برای همه یک شوک بود. در آن زمان، ناسا فکر می کرد که می تواند هر ماه یک شاتل به فضا بفرستد. این فاجعه موجب شد همه دریابند که فرستادن فضانوردان به فضا کار بی خطری نیست. همچنین، موجب شد مهندسان هوا – فضا متوجه شوند که ارسال همزمان ماهواره ها و فضانوردان کار درستی نیست. بعد از فاجعه چلنجر، فضانوردان فقط در موارد کاملاً ضروری به فضا فرستاده می شدند. در زمان وقوع این فاجعه، ایستگاه فضایی بین المللی وجود نداشت، برنامه ای برای سفر به ماه در کار نبود، فضانوردان فقط مدتی در مدار زمین قرار می گرفتند و بعد به زمین بر می گشتند. مأموریت آنها فقط در مدار قرار دادن ماهواره ها یا از مدار خارج کردن آنها بود.»

لانس بوش: «سرنشیان آن سفینه و همه کسانی که در آن پروژه کار کرده بودند هدفشان انجام کشف و کاوش به نفع بشریت بود، به ویژه می خواستند با یک تلاش جهانی الهامبخشِ جوانان و نسلهای آینده شوند، آنان را به تحصیل علم، فناوری، مهندسی، و ریاضیات تشویق کنند، و کاری کنند که شهروندانی باخبر از علوم باشند. آن تلاش بی شائبه تأثیر خودش را گذاشت و افراد زیادی تلاش خود را صرف ایجاد یک میراث زنده و پویا در این زمینه کرده اند.»

واکنش افکار عمومی به فاجعه چلنجر چه بود؟

دومینیک دوتن: «این فاجعه به شدت شوک آور بود، چون به صورت زنده در تلویزیون به نمایش در آمد. ناسا مشغول تبلیغ برای خودش هم بود. کریستا مک اولیف، یک آموزگار سی و شش ساله، هم جزء سرنشینان شاتل بود. اولین باری بود که یک “مسافر” سوار شاتل می شد، یک فضانورد غیرحرفه ای می خواست به خارج جو برود، و بنا داشت از فضا درس بدهد. یک برنامه ارتباطی کامل در این باره طراحی شده بود، طوری که به دنیا نشان بدهند فضا چه جای جالبی است. در آن زمان، کاوشهای فضایی پدیده واقعاً مهیجی شده بود، و ظاهراً همه چیز داشت درست کار می کرد. اما با فاجعه چلنجر چشمها به روی واقعیت باز شد: کاوش فضایی همیشه کار خطرناکی است، و با ترک کردن زمین باید آماده رویارویی با مخاطرات فراوان باشیم.»

پیامدهای بلندمدت این فاجعه برای کاوشهای فضایی چه بود؟

دومینیک دوتن: «مسئولان کاوشهای فضایی مجبور به بازنگری کلی در استراتژیهای خود شدند. با نگاه به گذشته، متوجه می شویم که اقدام ناسا برای سرمایه گذاری سراسری روی شاتلها اشتباه بود. ما در اروپا به فکر برنامه مشابهی افتاده بودیم اما، احتمالاً به دنبال فاجعه چلنجر، در دهه نود از آن دست کشیدیم و متوجه شدیم که کپسولهای فضایی وسایل ارزانتر و مطمئنتری برای فرستادن انسان به فضا هستند.»

euronews

تقریبا چهار میلیارد سال پیش، حیات بر روی کره ی زمین پدیدار شد. از آنجا که سیاره ما دارای یک سطح سنگی، آب مایع و یک اتمسفر یکپارچه بود، حیات به وجود آمد.

اما شکوفایی حیات مدیون عامل غیرقابل اجتناب دیگری می باشد: وجود یک میدان مغناطیسی محافظ. مطالعات جدید در مورد یک ستاره ی جوان خورشید مانند، ستاره کاپا ستی - kappa ceti -  نشان می دهد که یک میدان مغناطیسی، نقشی کلیدی را در ساخت یک سیاره ی مساعد برای زندگی، بازی می کند.

 در تصویر، ستاره ی جوان خورشید مانند کاپا ستی، با لکه های خورشیدی بزرگ، نمایش داده شده که نشانه ای از سطح بالای فعالیتهای مغناطیسی آن می باشد. تحقیقات جدید نشان می دهند که بادهای ستاره ای آن، ۵۰ برابر قویتر از خورشید ماست. به عنوان یک نتیجه، هر سیاره ی زمین مانند برای محافظت از اتمسفرش و قابل سکونت بودن، به یک میدان مغناطیسی نیاز دارد. اندازه فیزیکی ستاره و سیاره و فاصله بین آنها در تصویر،به مقیاس نمی باشد.

 به گزارش بیگ بنگ، نویسنده ی اصلی، خوزه- دیاز دو ناسیمنتو، از مرکز اخترفیزیک دانشگاه هاروارد اسمیتسونین - CfA - و دانشگاه ریو جی دو نورت برزیل - UFRN - می گوید: « برای قابل سکونت بودن، یک سیاره نیازمند گرما، آب، و در امان بودن از یک خورشید جوان و بسیار پر نور می باشد». کاپا ستی، در فاصله ی ۳۰ سال نوری دورتر از ما در صورت فلکی نهنگ واقع شده و به صورت قابل ملاحظه ای شبیه به خورشید ما ولی جوانتر می باشد. این تیم، سِن این ستاره را فقط ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون سال، محاسبه کرده اند، که با سِن برآورد شده از دوره چرخش آن، سازگار می باشد.

 این سِن، به شدت با زمانی که حیات بر روی زمین پدیدار شد، مطابقت دارد. به عنوان یک نتیجه، مطالعه ی کاپاستی، می تواند دیدگاه هایی در مورد تاریخ آغازین سامانه ی خورشیدی ما بدهد. مانند دیگر ستاره های این سِنی، کاپا ستی از نظر مغناطیسی بسیار فعال است. سطح آن مملو از لکه های خورشیدی بزرگ، مانند لکه های خورشیدی ما، اما بزرگتر و پر تعداد تر می باشد. همچنین این ستاره، یک جریان مداوم پلاسما و یا گازهای یونیزه شده را به فضای بیرون می راند. تیم تحقیقاتی دریافت که بادهای ستاره ای آن ۵۰ برابر قویتر از بادهای خورشید ما می باشد.

 مشاهدات انجام شده با تلسکوپ ۲٫۰ متری برنارد لیوت - Bernard Lyot - در رصدخانه ی پیک دو میدی درفرانسه، نشان می دهد که “کاپا ستی”، یک ستاره ی خورشید مانند با سِن ۴۰۰-۶۰۰ میلیون سال می باشد.

چنین باد ستاره ای شدیدی، اتمسفر هر نوع سیاره ای را در منطقه ی قابل سکونت، تخریب می کند، مگر آنکه سیاره توسط یک میدان مغناطیسی محافظت گردد. در نهایت سیاره ی بدون میدان مغناطیسی، بیشترحجم اتمسفر خود را از دست می دهد. در سامانه ی خورشیدی ما، سیاره مریخ دچار این سرنوشت شده و از یک سرزمین گرم برای اقیانوس ها نمکی، تبدیل به یک بیابان خشک و سرد شده است.

 تیم تحقیقاتی، بادهای ستاره ای قوی “کاپا ستی” و اثر آن را بر روی یک کره ی زمین جوان، مدل کردند. انتظار می رود که میدان مغناطیسی اولیه ی زمین تا حدی قویتر و یا کمی ضعیفتر از اندازه ی امروزی آن بوده باشد. بسته به قدرت در نظر گرفته شده، محققان دریافتند که منطقه ی محفاظت شده ی حاصل یا مغناطکره، برای زمین باید در حدود یک سوم تا یک دوم بزرگتر از وضعیت امروزی آن بوده باشد. “دو ناسیمنتو” می گوید: «کره ی زمین اولیه، این مقدار محافظتی را که امروزه دارد، نداشته است، اما مقدار محافظت کافی را دارا بوده است. »

 این مدل کامپیوتری، میدانمیدان مغناطیسی ستاره ی کاپا ستی را با خطوط خاکستری رنگ نشان میدهد که به صورت حلقه هایی از سطحش بیرون آمده اند. این ستاره ی جوان خورشید مانند،باد های ستاره ای ۵۰ برابر قویتر از خورشید ما را تولید می کند.

 همچنین “ستاره ی کاپا ستی” شواهدی را از « اَبَر فوران ها» نشان داده است - فوران های عظیمی که انرژِی آزاد شده ی آنها، ۱۰ تا ۱۰۰ میلیون بار بیشتر از بزرگترین فوران هایی است که تا کنون بر روی خورشید خودمان مشاهده شده است . این چنین فوران های پر انرژی می توانند اتمسفر سیارات را تخریب کنند - محققان امیدوارند با مطالعه ی ستاره ی کاپا ستی، دریابند که این سیاره در چه بازه های زمانی، تولید اَبَر فوران می کند، و درنتیجه پی ببرند که خورشید ما زمانی که جوان بوده است، در چه بازه های زمانی، فوران داشته است.

مترجم: آرمان باریکان

سایت علمی بیگ بنگ

منبع: phys.org

انتخاب و گردآوری :مهرداد نورائی

دکتر فیروز نادری مدیر اکتشافات منظومه شمسی سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا، ناسا، در صفحه فیس‌بوک خود خبر داد که این سازمان یک سیارک را به نام «نادری» نامگذاری کرد.

این دانشمند متولد شیراز که اخیرا اعلام کرده بود بعد از ۳۶سال فعالیت در ناسا می‌خواهد بازنشسته شود، سه‌شنبه ۱۰ فروردین ماه با انتشار پیامی در صفحه فیس ‌وک خود اعلام کرد که در مهمانی خداحافظی با ناسا خبردار شده که سیارک ۵۵۱۵ با نام ۱۹۸۹ EL1 به اسم «نادری» نامگذاری شده است.

فیروز نادری در این پیام می‌گوید که «پس از من این سیارک تا میلیاردها سال دور خورشید خواهد گشت».

نادری در پیام دیگری که ۱۲ فروردین در صفحه فیس‌بوک خود منتشر کرده درباره روند نام‌گذاری اجرام آسمانی می‌گوید که اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی مسئول نام‌گذاری‌ها است: «پیشنهاد نام‌گذاری سیارک به نام نادری توسط ناسا ارائه شده بود و کمیته نام‌گذاری اجرام کوچک سماوی این سازمان نیز بعد از بررسی موافقت خود را اعلام کرد».

سیارک «نادری» با قطر۱۰ کیلومتر هر ۴.۴ سال یکبار به دور خورشید می‌گردد. این سیارک هر۵ ساعت و ۲۰ دقیقه یک بار نیز به دور خودش در گردش است و در کمربند بین مریخ و مشتری در حرکت است

وی پیش از این معاون مدیر بخش‌های مختلف آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا بود که در کارنامه خود مدیریت برنامه مریخ را از سال ۲۰۰۰ در دست دارد که تحقیقات مربوط به مریخ را هدایت و برنامه‌ریزی می‌کند.

صفحه فارسی وزارت امور خارجه آمریکا اخیرا در صفحه گوگل پلاس خود نوشت «باخبر شدیم آقای دکتر فیروز نادری مدیر ایرانی-آمریکایی کنونی بخش اکتشافات منظومه شمسی در اداره ملی هوانوردی و فضایی امریکا (ناسا) قصد دارند ... بعد از ۳۶ سال خدمت، از این سازمان خداحافظی ‌کنند....ما در سفارت مجازی تهران و دفتر امور ایران وزارت امور خارجه ایالات متحده از تلاش‌های خستگی‌ناپذیر ایشان برای ارتقاء دانش و فناوری سپاسگزاری می‌کنیم و برای ایشان آرزوی موفقیت هرچه بیشتر داریم».

نادری تحصیلات متوسطه خود را در ایران به اتمام رساند و پس از آن به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته مهندسی برق پی‌گرفت. وی دوره کارشناسی خود را در دانشگاه ایالتی آیووا و کارشناسی ارشد و دکترای خود را در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی به اتمام رساند.

دکتر احمد رفسنجانی و گروهی از محققان دانشگاه مک‌گیل کانادا "فراماده‌ای" (metamaterial) ساخته‌اند که بر خلاف مواد متعارف وقتی کشیده می‌شوند بزرگتر می‌شوند.

 

مواد متعارف وقتی کشیده می‌شوند طولشان افزایش پیدا می‌کند و نازک‌تر می‌شوند اما این نوع ماده که در اصطلاح به آنها مواد "گسترنده با پایداری دوگانه" گفته می‌شود هنگامی که کشیده می‌شوند پهن‌تر شده و تا زمانی دوباره فشرده نشوند به حالت قبلی خود برنمی‌گردند.

دکتر رفسنجانی که نتایج تحقیق خود را جلسه ماه مارس انجمن فیزیک آمریکا مطرح کرد می‌گوید:

"مواد معمولی وقتی از یک طرف کشیده شوند در طرف دیگر جمع می‌شوند. ولی مواد گسترنده، به خاطر ساختار درونی آنها، وقتی از یک طرف کشیده شوند از عرض بزرگ می‌شوند."

دکتر رفسنجانی در پژوهش خود برای تولید ماده گسترنده (auxetic) از آجرکاری‌های برج دوقلوی خرقان الهام گرفته است.

برج‌ دوقلوی خرقان، دو برج آجری دوره سلجوقی که قدمت آن به هزار سال پیش بازمی گردد، با فاصله ۲۹ متر از یکدیگر در شهرستان آوج استان قزوین قرار دارند و نقوش هندسى آجرکارى‌های آن بی‌اندازه درخشان است.

به گفته دکتر رفسنجانی "نقش و نگارهای هنر اسلامی دائره‌المعارف عظیم هندسه است. روی دیوارهای این دو برج می توان حدود ۷۰ فرم معماری آجرکاری و خطاطی یافت."

دکتر رفسنجانی با برش لیزری ورقه‌های پلاستیک متوجه شد که دو طرح هندسی از میان طرح‌های برج خرقان، خاصیت نامتعارفی نشان می‌دهند، علاوه بر اینکه در تمام جهات قابلیت گسترش داشتند خیلی راحت می‌توانستند از حالت گسترده به حالت عادی یا بالعکس تغییر شکل بدهند.

دکتر رفسنجانی توضیح داد که این "پایداری دوگانه" (bistabile) کیفیتی نامتعارف است و تاکنون فقط چند مورد نمونه دیگر مثل آن دیده شده که با روش تا کردن شبیه اوریگامی ساخته شده بودند:

"ساخت این نوع طراحی بسیار ساده‌تر است و فقط به برش لیزری نیاز دارد. بر حسب دقت لیزر می‌توان قطعات بسیار کوچک یا قطعات بسیار بزرگی مثل ماهواره یا صفحات خورشیدی را تولید کرد."

دکتر رفسنجانی و همکارانش در عین حال متوجه شدند که با تغییر مبنای هندسی این فرم‌ها، مثلا تغییر دادن خطوط مستقیم به خطوط منحنی، می‌توان کیفیت این ورقه‌های پلاستکی را تغییر دهند.

bbc news

دانشمندان می‌گویند فضاهای عظیم میان کهکشان‌ها برخلاف تصور گذشته خالی از ماده نیستند.

بر اساس تحقیقات جدید این فضاهای خالی میان‌کهکشانی که به ناحیه پوچ معروف است، آنچنانکه قبلا تصور می‌شد تهی نیست، بلکه به لطف سیاهچاله‌های کلان، حدود ۲۰ درصد جرم ماده معمولی عالم را شامل می‌شود.

به گزارش ایندیپندنت، یک گروه از ستاره‌شناسان در دانشگاه اینسبروک اتریش در تحقیقی به این نتیجه رسیدند که این مواد به وسیله سیاهچاله‌های بسیاربزرگ به فضاهای میان کهکشان‌ها رانده شده‌اند.

مدل‌سازی رایانه‌ای به وسیله این گروه از ستاره‌شناسان تحت هدایت مارکوس هدر از دانشگاه اینسبروک انجام شد.

هدر و همکارانش به وسیله یک ابررایانه شکل‌گیری و تکامل در کهکشان را شبیه‌سازی کردند تا بفهمند چه میزان ماده معمولی در کهکشان‌ها وجود دارد و چه میزان به درون فضای خالی رانده شده است.

وبسایت «کاسمو مگزین» در این باره می‌نویسد: ما در جهانی زندگی می‌کنیم که به وسیله مادهٔ نامرئی احاطه شده است. تنها حدود ۵ درصد از آن، مادهٔ معمولی است – یعنی از اتم تشکیل شده است – مابقی مادهٔ تاریک و انرژی تاریک است.
ماده در سرتاسر جهان یکنواخت پخش نشده است.

این فضاهای خالی حدود ۸۰ درصد حجم و ۲۰ درصد ماده معمولی جهان را تشکیل می‌دهند. 

درست یک قرن پس از پیشگویی آلبرت اینشتین در خصوص وجود امواج گرانشی، دانشمندان امروز اعلام کردند که برای اولین بار موفق به مشاهده آن شده‌اند.

به گزارش خبرگزاری رادیوی ملی آمریکا، سائول توکوسلی، یک متخصص فیزیک نجومی در دانشگاه کرنل می‌گوید: «این یک کشف واقعا عظیم و مهم است.» او عقیده دارد که این کشف بزرگترین تجربه زندگی حرفه‌ای او به شمار می رود.

موج گرانشی موجی است که توسط میدان‌های گرانشی تولید می‌شود و انیشتن در سال ۱۹۱۶، وجود آن را در قالب نظریه «نسبیت عام» پیش‌گویی کرده بود.

نظریه نسبیت عام مجموعه‌ای از معادلات ریاضی است که در آن پدیده فضا-زمان و جاذبه که تا آن زمان با فرمول‌های مکانیکی نیوتون یا «نیرو» توضیح داده می‌شد، به شکل یک «خمیدگی» توضیح داده می‌شود. فرضیه نسبیت می‌گوید که یک جرم با چگالی بسیار بالا مثل خورشید، می‌تواند شکل نور در اطراف خودش را تغییر دهد و مسیر نور را خم کند. براساس نسبیت عام، جرم می‌تواند فضازمان را خمیده کند و در نتیجه میدان گرانشی‌ای بسازد که می‌تواند نور را منحرف کند. موج‌های گرانشی به‌وجود آمده در اثر این میدان گرانشی در سراسر گیتی پراکنده می‌شوند.

با اینکه این نظریه از نظر ریاضی اثبات شده بود، اما از نظر عملی امکان دیدن آن برای دانشمندان وجود نداشت. برای دیدن این موج‌های گرانشی، دو جسم بسیار عظیم باید با سرعت حرکت کنند. محققان پیش‌گویی کرده بودند که اگر دو سیاه‌چاله فضایی با هم برخورد کنند، امکان بوجود آمدن و رصد چنین امواجی وجود خواهد داشت، اما هیچ‌کس نمی‌دانست این اتفاق آیا ممکن است یا هر چند وقت یکبار ممکن است اتفاق بیافتد.

اما در هر حال دانشمندان دو دستگاه برای رصد کردن این امواج ساختند. این دستگاه‌های دریافت‌کننده این امواج که LIGO نامیده می‌شوند، در دو ایالت واشنگتن و لوییزیانا در آمریکا واقع‌اند. این دستگاه‌ها که هر کدام یک تونل به شکل حرف L به طول نزدیک به پنج کیلومتر را شامل می‌شوند، در سال ۱۹۹۹ ساخته شدند اما در سال ۲۰۱۴، به‌روزرسانی عمده‌ای در هر دوی آنها انجام شد و آنها را برای دریافت این امواج آماده‌تر ساخت. 

 جایزه‌ی "فیزیک بنیادی سی‌ام‌اس" از اسماعیل اسکندری، دانشجوی مقطع دکتری در "پژوهشگاه دانش‌های بنیادین ایران" به عنوان یکی از معدود "محققان برجسته" در حوزه‌ی فیزیک بنیادی تقدیر کرد.اسماعیل اسکندری، دانشجوی مقطع دکتری در "پژوهشگاه دانش‌های بنیادی" ایران، موفق به کسب جایزه‌ی "فیزیک بنیادی سی‌ام‌اس" شد.

به گزارش وب‌سایت رسمی پژوهشگاه دانش‌های بنیادی ایران، اسکندری موفق شد جایزه‌ی "شناسایی استعدادهای برتر" در سال ۲۰۱۵ را به خود اختصاص دهد.

"پژوهشگاه دانش‌های بنیادی" یکی از مهم‌ترین مراکز تحقیقاتی ایران است که از سال ۱۳۶۷ تاسیس شده است. این موسسه به چندین پژوهشکده تقسیم می‌شود که در شاخه‌های مختلف علوم ریاضیات، فیزیک،علوم کامپیوتر، علوم شناختی، ذرات و شتابگرها، فلسفه تحلیلی، نجوم، علوم محاسباتی و علوم نانو فعالیت دارد.

جایزه‌ی فیزیک بنیادی سی‌ام‌اس، هر سال دو جایزه به محققان برگزیده اهدا می‌کند. یکی از این جوایز یک بورس تحقیقاتی است که به یکی از محققان جوان و مستعد در حوزه‌ی فیزیک بنیادی تعلق می‌گیرد. جایزه‌ی دیگر، شناسایی و معرفی استعداهای برتر این حوزه است که سالانه به تعداد انگشت‌شماری از برجسته‌ترین محققان جوان اهدا می‌شود.

وب‌سایت رسمی جایزه، از اسماعیل اسکندری به دلیل تحقیقات‌اش در حوزه‌ی ذره‌ی بنیادین دارای جرم تقدیر کرده و این جایزه را به او داده است.

جایزه‌ی "فیزیک بنیادی سی‌ام‌اس" از سوی سازمان اروپایی پژوهش‌های هسته‌ای موسوم به "سرن" اهدا می‌شود.

"سرن" بزرگ‌ترین و مهم‌ترین آزمایشگاه فیزیک ذره‌ای در جهان است که فعالیت‌اش را از سال ۱۹۵۴ در ژنو سوئیس آغاز کرد. درحال حاضر بیست کشور اروپایی عضو رسمی این موسسه‌ی معتبرند و نزدیک به ۸ هزار محقق از سراسر جهان در این موسسه مشغول به کار و تحقیق‌اند.

حوزه‌ی اصلی فعالیت این پژوهش‌گاه، ساخت افزارهای شتاب‌دهنده‌ی ذرات و دیگر زیربناهایی است که برای پژوهش‌های فیزیک ضروری است. "جهان وب" یا همان "سه دبلیو" معروف پیش از نشانی‌های اینترنتی (World Wide Web)نیز اولین‌بار در پژوهشگاه سرن زاده شد.

درحال حاضر بخش مهمی از نیرو و بودجه تحقیقاتی "سرن" در حوزه‌ی "برخورددهنده هاردونی بزرگ" یا همان "ال‌اچ‌سی" مصرف می‌شود. این پروژه عظیم تحقیقاتی در سال ۲۰۰۸ بعد از بیست سال برنامه‌ریزی و آماده‌سازی مقدماتی، به شکل رسمی کلید خورد.

هدف از این طرح تحقیقاتی، آزمون "مدل استاندارد ذرات"، بررسی نظریه‌ی "ابرتقارن" و همچنین نظریه مهم "وحدت بزرگ" و کشف ذره‌ی بنیادی "هیگز" است.

DW

فیزیکدانان به حل یکی از بزرگترین معماهای علمی نزدیک تر شده اند:‌ چرا جهان عمدتا از ماده تشکیل شده نه ضدماده.

اکنون برای اولین بار، دانشمندان نیروهایی که باعث می شود ذرات یک نوع ضدماده به هم بچسبند را اندازه گیری کرده اند.

نیروهای بین ذرات ضدماده - در این مورد ضدپروتون ها - قبلا اندازه گیری نشده بود.

اگر معلوم می شد که ضدپروتون رفتاری متفاوت از ذرات پروتون دارد، می توانست توضیحی بالقوه در مورد علت عدم توازن ماده و ضدماده در جهان امروز ارائه کند: اینکه چرا ماده خیلی بیش از ضدماده وجود دارد.

در آغاز کیهان و در جریان مه‌بانگ (بیگ بنگ) به یک اندازه ماده و ضدماده تولید شد. اما این جهانی نیست که امروز می بینیم؛ جهانی که در آن ضدماده شدیدا نایاب است.

باید پدیده ای در کار بوده باشد که باعث برتری ماده شده؛‌ دانشمندان نظریات خود را دارند، اما شواهد آن فرار است.

آیهانگ تانگ از آزمایشگاه ملی بروکهیون در نیویورک آمریکا که از نویسندگان این مقاله است می گوید:‌ "این معما چند دهه مطرح بوده و سرنخ های کمی پدیدار شده، و همچنان یکی از چالش های بزرگ علوم است."

"هرچیزی که درباره ماهیت ضدماده بیاموزیم به طور بالقوه می تواند به حل این معما کمک کند."

اما به لطف تکنولوژی، ضدماده را می توان در شتاب دهنده‌های ذرات تولید کرد - هرچند در مقدار خیلی کم - که به دانشمندان امکان می دهد خواص آن را مطالعه کنند.

فیزیکدان ها با استفاده از یک کوبنده ذرات به نام آراچ‌آی‌سی (Relativistic Heavy Ion Collider) در بروکهیون، توانستند نیروی بین جفت های ضدپروتون را اندازه بگیرند.

دانشمندان دریافتند که نیروی بین جفت های ضدپروتون گرانشی است، درست مثل "نیروی قوی" (Strong Force) که پروتون ها را در هسته اتم کنار هم نگه می دارد.

ذرات ضدماده جرمی معادل همتای خود ماده معمولی دارند، اما بار الکتریکی آنها برعکس است.

ژنگیائو ژانگ، از دیگر دانشمندان این مطالعه در مورد نتیجه آزمایش کوبنده ذرات، گفت:‌ "ما (در این آزمایش) شاهد انتشار مقدار زیادی پروتون هستیم، یعنی همان مصالح اساسی اتم های متعارف، و همچنین تقریبا به همین اندازه ضدپروتون می بینیم."

"ضدپروتون ها درست مثل پروتون های معمولی به نظر می رسند، اما چون ضدماده هستند، بار آن به جای مثبت منفی است، برای همین در میدان مغناطیسی آشکارساز به جهت مخالف منحرف می شوند."

تا جایی که دقت اندازه گیری ها اجازه می دهد، ماده و ضدماده کاملا متقارن به نظر می رسند. هیچ گونه تغییر ناگهانی نامتقارنی در نیروی قوی بین ذرات که ادامه وجود ماده در جهان و نادر بودن ضدماده را توضیح دهد ظاهر نشد.

به این ترتیب این یافته دانشمندان را به سوی توضیحی دیگر برای عدم توازن ماده و ضدماده سوق می دهد.

برای مثال نوترینوها (یکی دیگر از ذرات اساسی سازنده جهان) ممکن است ضدماده خود باشند.

bbc news

فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا که اخیرا عبوری تاریخی از کنار پلوتو، از اجرام دور افتاده منظومه شمسی انجام داد، اکنون راهی مقصد جدیدی شده است.

"۲۰۱۴ ام یو ۶۹" یکی از دو جرم آسمانی شبیه به دنباله دارها است که دانشمندان مسئول این ماموریت زیر نظر داشتند.

سازمان فضایی آمریکا اکنون پیش از آنکه تمدید ماموریت نیوهورایزنز را رسمی کند، یک بار دیگر طرح بازدید از این جرم تازه را مرور خواهد کرد.

نیوهورایزنز در ماه ژوئیه از فاصله ۱۲۵۰۰ کیلومتری سطح پلوتو گذشت.

کاوشگر در آن گذر علاوه بر گرفتن عکس از سطح این سیاره کوتوله داده های زیادی در مورد آن و اقمارش شارون، استیکس، نیکس، کربروس و هادرا جمع آوری کرد.

مقصد تازه حدود یک و نیم میلیارد کیلومتر ورای پلوتو است. قطرش ۴۵ کیلومتر است و تصور می شود یکی از مصالح اولیه ای باشد که سیارات کوتوله ای مثل پلوتو از آن تشکیل شدند.

این شیء در ناحیه ای در کرانه های دور منظومه شمسی موسوم به کمربند کایپر قرار دارد. این کمربند شامل بقایای یخ زده ای است که از ۴.۶ میلیارد سال قبل که منظومه ما تشکیل می شد به یادگار مانده اند.

جان گرانسفلد مدیر ماموریت علمی ناسا گفت:‌ "با دور شدن نیو هورایزنز از پلوتو و نزدیک شدن آن به کمربند کایپر، و درحالی که داده های هیجان انگیز آن از پلوتو به زمین مخابره می شود، نگاه ما به مقصد بعدی این کاوشگر متهور است."

او گفت انتظار دارد که هزینه ماموریت از این پس خیلی کمتر باشد.

این فضاپیما حامل سوخت هیدرازین کافی برای یک گذر دیگر است، و دانشمندان می گویند می تواند تا اواخر دهه ۲۰۲۰ یا ورای آن به کار ادامه دهد.

الن استرن، محقق اصلی این ماموریت، انتخاب ناسا برای فرستادن کاوشگر به "۲۰۱۴ ام یو ۶۹" را یک "گزینه عالی" خواند.

این یکی از پنج جرم آسمانی است که در تابستان سال ۲۰۱۴ با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل در مسیر پرواز نیو هورایزنز کشف شدند.

bbc news

دانشمندان اعلام کرده‌اند که در تعیین نصف النهار مبدا واقع در گرینویچ لندن اشتباه صورت گرفته است. جی‌پی‌اس‌ها مشخص کرده‌اند که این محور ۱۰۲ متر به طرف شرق متمایل است.

نصف النهار مبدا که محققان طبیعت آن را در سال ۱۸۸۴ در محله گرینویچ لندن معین کردند، خطی فرضی است که از قطب شمال به قطب جنوب کشیده می‌شود و به عنوان نقطه مبدا در جهت‌یابی روی کره زمین به شمار می‌رود.

نصف النهار مبدا شرق و غرب را از هم جدا می‌کند و پایه‌‌ای برای اندازه‌گیری زمان محسوب می‌شود و تمام مناطق زمانی بر اساس نقطه صفر طول جغرافیایی بنیان گذاشته شده‌اند.

اما جی‌پی‌اس‌ها به تازگی مشخص کرده‌اند که نصف‌‌النهار گرینویچ ۱۰۲ متر به شرق متمایل است و بر روی نقطه صفر قرار ندارد. "آژانس ملی اطلاعات مکانی" دلیل این اشتباه را تاثیر توده‌های درون هسته زمین بر روی روش‌های اندازه‌گیری قدیمی معرفی کرده ‌است.

در قرن نوزدهم طول جغرافیایی از روی موقعیت ستارگان مشخص شده‌ بود. در آن زمان محققان به دنبال خط‌های افقی بر روی زمین بودند تا بر اساس آن مرکز زمین را معین کنند. بدین منظور از جیوه استفاده می‌شد.

ولی جی‌پی‌اس‌ها نشان می‌دهند که این روش نتایج دقیقی در بر نداشته است. زیرا توده سنگ‌های سنگین در هسته زمین جیوه را جذب و از خط افقی منحرف می‌کرده‌اند. گفتنی است که نیروی جاذبه سیاره ما با توجه به جنس و ساختارهای زیرزمینی هر بخش متغیر است.

در نتیجه طول جغرافیایی که در قرن نوزدهم مشخص شده است، به صورت عمودی قرار ندارد و این خط به هسته مرکزی زمین نمی‌رسد و از این روی نمی‌تواند محور درستی برای تقسیم‌بندی یکسان کره زمین ‌باشد.

بر خلاف روش‌های گذشته، اندازه‌گیری‌های جی‌پی‌اس تحت تاثیر جاذبه زمین نیستند. آن‌ها خود را با ماهواره‌ها هماهنگ می‌کنند که به طور پیوسته موقعیت و زمان خود را ارسال می‌کنند. به همین خاطر برای تعیین موقعیت یک مکان مشخص بر روی کره زمین، سیگنال‌های سه جی‌پی‌اس ماهواره‌ای در یک زمان مشخص کافی هستند تا نتیجه دقیقی به دست بدهند.

dw

آیا در نقاط دیگر کیهان موجودات هوشمند فضایی و آثار حیات وجود دارند؟ پروژه‌ای با سرمایه‌ای هنگفت به راه افتاده تا پاسخی برای این پرسش بیابد. استیون هاوکینگ، فیزیکدان مشهور، از پشتیبانان این پروژه است.

پروژه‌ای ۱۰ ساله با سرمایه‌ای بالغ بر ۱۰۰ میلیون دلار آغاز شده تا نشانی از آثار حیات و موجودات هوشمند فضایی در دیگر نقاط کیهان کشف کند.

این پروژه Breakthrough Initiatives نام دارد و هدایت آن را اخترشناسان برجسته‌ی جهان عهده‌دار هستند. یوری میلنر، میلیاردر روس ساکن آمریکا، سرمایه لازم برای انجام این پروژه عظیم و درازمدت را فراهم کرده است.

استیون هاوکینگ، فیزیکدان و کیهان‌شناس مشهور بریتانیایی، از پشتیبانان این پروژه است.

او روز دوشنبه (۲۰ ژوئیه) در مراسم راه‌اندازی این پروژه گفت: «ما بر این باوریم که حیات بر کره‌ی زمین بطور خودجوش و ناگهانی شکل گرفته است. از این رو باید در دیگر نقاط این کهکشان بی‌پایان نیز اثری از حیات وجود داشته باشد. ما زنده‌ایم، ما هوشمندیم و باید بدانیم.»

فرانک دریک و جفری مارسی از جمله شخصیت‌ها و کارشناسان صاحبنامی هستند که در اجرای این پروژه شرکت جسته‌اند. فرانک دریک یکی از پیشگامانی است که رویای یافتن موجودات غیرزمینی با کمک ابزارهای مدرن را در سر داشته و دارد. جفری مارسی از دانشگاه برکلی نیز از سیاره‌شناسان معروف جهان محسوب می‌شود. 

به‌کارگیری پیشرفته‌ترین ابزارها

برای پیشبرد این پروژه و رصد کردن کهکشان، قرار است دو دستگاه از قوی‌ترین و بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های جهان به کار گرفته شوند؛ یکی تلسکوپ گرین بنک در ویرجینیای غربی و دیگری تلسکوپ پارکس در نیو سات ولز استرالیا.

گفته می‌شود که منطقه و سرعت جستجو به مراتب وسیع‌تر و بیشتر خواهد بود. قرار است که حدود یک میلیون ستاره، راه شیری و حدود یکصد کهکشان دیگر در طیف‌های رادیویی گسترده اسکن شوند تا بتوان از این راه گامی دیگر به کشف موجودات فضایی دیگر نزدیک شد.

داده‌هایی که در چارچوب این پروژه جمع‌آوری می‌شوند، در دسترس همگان قرار خواهد گرفت. حجم اطلاعاتی که طبق پروژه‌های تاکنونی در عرض یک سال جمع‌آوری می‌شده‌اند، در چارچوب این پروژه جدید در عرض یک روز گردآوری خواهند شد.

به گفته‌ی یوری میلنر، سرمایه‌گذار و بنیانگذار این پروژه، "فناوری اکنون تا آنجا پیشرفت کرده که می‌توان جستجوی نشانه‌های موجودات هوشمند فضایی را بر یک ساختار استوار علمی بنا کرد".

آیا این پروژه موفقیت‌آمیز خواهد بود؟ کارشناسان در آغاز این ابتکار عمل، پاسخی روشن برای این پرسش ارائه نکرده‌اند. درخور توجه آنکه به اعتقاد استیون هاوکینگ، حتی ناکامی این کاوشگری نیز نتایجی جالب به دست خواهد داد.

dw

با شلیک اولین پرتو پروتون‌ با سرعتی نزدیک به سرعت نور در تونل ۲۷ کیلومتری در مرکز تحقیقاتی سرن در سوییس، برخورد دهنده هادرونی بزرگ پس از تقریبا دو سال دوباره شروع به کار کرد.

پس از تغییرات و اصلاحاتی که در این دو سال وقفه در این شتاب‌دهنده عظیم انجام شد، ساعت هشت و نیم صبح امروز یکشنبه ۱۶ فروردین (پنجم آوریل) به وقت گرینویچ، اولین پرتو پروتون حرکت خود را در تمامی این دایره عظیم آغاز کرد و چندین بار در این تونل طولانی و مدور دور زد و کمی بعد پرتو دوم در جهت عکس به موازات پرتو اول شلیک خواهد شد، اما برخورد واقعی آن‌ها تقریبا یک ماه دیگر آغاز می‌شود.

نقص فنی باعث شد شلیک پروتونها در برخورد دهنده سرن تقریبا یک‌ هفته دیرتر از برنامه آغاز شود.

هدف از این برخورد که حدود دو برابر انرژی اولین برخورد در شتاب‌دهنده سرن انرژی دارد، گشودن دریچه‌ای به "فیزیک نوین"، ورای مدل استاندارد، است.

در ابتدا پرتو پروتونی با انرژی نسبتا کمی در داخل برخورد دهنده شلیک می‌شود، اما در ماه‌های آینده انرژی آنها به ۱۳ تریلیون الکتروولت افزایش خواهد یافت.

با این‌حال دانشمندان تا همین حالا هم "پراکنش" ذرات را ردیابی کرده‌اند. این پراکنش وقتی اتفاق می‌افتد که پروتون‌ سرگردان به یکی از حائل‌هایی برخورد می‌کند که برای در مسیر نگاه داشتن پرتو در مسیر مورد نظر تعبیه شده‌ است.

پروفسور رولف هوئر مدیر کل سرن (سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا که اداره برخورد دهنده هادرونی بزرگ را به عهده دارد) می‌گوید: "اینکه پس از دو سال تغییر و تحول اساسی همه چیز به این خوبی پیش رفته بسیار عالی است."

"هم من و هم همه کسانی که در مرکز کنترل سرن کار می‌کنند و هم همه همکاران ما در جامعه فیزیکدانان ذرات پر انرژی خوشحالند."

ناشناخته‌های بزرگ

نظریه فعلی که ذرات بنیادی و بر‌هم‌کنش نیروها بین ذرات را توضیح می‌دهد مدل استاندارد نام دارد.این نظریه ۱۷ ذره بنیادی اتم، از جمله ۱۲ ذره‌‌ای که اجزای سازنده ماده هستند و پنج حامل نیرو را توضیح می‌دهد. وجود آخرین حامل نیرو که بوزون هیگز نام دارد و به ذره خدا معروف شده، در سال ۲۰۱۲ در همین شتاب‌دهنده سرن ثابت شد.

پروفسور تارا شیرز، استاد دانشگاه لیورپول که سرپرستی یکی از چهار آزمایش بزرگ برخورد دهنده هادرونی بزرگ را به عهده دارد به بی‌بی‌سی گفت: "مسلما ما می‌خواهیم هر آزمایشی که روی ذرات بنیادی انجام می‌دهیم به یک کشف بزرگ و ناشناخته منتهی شود."

"اما اکنون این یک ضرورت شده چون در دور قبلی با کشف بوزون هیگز، ما هر چیزی را که نظریه فعلی ذرات بنیادی پیش‌بینی کرده بود کشف کرده‌ایم."

اما فیزیکدانان از مدل استاندارد راضی نیستند چون برای توضیح برخی از ویژگی‌های شگفت انگیز جهان هستی کافی نیست.

مدل استاندارد حتی در مورد نیرویی مهم و شناخته شده ای مثل گرانش هم توضیح مناسبی ندارد.

برای حل این مشکل نظریه‌هایی فرای مدل استاندارد مطرح شده، اما تاکنون هیچ‌چیزی در تایید آنها به طور مستقیم کشف نشده است.

از میان این جنبه‌های حیرت‌انگیز یکی انرژی تاریک است، نیرویی جهان‌گستر که تصور می‌شود مسئول سرعت گرفتن هر چه بیشتر انبساط جهان است.

دیگری ماده تاریک است، شبکه‌ای که تمام جهان مرئی را مثل تار و پود در کنار هم نگه می‌دارد. مدل جدید باید بتواند توضیح دهد که چرا کهکشان‌ها سریعتر از آنچه که باید، می‌چرخند- حداقل بر اساس آنچه که برای ما قابل رویت است.

یکی از این نظریه‌ها که ابرتقارن نام دارد برخی از این ناشناخته‌ها را با مطرح کردن وجود ذرات بنیادی بیشتر توضیح می‌دهد، اما هیچ آزمایشی از جمله همه آنچه در برخورد دهنده هادرونی بزرگ انجام شده کوچکترین نشانه‌ای از این ابرتقارن نشان نداده است و نشانه ای از این ذرات تا به حال دیده نشده‌اند.

اکنون فیزیکدانان امیدوارند با رساندن ماده به حالتی که تا به حال دیده نشده، بخشی از این پرسشهای تاکنون بی پاسخ مانده را در باره جهان هستی جواب دهند.

برای این کار در دور جدید آزمایشها از برخورد دو پرتو بسیار متمرکز و بسیار سریع پروتون در شتابدهنده سرن، حرارتی تولید می‌شود - که از لحظاتی بعد از انفجار بزرگ تا به حال دیده نشده- و شاید این باعث کشف چیزی ناشناخته شود.

علاوه بر این بقایای این برخوردهای ناچیز، اما تاریخ‌ساز، ممکن است حاوی ذراتی تازه باشد و راز ماده تاریک یا حتی وجود بعدی تازه‌ علاوه بر چهار بعد شناخته شده فعلی را فاش کند.

اما ابتدا باید این برخورد پروتونی ایجاد شود. نخستین برخورد برای ماه مه برنامه‌ریزی شده و بعد فیزیکدانان در سراسر دنیا سیل اطلاعات حاصل را تجزیه و تحلیل می کنند.

در سال ۱۹۸۹ وقتی کار با نخستین شکافنده اتم به نام برخورددهنده LEP شروع شد مثل امروز هیجان عجیبی در بین فیزیکدانان حکمفرما بود.

در همان زمان هم آنها فکر می‌کردند شاید بوزون هیگز را پیدا کنند، یا ابر تقارن را ثابت کنند، همان چیزهایی که در حال حاضر هم فیزیکدان‌ها به دنبالش هستند.

در نهایت آن آزمایش‌ها باعث شد مدل استاندارد هر چه دقیق‌تر اندازه گیری شود و به این ترتیب دانشمندان توانستند آنقدر محدوده جستجو را تنگ کنند تا بفهمند که کجا می‌توان رد بوزون هیگز را پیدا کرد.

در این دور جدید آزمایش‌ها در برخورد دهنده هادرونی بزرگ در چند سال آینده کار برای برای اکتشافی تازه آغاز شده و همه امیدوارند مثل دور اول تحولی بزرگ پیش رو باشد.

bbc news

از بین ۲۰۰ هزار نفری که آمادگی خود را برای سفر به کره مریخ اعلام کرده بودند، صد نفر انتخاب شدند. سه تن از منتخبان ایرانی هستند. این سفر بی‌بازگشت که ده سال دیگر آغاز می‌شود، مورد انتقاد شدید کارشناسان است.

بنیاد هلندی "مارس وان" (مریخ یک) اعلام کرد که یکصد نفر به دور بعدی گزینش نخستین مسافران مریخ راه یافته‌اند. قرار است که در دور نهایی ۲۴ نفر برای این سفر بی‌بازگشت انتخاب گردند و از سال ۲۰۲۵ هر دوسال یک بار چهار تن از آنان به مریخ فرستاده شوند.
این پروژه غیر انتفاعی در سال ۲۰۱۱ راه افتاد و قرار است که آموزش فضانوردان در سال جاری میلادی آغاز شود.
به گفته برنامه ریزان "مارس وان" مسافران مریخ حدود ۸ ماه در راه خواهند بود. آنها در این مدت در کپسول بسیار کوچکی به سر می‌برند ولی پس از ورود به مریخ در مکانی ۵۰ متری زندگی خواهند کرد. آنها در مریخ به آب آشامیدنی دسترسی خواهند داشت و احتمال می‌رود که حتی قادر به کشت مواد خوراکی هم باشند.

آنچه که زندگی را در مریخ سخت خواهد کرد، قدرت جاذبه بسیار کم این کره و دمای ۱۲۵ درجه زیر صفر آن خواهد بود.

سفر به مریخ بی‌بازگشت خواهد بود اما کارشناسان "مارس وان" احتمال می‌دهند که در آینده امکان بازگشت مسافران مریخ به کره زمین امکان پذیر باشد.
صد نامزد فعلی که ۵۰ تن از آنان زن و ۵۰ نفر مرد هستند، از طریق ویدئو در آزمون سفر مریخ شرکت کرده‌اند.سه تن از منتخبان فعلی ایرانی هستند و امیدوارند که به دور بعدی راه یافته و جزو نخستین گروهی باشند که به مریخ سفر می‌کند. الهه نوری و صادق مدرسی ساکن ایران هستند و سعید قندهاری در اوکلند نیوزلند زندگی می‌کند.نوری ۲۱ سال دارد و دانشجوی رشته معماری است. مدرسی ۳۰ ساله در رشته زیست شناسی تحصیل کرده و بازیکن حرفه ای تنیس روی میز است. قندهاری ۳۴ سال دارد و به گفته خودش مدرک کارشناسی ارشد فیزیک از ایران و کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل و حقوق بشر از نیوزیلند را کسب کرده است.

او به خود لقب "آچار فرانسه" داده و گفته است که علاوه بر عضویت در شورای مرکزی حزب اعتماد ملی و مجلس شورای اسلامی، در زمینه‌های گوناگون از جمله کشاورزی، شکار، اخترشناسی و حجامت تجربه دارد.
در بین منتخبان سه مرد آلمانی هم وجود دارند.
سفر بی‌بازگشت به مریخ با انتقادات شدید کارشناسان فضایی روبرو شده است، زیرا به گفته آنان هنوز بخش زیادی از مشکلات فنی سفر ۲۳۰ میلیون کیلومتری برطرف نشده و امکان مرگ مسافران بسیار زیاد است. فضانورد آلمانی، ارنست مسراشمیت مسافران مریخ را "کماندوهای انتحاری" نامیده است.

dw

ستاره‌شناسان پس از چند سال تحقيق و بررسی اعلام کردند که شاهد بروز «پديده اختلال کشنده» از سوی يک سياهچاله‌ بوده‌اند.

در سال ۲۰۰۹، ستاره‌شناسان مرکز نجوم «مک‌دانلد» در تگزاس آمريکا مشغول بررسی و واکاوی در امواج آسمان بودند که ناگهان ديدند برقی از نور در عمق فضا درخشیدن گرفت.

اين ستاره‌شناسان که روی پروژه بررسی و رديابی سوپرنواها کار می‌کردند، با تلسکوپ خاصی مشغول به کار بودند و فکر می‌کردند مانند موارد مشابه، اين هم يک سوپرنوای درخشان بوده است.

اما به تدريج روی اين پديده کار کرده و روی يافته‌های اوليه ترديد کردند. تا اينکه ماهواره «سويفت» ناسا، اسکن خود را فرستاد و مشخص شد قوس مواد شيميايی اين پديده، متفاوت از درخشش سوپرنواها است.

پس از رد شدن احتمالات اوليه که ممکن است اين تلفيق يک ستاره نوترونی و يا طيف انفجاری گاما باشد، ستاره‌شناسان با يک احتمال ديگر روبرو بودند: يک پديده اختلال کشنده، يا کششی. 

به گزارش روز هشتم بهمن سايت «جهان امروز»، حالا در ژانويه سال ۲۰۱۵، «ونسا یانک» يکی از ستاره‌شناسان گفته است: «اين گونه درگيری اسپاگتی وار، می‌تواند احتمال نزديک شدن به افق يک سياهچاله باشد».

جی کريگ ويلر، مدير مرکز گروه بررسی سوپرنواها در دانشگاه تگزاس، در توضيح گفته است: وقتی يک ستاره به سياهچاله‌ای نزدیک شود، با تفاوت شديد جاذبه سياهچاله روبرو می‌شود.

به گزارش روز نهم بهمن سایت «هایر لرنینگ»، وی افزود: «جاذبه اين سياهچاله‌ها اين قدر شديد است که می‌تواند تمامی يک ستاره را به مشتی رشته تبديل کند».

ستاره‌شناسان می‌گويند اين پديده نشان می‌دهد که حد ادينگتون روی داده است، حدی که در صورت افزايش درخشندگی ستاره، به شکل بادهای اختری می‌تابد.

تیم بزرگی از منجمان از کشورهای مختلف دنیا سیاهچاله‌ای را در مرکز کهکشان IC 310 رصد کرده‌اند که دارای جتی سوسوزن است و این موضوع با نظریه‎‌های موجود همخوانی ندارد.

 به گزارش سرویس علمی ایسنا، تیم علمی توضیحات ممکنی را برای این نوع جت منحصربه‌ فرد ارائه داده و اعلام کرده تحقیقات بیشتری باید پیش از رسیدن به نتیجه‌گیری‌های قطعی انجام شوند.

 سیاهچاله موجود در کهکشان IC 310 برای نخستین بار در سال 2012 و توسط تیمی کشف شد که از یک جفت تلسکوپ MAGIC واقع در جزیره لاپالمای اسپانیا استفاده می‌کرد. کهکشان مزبور در صورت فلکی Perseus و تقریبا در فاصله 260 میلیون سال نوری از زمین واقع شده است.

 آنچه دانشمندان را شگفت‌زده کرد، این بود که به نظر می‌رسید در این سیاهچاله، جتی از اشعه‌های گاما که ساطع می‌شد، با سرعت بسیار بالا و در طول بازه زمانی فقط چند دقیقه سوسو می‌زد و تغییراتی در درخشندگی‌اش را از خود نشان می‌داد.

 انتشارات جت‌های سوسوزن از سیاهچاله‌ها موضوع جدیدی نیست اما نمونه‌هایی که پیش‌تر مشاهده شده‌ بودند، در طول بازه‌های زمانی بسیار طولانی‌تری این عمل را انجام می‌دادند. محققان بر این باورند این حالت به دلیل آنچه آن‌ها «شتاب‌دهی‌های شوک» می‌خوانند، رخ می‌دهد. در چنین مواردی، ذرات به طور ناگهانی توسط امواج شوک شتاب‌دهی می‌شوند با این حال، بازه زمانی سیاهچاله کهکشان IC 310 بیش از آن سریع است که با چنین نظریه‌ای توضیح داده شود و دانشمندان علم فضا باید نظریه‌ای دیگری برای توضیح این پدیده ارائه دهند.

 محققان پیشنهاد داده‌اند سوسوزدن این سیاهچاله احتمالا از همان عاملی ناشی می‌شود که موجب می‌شود تپ‌اخترها سوسو بزنند. تپ‌اخترها، ستارگانی هستند که مرده‌اند وتا حد هسته واژگون شده‌اند.

 آن‌ها تمایل دارند دو پرتو نوری را ساطع کنند. با چرخش تپ‌اختر، نوری که روی زمین مشاهده می‌شود، مانند نور یک فانوس دریایی بر روی دریا سوسو می‌زنند. تیم علمی معتقد است سوسوزدن سیاهچاله کهکشان IC 310 احتمالا با شتاب‌دهی ذرات تپ‌اختر مانند مرتبط باشد.

 دانشمندان قبول دارند نظریه‌شان به دلیل وجود مدارک ناکافی ضعیف است اما آن‌ها امیدوارند شواهد بیشتری برای توضیح قاطعانه ماهیت چنین جتی ارائه دهند.

 جزئیات این بررسی در مجله Science قابل‌ مشاهده است.

فضاپیمای کوچک نیروی هوایی آمریکا بعد از ۶۷۴ روز در فضا در کالیفرنیا فرود آمد. معلوم نیست این فضاپیما مشغول چه مأموریتی بوده؛ پاسخ نیروی هوایی آمریکا در این زمینه قانع‌کننده نیست و بازار گمانه‌زنی داغ است.

فضاپیمای آمریکایی X-37B پس از حدود دو سال گشتن به دور زمین در پایگاه نیروی هوایی آمریکا جمعه (۱۷ اکتبر/ ۲۵ مهر) در جنوب کالیفرنیا به زمین نشست. X-37B در فضا چه مأموریتی را دنبال می‌کرد؟ کسی نمی‌داند.

کارشناسان تنها می‌توانند گمانه‌زنی کنند که چرا نیروی هوایی آمریکا این فضاپیمای کوچک را به مدت ۶۷۴ روز به سفر دور زمین فرستاد. برخی گمانشان به تکنیک جاسوسی مدرن در این سفینه می‌رود و برخی تصور می‌کنند شاید موضوع بر سر توسعه یک سیستم تسلیحاتی مدرن باشد.

عده‌ای هم خیال می‌کنند X-37B می‌تواند از مدار زمین برنامه فضایی چین را زیر نظر بگیرد. نیروی هوایی آمریکا در خبری در این باره به‌طور مختصر به "تجاربی در مدار زمین" اشاره کرد.

فضاپیمای فرود‌آمده بر زمین سومین فضاپیما از نوع X-37B است که به مدار زمین پرتاب شده است. این سفینه فضایی از دسامبر ۲۰۱۲ تا جمعه (۱۷ اکتبر ۲۰۱۴) در فضا بوده است.

دو مأموریت مرتبط با این فضاپیماها به‌ترتیب حدود ۲۰۰ و ۴۰۰ روز به طول انجامید. مخفی نگه داشتن مداوم هدف این برنامه باعث شده که گمانه‌زنی‌های زیادی در مورد آن صورت گیرد.

این فضاپیمای بی‌سرنشین نزدیک به ۹ متر طول، ۳ متر ارتفاع و دامنه‌ای به وسعت ۴ و نیم متر دارد. باتری‌های لیتیومی که فضاپیما با آن کار می‌کند توسط صفحه‌های خورشیدی شارژ می‌شوند.

نیروی هوایی ایالات متحده قصد دارد در سال آینده چهارمین مأموریت X-37B را از پایگاه خود در کیپ‌ کاناورال فلوریدا آغاز کند.

dw

آلسا کارسون رویاهای بزرگی دارد. در ۱۳ سالگی مصمم است اولین فردی باشد که قدم بر مریخ می‌گذارد.

رامين گلستانيان، دانشمند ايرانی موفق به دريافت جايزه ۲۰۱۴ هول‌وک در رشته فيزيک شد. آقای گلستانيان که در حال حاضر در دانشگاه آکسفورد است، کارشناسی فيزيک را در دانشگاه صنعتی شريف و کارشناسی ارشد و دکتری را در دانشگاه تحصيلات تکميلی زنجان به پايان برده است.

جايزه موسوم به هول‌وک «Helweck» با تلفظ انگليسی و الوک با تلفظ فرانسه، به ياد فيزيکدان فرانسوی «برنار الوک» نامگذاری شده و از سال ۱۹۴۵ به صورت مشترک توسط انجمن‌های فيزيک فرانسه و بريتانيا به فيزيکدانانی که طی ۱۰ سال به طور مداوم کار و تحقيقی برجسته در حوزه فيزيک انجام داده باشند، اهدا می‌شود.

فرنارد الوک که اين جايزه به اسم او نامگذاری شده، مدير آزمايشگاه کوری بود که در زمان اشغال فرانسه توسط آلمان نازی در جنگ جهانی دوم شکنجه و کشته شد.

اين جايزه به دليل فعاليت‌های آقای گلستانيان در زمينه مواد نرم فعال و به خصوص شناگران ميکروسکوپی و ذرات کولوييدی فعال به وی اهدا می‌شود. مراسم رسمی اعطای جايزه قرار است روز پنجم شهريورماه برگزار شود.

سیاره غول پیکر کپلر 10cاز قوانین پیروی نمی نماید،درست مانند زمین از سنگ تشکیل شده است.

دانشمندان آن را زمین غول پیکر می نامند.سیاره های غول پیکر سیستم خورشیدی ما همگی از گاز تشکیل شده اند که نماد بارز آنها ژوپیتر و زحل می باشندو دانشمندان به این مسئله عادت کرده بودند که سیارات بزرگ باید بصورت اساسی از هلیوم و هیدروژن تشکیل شده باشند ولی کپلر 10cمتخصصان را مجبور به دور انداختن فرضیه شان نمود.

با توجه به ابعاد این سیاره، میدان جاذبه آن سه برابر از زمین قویتر می باشد.با توجه به نزدیکی این سیاره به خورشیدش و مدار کوتاهترش نسبت به زمین ،در مقایسه با زمین که اتمام  گردش در مدارش 365 روز به طول می انجامد این سیاره مدارش را تنها در عرض 45 روز به اتمام می رساند که این نزدیکی نشان از هوایی به شدت گرم در این سیاره دارد.این سیاره 17 بار سنگینتر از زمین است و دانشمندان بر این باور بودند که سیاره ای با جرم بیش از ده برابر زمین می بایست از گاز تشکیل شده باشد ولی این سیاره خلاف این امر را ثابت کرد.

جندی شاپور البرز تیر 93

Society for Science & the Public  2014

پژوهشگران آثاری از یک جهان دیگر را کشف کرده اند که بر اثر برخورد آن با زمین میلیاردها سال پیش، کره ماه شکل گرفت.

تجزیه سنگ هایی که توسط سرنشینیان فضاپیمای آپولو از کره ماه جمع آوری و به زمین منتقل شده آثاری از یک "سیاره" دیگر به نام تئا را نشان می دهد. پژوهشگران می گویند که کشف آثار به جا مانده از این سیاره نشان می دهد که فرضیه شکل گیری ماه بر اثر یک برخورد فضایی عظیم درست است.

نتایج این پژوهش در مجله ساینس (علوم) منتشر شده است.این فرضیه علمی که از سالهای دهه ۱۹۸۰ پذیرفته شده معتقد است که سیاره ماه بر اثر تصادمی بین کره زمین و سیاره تئا و حدود چهار میلیارد و ۵۰۰ هزار سال پیش به وجود آمده است. نام تئا از یکی از خدایان افسانه ای یونان به عاریه گرفته شده که مادر سلنه خدای ماه تلقی می شد.

این طور تصور می شود که سیاره تئا براثر برخورد با کره زمین از هم پاشیده و پس از ترکیب شدن بخش هایی از ذرات آن با ذراتی که از کره زمین جدا شده بود سیاره ماه شکل گرفته است.

این ساده ترین توجیه برای نحوه پیدایش ماه است و شبیه سازی های کامپیوتری از تغییرات منظومه خورشیدی این فرضیه را تایید می کند. مشکل اصلی این فرضیه این بود که از زمان بازگشت فضاپیمای آپولو تاکنون پژوهشگران موفق نشده بودند آثار به جا مانده از سیاره تئا را روی سنگ های کره ماه پیدا کنند.

تمام پژوهش های قبلی اینطور نشان می دادند که منشاء همه سنگ های سطح کره ماه زمین است در حالیکه شبیه سازیهای کامپیوتری نشان می دادند که بخش اعظم مواد و جرم کره ماه باقی مانده های سیاره منهدم شده تئا است.

منشاء بیگانه

اکنون در تجزیه دقیق تر سنگ هایی که از کره ماه آورده شده موادی پیدا شده است که نشان می دهد بخشی از این سنگ ها منشاء بیگانه دارند.

به گفته دکتر دانیل هروارتز از دانشگاه گوتینگن آلمان و سرپرست این پژوهش، تاکنون هیچکس برای تائید فرضیه تصادم تئا با کره زمین شواهد قطعی پیدا نکرده بود. او در مصاحبه ای با بی بی سی افزود:"کار به جایی رسیده بود که برخی از دانشمندان می گفتند اصلا چنین تصادمی روی نداده است. ولی اکنون ما تفاوت های جزیی بین سنگ های کره ماه با سنگ های کره زمین پیدا کرده ایم و این نکته فرضیه تصادم بزرگ را تائید می کند."

اما برخی می گویند که این تفاوت ممکن است محصول موادی باشد که بعد از شکل گیری ماه، کره زمین به سطح خود جذب کرده است.

پروفسور الکس هالیدی از دانشگاه آکسفورد از جمله دانشورانی است که از تفاوت بسیار اندک بین ترکیب سنگ های ماه و کره زمین اظهار تعجب می کنند. او می گوید:"قاعدتا آنچه که ما دنبال آن هستیم وجود تفاوت های فاحش تراست. چون براساس معیارهای علمی برای تشخیص ترکیب اجرام آسمانی این حد از تفاوت چندان زیاد نیست و سایر سیاره های منظومه خورشیدی نیز می توانند یک حد ناچیزی با هم شباهت داشته باشند."

دکتر دانیل هروارتز تفاوت سنگ های کره ماه با سنگ های کره زمین را براساس روشی سنجیده که ترکیب ایزوتوپی اکسیژن موجود در سنگ ها را اندازه گیری می کند و تناسب انواع اکسیژن موجود در آن را نشان می دهد.

بقیه در ادامه نوشتار

چرا اندازه زمین هندبال بزرگ‌تر از زمین تنیس است؟ فیزیکدان‌ها با پژوهش روی بزرگی زمین‌های مختلف ورزشی به قوانین بدیعی دست یافته‌اند که ارتباط وسعت زمین و نوع ورزش را مشخص می‌کند.

DW.DE

حدس دانشمندان مبنی بر وجود آب مایع در یکی از قمرهای سیاره زحل، درست از آب درآمد.

آب مایع حیات است و موسسه تحقیقات تکنولوژی کالیفرنیا می گوید قمر «انسلادوس» متعلق به سیاره زحل، احتمالا مکان مناسبی برای انواع حیات غیرزمینی است.

دانشمندان از سال ۲۰۰۵ گمان می کردند که انسلادوس آب دارد، همان موقعی که فضاپیمای کاسینی ناسا، تصاویری از فوران کریستال های یخ از قطب جنوب قمر را ثبت کرد.

با اندازه گیری دقیق جاذبه قمر کوچک، دانشمندان توانستند تشخیص دهند که سفره آبی، احتمالا به بزرگی دریاچه سوپریور در آمریکا، زیر لایه ضخیم یخ و بالای هسته صخره ای قمر قرار دارد.

پژوهشگران می گویند دریاچه فوق احتمالا ده کیلومتر عمق دارد.
کشف جدید فوق، در مجله ساینس به چاپ رسیده و انسلادوس را به مقصدی جذاب تر از پیش برای ماموریت های اکتشافی آینده بدل کرده است.

دانشمندان «موسسه ملی فناوری و استانداردها» (NIST) امریکا دقیق‌ترین ساعت اتمی جدید موسوم به NIST-F2 را ساختند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این ساعت طی 300 میلیون سال هیچ ثانیه‌ای جلو نخواهد رفت و هیچ ثانیه‌ای را نیز از دست نخواهد داد و این موضوع آن را حدود سه برابر دقیق‌تر از NIST-F1 می‌کند که از سال 1999 تاکنون به عنوان استاندارد عمل کرده است.

 دانشمندان اخیرا نخستین عملکرد رسمی NIST-F2 که نزدیک به یک دهه تحت توسعه بوده را به «دفتر بین‌المللی اوزان و سنجش‌ها» واقع در نزدیکی پاریس گزارش کرده‌اند.

 این آژانس داده‌هایی را از ساعت‌های اتمی سراسر جهان با هدف تولید زمان جهانی تنظیم‌شده (زمان بین‌المللی) جمع‌آوری می‌کند و بر اساس داده‌های آن، ساعت جدید هم‌اکنون دقیق‌ترین زمان استاندارد جهان است.

 ساعت NIST-F2 آخرین نمونه در مجموعه ساعت‌های اتمی سزیم‌محور است که از دهه 1950 تاکنون توسط NIST طراحی شده‌اند. این موسسه در تلاش برای پیشرفت‌دادن زمان اتمی که بخشی از زیرساخت اساسی یک کشور پیشرفته به شمار می‌آید، است.

 بسیاری از فناوری‌های روزانه مانند تلفن‌های همراه، ماهواره‌های گیرنده سیستم مکانیابی جهانی (جی پی اس) و شبکه برق الکتریکی بر دقت بالای ساعت‌های اتمی متکی‌اند.

 موسسه NIST هم‌اکنون به دنبال عملکرد همزمان هر دوی NIST-F1 و NIST-F2 است و مقایسه‌های درازمدت این دو ساعت به دانشمندان در پیشرفت‌دادن هر دوی آن‌ها کمک می‌کند.

ناسا با هدف پیگیری برنامه‌های اکتشافات فضایی از جمله ارسال فضانورد به مریخ و توسعه تلسکوپ فضایی، خواستار بودجه 17.5 میلیارد دلاری شده است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، بودجه درخواستی ناسا برای سال مالی 2015 یک درصد کمتر از بودجه تصویب شده توسط کنگره برای سال 2014 است؛ بر این اساس بودجه این سازمان فضایی از 17.64 میلیارد دلار به 17.46 میلیارد دلار کاهش پیدا می‌کند. بودجه درخواستی سال آینده ناسا برای پیگیری پروژه‌های اصلی در دست انجام و شروع مأموریت‌های علمی جدید هزینه خواهد شد. بر این اساس، بودجه برنامه سرنشین‌دار تجاری از 696 میلیون دلار در سال 2014 به 848 میلیون دلار در سال 2015 افزایش خواهد یافت.«چارلز بولدن» مدیر ناسا معتقد است که تصویب این بودجه، سازمان فضایی را در مسیر درست برای پیگیری پروژه‌های جاری و شروع برنامه‌های جدید بخصوص چشم‌انداز ارسال انسان به مریخ تا دهه 2030 میلادی قرار خواهد داد.بزرگترین برنامه علمی ناسا، پروژه تلسکوپ فضایی «جیمز وب» محسوب می‌شود که رقم 645 میلیون دلار از بودجه 2015 را به خود اختصاص داده است؛ بودجه کلی تلسکوپ فضایی برای یک مأموریت پنج‌ ساله بالغ بر 8.8 میلیارد دلار ارزیابی می‌شود؛ این تلسکوپ اکتبر 2018 توسط موشک آریان 5 راهی فضا خواهد شد.

 علاوه بر تکمیل آینه‌های تلسکوپ «جیمز وب»، امکان ارسال فضانوردان آمریکایی از خاک این کشور تا سال 2017 به منظور کاهش وابستگی به کپسول فضایی سایوز روسیه، از جمله مهمترین برنامه‌های آتی ناسا محسوب می‌شوند.

تیمی از اخترشناسان آمریکایی با تحلیل یک تلسکوپ فضایی ۷۱۵ سیاره جدید را ورای منظومه شمسی شناسایی کرده است.

این رقمی خیره کننده است.

چرا که در دو دهه ای که بشر توانایی شناسایی سیارات به اصطلاح خارجی یعنی آنهایی که در اطراف سایر ستارگان غیر از خورشید می گردند را پیدا کرده، فقط هزار کره کشف شده بود.

این ۷۱۵ سیاره که با کمک رصدهای تلسکوپ فضایی کپلر شناسایی شده اند حول ۳۰۵ ستاره می گردند.

اکثریت قریب به اتفاق آنها، یعنی ۹۵ درصدشان، کوچکتر از نپتون هستند که از نظر قطر چهار برابر زمین است.

چهار عدد از آنها کمتر از دو برابر و نیم زمین هستند و در مدارهای به اصطلاح قابل سکونت می گردند. مدار قابل سکونت جایی است که امکان وجود آب به شکل مایع در آن وجود دارد. نه خیلی داغ نه خیلی سرد.

اینکه آیا این سیارات حاوی آب باشند هنوز معلوم نیست. چون این سیارات صدها سال نوری از ما فاصله دارند و بنابراین امکان مشاهده مستقیم آنها و بررسی شان وجود ندارد.

در واقع منجمان وجود آنها را با تکنیک های مختلف استنباط می کنند.

تلسکوپ فضایی کپلر در سال ۲۰۰۹ با هزینه ۶۰۰ میلیون دلار در فضا قرار داده شد. ماموریت آن ارزیابی تعداد احتمالی سیارات هم اندازه زمین در کهکشان راه شیری بود.

اما سال گذشته به خاطر نقص مکانیزهای نشانه گیری از کار افتاد.

با این حال اطلاعاتی که در طول سال های فعالیت جمع آوری کرده عظیم است و تحلیل و بررسی آنها هنوز کامل نشده است.

BBC NEWS

امسال دهمین سالگرد اعزام کاوشگرهای دوقلو، اسپیریت و آپورچونیتی به مریخ است.

موزه هوافضای واشنگتن به این مناسبت یک گالری از عکس های این کاوشگرها به نمایش گذاشته که حاصل ده سال تلاش دو مریخ نورد است.

دو کاوشگر ظاهر خیلی پیچیده ای ندارند. موجوداتی نسبتا نحیف به نظر می رسند.

بخش چشمگیر آنها در واقع بدنه ای از صفحات خورشیدی است که روی شش چرخ نصب شده. البته این دو کاوشگر به یک بازوی خودکار که قادر به حفاری سنگ ها و نمونه برداری برای تحلیل در یک آزمایشگاه کوچک مجهز هستند.

علیرغم این جثه کم جان توانایی خارق العاده ای برای تحقیق در محیط طاقت فرسای سرزمینی ناشناخته داشته اند.

دکتر جان گرانت، زمین شناس در موزه هوافضای آمریکا که خود زمانی در این پروژه شرکت داشته به بی بی سی فارسی می گوید: "مریخ نوردها اساسا طراحی شدند تا ژئولوژی دو نقطه در مریخ را بررسی کنند. اما هدف اصلی، کشف این مساله بود که آب چگونه به این نقاط شکل داده و هر دو ماموریت از نظر کشفیات فوق العاده موفق بوده اند."

یکی از وظایف اصلی مریخ نوردها یافتن و بررسی طیف وسیعی از سنگ ها و صخره هایی بود که سرنخ هایی از گذشته مریخ به دست می دهند. البته در این مورد محققان را مایوس هم نکرده است.

دکتر گرانت می گوید: "یافته های اسپیریت و آپورچونیتی هر دو نشان می دهد که نقاطی که بررسی کرده اند زمانی خیلی متفاوت از امروز بوده. آب خیلی بیشتری آنجا وجود داشته و این آب در نقاطی بوده که آنها را قابل سکونت می کرده. نه اینکه لزوما آثار حیات در این نقاط وجود داشته، اما شرایط دوام حیات وجود داشته است."

این مجموعه عکس ها فقط سرگذشت مریخ را بازگو نمی کند، بلکه دریچه ای است به روی سفرها و ماجراهای دو جستجوگر در سرزمینی غریب.

گاه آنچه از خود به جا گذاشته اند، مانند تصاویر لاشه واحد فرود یا چتر فرود و سکوی اولیه ای که کاوشگرها از آن خارج شدند.

در عکسی دیگر رد چرخ های آپورچونیتی تا جایی که چشم کار می کند در ناحیه ای بیابانی روی ماسه ها دیده می شود. آپورچنیتی وقتی این عکس را گرفت در حال رفتن از یک نقطه تحقیق به نقطه دیگر بود.

همچنین در این مجموعه عکس شگفت انگیزی از غروب خورشید هست که طرفداران زیادی دارد.

دکتر گرانت که یک نسخه از این عکس را در خانه اش دارد می گوید: "ماموریت های اسپیریت و آپورچونیتی حیرت انگیز است. از این نظر که آنها طراحی شده بودند تا فقط سه ماه دوام آورند، تا مسافتی نه بیش از صدها متر و حداکثر یک کیلومتر را طی کنند."

او می افزاید: "اما آپورچونیتی بیش از ده سال دوام آورده و بیش از ۳۸ کیلومتری را طی کرده. مشاهده کشفیات هر دو کاوشگر گویای این مساله است که این ماموریت در کنار سایر مطالعات موفق مریخ در صدر این نوع ماموریت ها قرار می گیرد."

اسپیریت چهار سال قبل از کار بازایستاد.

آپورچونیتی بعد از ده سال همچنان آهسته و پیوسته پیش می رود و داستان های تازه ای برای گفتن خواهد داشت.

BBC NEWS

محققان استرالیایی جرم کیهانی 13.6 میلیارد ساله‌ای را کشف کرده‌اند که قدیمی‌ترین ستاره جهان تا به امروز است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این ستاره فقط 200 میلیون سال پس از «انفجار بزرگ» شکل گرفته که جهان را به عرصه وجود آورد. مدعیان پیشین قدیمی‌ترین ستاره جهان، حدود 13.2 میلیارد سال قدمت دارند و در سال‌های 2007 و 2013 کشف شدند.

 به گفته استفان کلر از دانشگاه ملی استرالیا، ستاره جدید موسوم به Methuselah در کهکشان راه شیری و در فاصله 6000 سال نوری از زمین واقع شده و فقدان کامل سطوح قابل تشخیص آهن در طیف نوری آن، گواهی بر قدمت بالایش است.

Methuselah پیرترین ستاره جهان 

 انفجار بزرگ، جهانی مملو از هیدروژن، هلیم و تا حدودی لیتیم را به وجود آورد و تمامی دیگر عناصر امروزی در ستارگانی به وجود آمدند که در ابرهای گازی و غبار ابرنواخترها (ستارگان بزرگی که در پایان زندگی‌شان منفجر شده‌اند) متولد می‌شوند. این فرآیند بازیافت پایان‌ناپذیر، ابزاری مهم برای مطالعات فیزیکدانان نجومی به شمار می‌آید.

 یکی از شیوه‌های تعیین قدمت ستاره، آهن است که محتوای آن در یک ستاره با هر تولد متوالی افزایش می‌یابد و هر چه سطوح محتوای آهن در طیف نوری ستاره‌ای پایین‌تر باشد، قدمت آن بیشتر است. دانشمندان از فراوانی آهن یک ستاره به عنوان ساعتی کیفی استفاده می‌کنند که زمان شکل‌گیری آن را بدست می‌دهد.

 کلر گفت: در مورد ستاره جدید، میزان آهن موجود کمتر از یک میلیونم آهن خورشید و 60 برابر کمتر از هر ستاره شناخته‌شده دیگری است و بنابراین قدیمی‌ترین ستاره جهان به شمار می‌آید.

تلسکوپ SkyMapper در دانشگاه ملی استرالیا

 این جرم آسمانی با استفاده از تلسکوپ SkyMapper در دانشگاه ملی استرالیا کشف و جزئیات آن در مجله Nature منتشر شد.

دانشمندان برای نخستین بار، موفق به کشف فسفر - یکی از عناصر اساسی حیات - در بقایای کیهانی یک انفجار ستاره‌ای شدند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، یافتن فسفر، دومین کشف عنصری در فضای عمیق به شمار می‌آید که می‌تواند به دانشمندان سرنخ‌هایی را در خصوص چگونگی امکان وجود حیات در کیهان ارائه ‌دهد.کشف نخست توسط تیم دیگری از دانشمندان صورت گرفت که در آن، ردپاهایی از آرگون را در یک سحابی دوردست شناسایی کردند.حیات، ترکیبی از عناصر مختلف از جمله کربن، نیتروژن، اکسیژن، سولفور و فسفر است. در حالی که دانشمندان مقادیر فراوانی از چهار عنصر نخست را در دیگر انفجارهای ستاره‌ای کشف کرد‌ه‌اند، مشاهدات جدید از بقایای ابرنواختر «کاسیوپیا ای» (Cassiopeia A)، از وجود فسفر حکایت دارد. 

«دازیک مون» از دانشگاه تورنتو و یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، گفت: این پنج عنصر برای حیات اساسی بوده و فقط می‌توانند در ستارگان عظیم ایجاد شوند. 

مون اضافه کرد: این عناصر در تمامی کهکشان راه شیری و همزمان با منفجرشدن ستارگان، پراکنده شده و بخشی از دیگر ستارگان، سیارات و در نهایت، انسان‌ها می‌شوند. 

دانشمندان تخمین می‌زنند، بقایای ابرنواختر «کاسیوپیا ای» 300 سال پیش منفجر شده است. مشاهدات جدید از این جسم کیهانی با استفاده از طیف‌نگاری انجام شد که بر روی تلسکوپ پنج متری واقع در رصدخانه پالومار موسسه فناوری کالیفرنیا نصب شده است.

 جزئیات این مطالعه در مجله Science منتشر شد.

دانشمندان حاضر در پروژه «تلسکوپ قطب‌جنوب» برای نخستین بار یک تاب‌خوردگی ظریف را در قدیمی‌ترین نور جهان کشف کرده‌اند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این امر می‌تواند معماهای موجود در مورد اولین لحظات شکل‌گیری جهان را آشکار کند.

 دانشمندان حاضر در این مطالعه، الگوهای تاب‌خوردگی در قطبش پس‌زمینه میکروموج کیهانی را مشاهده کردند.

 این پس‌زمینه نوری است که آخرین بار در ابتدای تاریخ جهان و کمتر از 400 هزار سال پس از «انفجار بزرگ» با ماده تعامل داشته است.

 این الگوها که B modes نام دارند، هنگام خم‌شدن مسیر نور توسط اجرام عظیم کیهانی، (درست مانند خم‌شدن نور هنگام متمرکزشدن یک عدسی بر آن) رخ می‌دهند. تیمی از محققان به رهبری جان کالسترام، استاد ستاره‌شناسی و اخترفیزیک دانشگاه شیکاگو، این کشف را صورت دادند.

 آن‌ها با استفاده از داده‌های حاصل از یک دوربین حساس به قطبش موسوم به SPTpol که در ژانویه 2012 بر روی تلسکوپ قطب‌جنوب نصب شد، به این موفقیت نائل آمدند.کالسترام گفت: کشف قطبش توسط تلسکوپ قطب‌جنوب دستاورد بزرگی به شمار می‌آید و نشان‌دهنده ظهور فیزیکی هیجان‌انگیز است.

 پس‌زمینه میکروموج کیهانی، دریایی از فوتون‌هایی (ذرات نوری) است که از انفجار بزرگ به جا مانده‌اند و در تمامی فضا، در دمای منفی 270 درجه سلسیوس (سه درجه بالاتر از صفر مطلق) منتشر شده‌اند.

 اندازه‌گیری‌های این نور باستانی پیش‌تر به فیزیک‌دان‌ها اطلاعات ارزشمندی در خصوص ویژگی‌های جهان ارائه داده است.

 تغییرات ریز در دمای این نور با استفاده از آزمایشگاهای چندگانه ترسیم شده‌ و دانشمندان در حال کسب اطلاعات بیشتر از نور قطبیده‌شده هستند.

 نور زمانی قطبیده می‌شود که امواج الکترومغناطیس آن ترجیحا به جهت خاصی تمایل داشته باشند.

 نور پس‌زمینه میکروموج کیهانی بیشتر به دلیل انتشار فوتون‌های ناشی از الکترون‌های ابتدای جهان قطبیده می‌شود.

 الگوهای قطبش حاصل از نوع E modes هستند که کشف آن‌ها آسان‌تر از انواع ضعیف‌تر B modes است و یک دهه پیش برای نخستین بار اندازه‌گیری شدند.با این حال، B modes نمی‌تواند توسط انتشار ساده تولید شود و به فرآیند پیچیده‌تری برای اندازه‌گیری نیاز دارد. بزرگنمایی گرانشی می‌تواند E modes را به هنگام عبور فوتون‌ها از کنار کهکشان‌ها و دیگر اشیای عظیم کیهانی بر سر راهشان به سمت زمین، به B modes تغییر دهد. این انتظار اکنون برآورده شده است. دانشمندان حاضر در این پروژه از یک نقشه با موضوع توزیع جرم در جهان و با هدف تعیین مکان رخداد بزرگنمایی گرانشی استفاده کردند.

 آنها همچنین اندازه‌گیری‌هایشان از E modes را با توزیع جرم و با هدف ارائه الگویی از تغییر قابل‌انتظار به B modes ترکیب کردند.

 دانشمندان اکنون در حال بررسی بیشتر اندازه‌گیری‌های خود از B modes هستند، زیرا مطالعه دقیق آنها به محققان در درک بهتر جهان کمک می‌کند.

 جزئیات این دستاورد علمی در مجله Physical Review Letters منتشر شد.

آژانس فضایی اروپا سفینه‌ای به فضا فرستاد که کهکشان راه ‌شیری را با دقتی بی‌نظیر به صورت سه بعدی اندازه‌گیری خواهد کرد. این سفینه اطلاعات یک میلیارد ستاره را ثبت می‌کند و قادر است میلیون‌ها سیاره و جرم آسمانی کشف کند.

سفینه گایا پنج‌شنبه ۱۹ دسامبر (۲۸ آذر) توسط آژانس فضایی اروپا به فضا پرتاب شد. تا کنون هیچ تلسکوپی قادر نبوده با دقت تلسکوپی که در سفینه "گایا" نصب شده است کار کند.

تلسکوپ درون این سفینه قرار است پنج سال تمام تا عمق ۶/ ۱ میلیون کیلومتری فضای اطراف زمین را رصد و اطلاعات جمع‌آوری شده را به زمین مخابره کند.

نقطه لاگرانژ مکانی آرام برای جمع‌آوری اطلاعات

سفینه گایا پنج‌شنبه با یک موشک حامل روسی از ایستگاه فضایی در گویان فرانسه به فضا پرتاب شد. این سفینه در نقطه ال‌۲ -لاگرانژ مستقر خواهد شد. این نقطه محلی در اعماق فضا، چهار برابر دورتر از کره ماه است.

این نقطه به افتخار ستاره‌شناس ایتالیایی ژوزف لويس لاگرانژ که در قرن هجدهم میلادی مکان آن را به صورت تئوری محاسبه کرده بود، نقطه لاگرانژ نامیده شده است.

در نقطه لاگرانژ نیروی جاذبه زمین و خورشید طوری بر یکدیگر اثر می‌کنند که یک ماهواره که در مدار خورشید قرار گرفته همواره نسبت به کره زمین ثابت خواهد بود.

اگر از این نقطه زمین زیر نظر گرفته شود اینطور به نظر می‌رسد که بی‌وزنی کامل حاکم است.

مکانی که ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) در آن قرار گرفته، بر خلاف این مکان‌ است. این ایستگاه در این مکان همواره در حال گردش به دور زمین است.

مزیت نقطه لاگرانژ اینجاست که سفینه گایا در فضا از آرامش بیشتری برخوردار است و چون محیط ‌اطراف آن با سرعت تغییر نمی‌کند، تلسکوپ آن هم نیازی به تنظیم مکرر ندارد.

دوربین دیجیتالی با توانایی‌ها بسیار

سفینه گایا دارای یک تلسکوپ آیینه‌ای کلاسیک است که به شمار زیادی ردیاب‌های پیکسلی متصل است و می‌توان آن را به دوربین دیجیتالی عظیمی با بیش از یک میلیارد پیکسل تشبیه کرد. لنز این دوربین به حدی قوی است که می‌تواند از فاصله یک هزار کیلومتری از یک تار موی انسان تصویربرداری کند.

این دوربین البته توانایی‌های دیگری هم دارد. دوربین تلسکوپ سفینه گایا سه نوع ردیاب دارد که هر کدام یک وظیفه برعهده دارند: نخست ۶۲ ردیاب نجومی که اجرام آسمانی را انداز‌ه‌گیری و موقعیت دقیق آنها را روشن می‌کنند.

سپس ۱۴ ردیاب‎ تصویری که نور و امواج نوری که از هر ستاره منعکس می‌شود را تشخیص می‌دهند. این ردیاب‌ها می‌توانند طیف رنگ هر ستاره را رمزگشایی کنند.

و در نهایت ۱۲ ردیاب پیکسلی که طیف امواج نوری هر ستاره را تشخیص می‌دهند. اطلاعاتی که این ردیاب‌ها جمع‌آوری می‌کنند به تشخیص عناصر تشکیل دهنده هر ستاره کمک می‌کند.

سفینه گایا قادر است صدها هزار ستاره خارج از منظومه شمسی را پیدا کند که برخی از آنها تا۵۰۰ سال نوری از این منظومه فاصله دارند. ردیاب‌های این سفنیه در مدت زمان مأموریت آن میلیو‌ن‌ها گیگا بایت اطلاعات به زمین مخابره خواهند کرد.

تصاویر سه بعدی از منظومه شمسی

هدف مأموریت گایا کسب اطلاعات برای درک بهتر چگونگی تشکیل منظومه شمسی و کهکشان راه شیری است. این سفینه نه تنها حرکت ستارگان و اجرام آسمانی را مشخص می‌کند بلکه قادر است ترکیبات شیمیایی هر یک از آنها را تشخیص دهد و در نهایت دسته‌بندی کند. به این ترتیب پژوهشگران می‌توانند تاریخ تشکیل جهان را تا پیش از زمان انفجار بزرگ محاسبه کنند. 

فیزیکدانان نظری دانمارکی با استفاده ازمعادلات ریاضی ثابت کرده‌اند که جهان احتمالا در معرضی فروپاشی بوده و همه چیز در آن از جمله انسانها، به شکل یک توپ کوچک سخت فشرده خواهند شد.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته این محققان، این فرآیند احتمالا اکنون در جایی از کیهان آغاز شده و در حال بلعیدن جهان است.این مفهوم مهیج از چندی پیش ارائه شده بود، اما اکنون محققان دانشگاه جنوب دانمارک مدعی شده‌اند که توانسته‌اند امکان وقوع آنرا با معادلات ریاضی اثبات کنند.پایه این نظریه بر آن است که دیر یا زود یک تغییر چشمگیر در نیروهای جهان منجر به سنگین شدن بسیار زیاد همه ذرات خواهد شد.همه چیز از دانه‌های ماسه گرفته تا سیارات و کهکشانها میلیاردها برابر سنگینتر از میزان کنونی خواهند شد.بر اساس این نظریه، این وزن جدید باعث فشرده شدن همه ذرات در یک توپ سنگین کوچک و بسیار داغ شده و اینکه جهان دیگر وجود نخواهد داشت.

 این فرآیند شدید «مرحله گذار» نام گرفته و شبیه رویدادی است که برای مثال در زمان تبدیل آب به بخار یا گرم شدن آهنربا و از دست رفتن نیروی آن رخ می‌دهد.بر اساس نظریه هیگز، یک مرحله گذار در یک دهم یک میلیاردم ثانیه پس از انفجار بزرگ روی داده و باعث تغییر در بافت فضا-زمان شده است.در طول یک گذار، فضای خالی با ماده‌ای نامرئی پر شده که ما اکنون آنرا میدان هیگز می‌نامیم.برخی ذرات اولیه با این میدان تعامل داشته و در طول این فرآیند، انرژی دریافت می‌کنند؛ این انرژی درونی به عنوان «جرم ذره» شناخته شده است.محققان با استفاده از معادلات ریاضیاتی دریافته‌اند که میدان هیگز می‌تواند مانند ماده که جامد و مایع بوده، در دو حالت وجود داشته باشد.این میدان در حالت دوم، میلیاردها برابر متراکمتر از آن چیزی است که دانشمندان امروزه مشاهده می‌کنند.اگر این میدان فوق‌متراکم هیگز وجود داشته باشد، باید حبابی از این حالت همانطور که آب به جوش می‌آید و حباب در آن ایجاد می‌شود، بطور ناگهانی و در هر زمان در بخش خاصی از جهان پدیدار شود.این حباب سپس می‌تواند با سرعت نور گسترش یافته، در تمام فضاها وارد شده و میدان هیگز را از حالتی کنونی به حالت جدید تبدیل کند.همه ذرات اولیه درون این حباب به جرمی بسیار سنگینتر از بیرون آن دست یافته و برای ایجاد مراکز مافوق سنگین به سمت هم کشیده می‌شوند.محققان سپس با بررسی سه معادله اصلی که زیربنای پیش‌بینی یک مرحله گذار هستند، به نمایش چگونگی کار و تعامل این معادلات با هم پرداختند.اگرچه این محاسبات جدید نشانگر احتمال بیشتر وقوع فروپاشی جهان نسبت به قبل بوده اما همچنین امکان دارد که در نهایت اصلا اتفاق نیفتد.

 از پیش نیازهای این فاز آن است که جهان از ذرات اولیه‌ای از جمله ذره هیگز برخوردار باشد. اما اگر جهان دارای ذرات کشف‌نشده باشد، کل پایه پیش‌بینی مرحله گذار نادرست از آب در خواهد آمد.

وزیر علوم انگلیس از تلاش این کشور برای همکاری با آژانس‌های فضایی آمریکا، اتحادیه اروپا و چین برای توسعه سفرهای سرنشین‌دار به ماه و مریخ خبر داد و پیش بینی کرد که یک فضانورد زن، پس از چهار دهه انحصار سفر فضانوردان مرد به ماه را بشکند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، تمامی 12 فضانورد مردی که در مأموریت آپولو قدم به ماه گذاشتند، آمریکایی بودند و انگلیس تلاش می‌کند در همکاری مشترک با کشورهای دیگر، انحصار سفر فضانوردان مرد را در این حوزه از بین ببرد. آخرین مأموریت سرنشین‌دار به ماه در سال 1972 میلادی در قالب ماموریتهای آپولو 16 و 17 انجام شد، اما در طول بیش از چهار دهه گذشته هیچ کشوری موفق به تکرار سفر به قمر زمین نشده است.«دیوید ویلتز» وزیر علوم انگلیس پیش بینی می‌کند، چین به زودی به دومین کشور در جهان تبدیل خواهد شد که فضانوردی مرد یا نخستین فضانورد زن را راهی ماه می کند و سپس سفر به سیاره سرخ را در دستور کار قرار خواهد داد.

آمریکا، روسیه و چین تنها کشورهای جهان محسوب می‌شوند که به صورت کاملا مستقل موفق به فرستادن فضانورد به فضا شده‌اند.

 نخستین ماهنورد چین طی ماه جاری میلادی (دسامبر) راهی فضا شده و بزودی بر سطح ماه فرود خواهد آمد که نخستین فرود نرم و کنترل شده از سال 1976 میلادی محسوب می‌شود؛ پیش‌بینی می‌شود که نخستین فضانوردان چین نیز بین سال های 2025 و 2030 میلادی قدم بر سطح قمر زمین بگذارند.وزیر علوم انگلیس از تلاش این کشور برای تعامل و همکاری مشترک با آژانس‌های فضایی قدرت‌های مهم جهان شامل آمریکا، اتحادیه اروپا و چین برای ورود سفرهای فضایی به عصری جدید خبر داده است.

 «ویلتز» معتقد است که طی سال‌های آینده شهر استیونج انگلیس به قلب تلاش‌های جهانی در حوزه فضا مبدل می‌شود و کشورهای مختلف می‌توانند از امکانات این شهر برای توسعه سفر سرنشین‌دار به مقاصد دوردست از جمله مریخ استفاده کنند.

 این شهر محل توسعه سیستم‌های رباتیک است و بسیاری از فناوری‌های مورد استفاده برای طراحی مریخ نورد رباتیک آژانس فضایی اروپا (ESA)‌ که طی چند سال آینده به فضا پرتاب خواهد شد، در این شهر طراحی شده‌اند.

 وزیر علوم انگلیس تأکید کرد: عضو فعال آژانس فضایی اروپا هستیم، با ناسا همکاری و تعامل خوبی داریم و بدنبال توسعه روابط درحوزه فضا با چین هستیم؛ با توسعه روابط با این آژانس‌های فضایی می‌توانیم روند ساخت پایگاه فضایی دائم بر سطح ماه برای توسعه سفر سرنشین‌دار به مریخ را تسهیل کنیم که در این صورت سفر به سیاره سرخ تا 30 سال آینده محقق خواهد شد.

سرن با ساخت آهنربای دارای قدرت 13.5 تسلا، رکورد جهانی از خود به جای گذاشته است.

 به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، برنامه «(Short Model Coil (SMC» این مرکز، آهنربای جدیدی را آزمایش کرده که به مهندسان در ساخت آهنرباهای قوی‌تر برای برخورددهنده بزرگ هادرونی و شتاب‌دهنده‌های آتی کمک خواهد کرد.

 هم‌اکنون این برخورددهنده از آهنرباهای ابررسانای نیوبیوم-تیتانیوم برای خمیده کردن و متمرکزکردن پرتوهای پروتونی خود استفاده می‌کند.

 اما این آهنرباها به اندازه کافی برای پشتیبانی از تمرکزدهی قوی‌تر و انرژی‌های بالاتر دارای قدرت نیستند، بنابراین مهندسان به دنبال ماده ابررسانای جدیدی به نام قلع نیوبیوم هستند.خوان کارلوس پرز، رهبر ارشد پروژه SMC، در این رابطه گفت: با فناوری موجود نیوبیوم-تیتانیوم، هشت تسلا بیشینه میدان عملیانی ‌است اما با کمک این ماده جدید، شدت میدان مغناطیسی که می‌توان تولید کرد، 50 درصد بالاتر است.

 قلع نیوبیوم یک ماده ابررسانا است که میدان مغناطیسی در طیفی از 15 تا 20 تسلا را تولید می‌کند.

 گرچه این ماده پیش از تیتانیم-نیوبیوم کشف شده، به طور معمول در شتاب‌دهنده‌ها به کار نمی‌رود، زیرا کار با آن چالش‌برانگیز است.

 مهندسانی که بر روی آهنرباها و با هدف به‌روزرسانی برخورددهنده بزرگ هادرونی کار می‌کنند، به دنبال دستیابی به میدان‌های مغناطیسی هستند که از 12 تسلا تجاوز کند.

 این میدان‌های مغناطیسی بالاتر، امکان خمیدگی بسیار قوی‌تر و متمرکزکردن شدت‌ها در دوقطبی‌ها (dipoles) و چهارقطبی‌های (quadropoles) برخورددهنده هادرونی را فراهم می‌کنند.

 طی 10 سال آینده، دانشمندان چهارقطبی‌های جدید و نزدیک به آزمایش‌های هادرونی با شدت بالاتری خواهند ساخت و این امر منجر به تولید پرتوهای کوچکتر در نقاط تصادم این برخوردهنده می‌شود.

 پرز در این رابطه گفت: این امر تعداد تصادم‌ها را در ثانیه افزایش می‌دهد، داده‌های بیشتری را برای آزمایش‌ها تولید می‌کند و در دراز مدت و طی 20 سال‌ آینده، قلع یک فناوری کلیدی خواهد بود.

 وی اضافه کرد: این موفقیت به مهندسان امکان افزایش انرژی را در برخوردهنده‌های دوار آتی و پنج تا 10 برابر میزان حاضر در برخوردهنده هادرونی خواهد داد.

 رکورد کنونی جهانی برای آهنرباهای نیوبیوم-قلع در پیکربندی 16.1 تسلاست که در اختیار یک گروه تحقیقاتی امریکایی در آزمایشگاه ملی لاورنس برکلی است.

 جدیدترین رکورد سرن 13.5 تسلا گزارش شده است.

سومین تست پرواز فضاپیمای SpaceShipTwo در مدت یک ماه اخیر بزودی انجام خواهد شد.

 به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، شرکت ویرجین گالاکتیک قصد دارد با فضاپیمای جدید خود، برنامه سفرهای تجاری به فضا را تا سال 2014 میلادی آغاز کند.

 مسافران فضاپیمای SpaceShipTwo متشکل از شش مسافر و دو خلبان هستند که تا ارتفاع 110 کیلومتری پرواز کرده و برای دقایقی شرایط بی وزنی را تجربه می کنند.

 در مرحله قبلی تست پرواز، موتورهای فضاپیمای زیرمداری شرکت ویرجین گالاکتیک بمدت 20 ثانیه روشن شدند و مرحله سومین تست پرواز نیز طی ماه جاری میلادی (نوامبر) انجام خواهد شد.

 نخستین مسافران این فضاپیما را «ریچارد برانسون» بنیانگذار شرکت ویرجین گالاکتیک و اعضای خانواده وی تشکیل می دهند.

 برنامه پروازهای تجاری با بلیت 250 هزار دلاری این شرکت از تابستان 2014 میلادی آغاز خواهد شد و تاکنون 650 نفر برای سفر تجاری لوکس با فضاپیمای SpaceShipTwo ثبت نام کرده اند.

میدان مغناطیسی بسیاری از سیارات فراخورشیدی از خود در برابر بادهای ستاره‌ای و پرتوهای کیهانی محافظت می‌کند. بنابراین این سیارات فراخورشیدی می‌توانند دست‌کم از این نظر برای زندگی مناسب باشند.

تا چند سال پیش بحث سیارات فراخورشیدی فقط به مباحث نظری سیاره شناسان محدود می شد، اما نگاهی به عالم ستاره ها این ظن را به وجود آورد که آیا جز خورشید در اطراف ستارگان دیگر نیز سیاراتی در حال چرخش هستند؟ پس از بررسی های بسیار، نخستین نشانه ها از یک سیاره فراخورشیدی یافت شد و تاکنون بیش از 900 سیاره فراخورشیدی شناخته و تائید شده اند و هزاران سیاره دیگر نیز در انتظار تائید به سر می برند.

برخی از آنها در نقاط قابل سکونت در ستاره خود ـ نقاطی که آب مایع برای زندگی وجود دارد ـ در حال چرخش هستند، اما بیشتر آنها سیارات بزرگ گازی هستند که برای زندگی نامناسب تشخیص داده شده اند. با وجود داشتن این همه سیاره فراخورشیدی چه عاملی زندگی کردن در آنجا را امکان پذیر می کند؟

دو پژوهشگر کلمبیایی بررسی کرده اند اگر سیارات فراخورشیدی توسط میدان مغناطیسی محافظت شوند، آیا آن سیارات شرط لازم برای حفاظت از حیات را خواهند داشت؟ جریان شدید ذرات باردار که از ستارگان منتشر می شوند (باد ستاره ای) یا پرتوهای کیهانی همواره درحال تاختن در فضا هستند و کره زمین به واسطه میدان مغناطیسی خود که باعث تغییر مسیر بخش عظیمی از این ذرات پرانرژی می شود، در امان است.

بیشتر سیارات فراخورشیدی که تا امروز کشف شده اند در دسته سیارات غول پیکر گازی مثل مشتری و زحل قرار می گیرند. این سیارات قطعا نمی توانند میزبان حیات از نوعی که ما می شناسیم باشند، اما یافته های تلسکوپ فضایی کپلرنشان از آن دارد که شاید سیارات فراخورشیدی سنگی وجود داشته باشند که مانند قمر به دور سیارات ابرغول فراخورشیدی در حال چرخیدن هستند.

حال سوال اینجاست که آیا این سیارات سنگی می توانند در حفاظ میدان مغناطیسی سیاره ای که سیاره دور آن می چرخد، شرایط لازم برای حیات را کسب کنند؟

باد شدید ستاره ای فضای مغناطیسی بسیار حجیم را هم پس می زند؛ بنابراین یک سیاره فراخورشیدی برای قابل سکونت شدن نباید به ستاره خود بسیار نزدیک باشد. چرا که عواملی چون فشارهای جزر و مد گرانشی به فعل و انفعالات داخلی منجر می شود که از آن با عنوان فعالیت های آتشفشانی گرانشی یاد می شود، مانند آتشفشانی که در یکی از قمرهای سیاره مشتری به نام Io به ثبت رسیده است. عامل دیگر، انرژی ساطع شده از سیاره است که باعث به هم ریختگی تاثیر گلخانه ای روی سیاره فراخورشیدی می شود (تصور می شود بخار حاصل از آب موجود در این سیاره، به صورت گاز گلخانه ای قوی است که بدون آن سیاره قابل سکونت نخواهد بود). بر این اساس، سیاره فراخورشیدی به جهنمی سوزان، مانند زهره تبدیل می شود. ستاره شناسان برای اجتناب از این دو خطر، حداقل فاصله را برای استقرار این قبیل سیارات اندازه گیری کرده اند و کاوشگران این فاصله را برای سیارات فراخورشیدی قابل اکتشاف (سیاراتی که حداقل دو برابر اندازه مریخ هستند) و سیاره ای که سیاره اصلی آنها به دور ستارگان بسیار سوزان ـ ستارگانی با 0.7 حجم خورشیدی ـ نمی چرخند تخمین زده اند. از آنجا که میدان مغناطیسی به ترکیبات سیارات بستگی دارد، کاوشگران پس از بررسی بهتر این ترکیبات این نتایج را دقیق تر اعلام خواهند کرد. بعلاوه، برخی ذرات باردار به داخل فضای مغناطیسی نفوذ می کنند که باید تاثیر آنها نیز روی شرایط زندگی بررسی شود، اما با وجود اینها هنوز جای امیدواری هست که روزی بتوان در این سیارات خارج از منظومه شمسی نیز سکونت داشت.

Hupaa

محققان آفریقای جنوبی از کشف نخستین شواهد دنباله‌داری خبر می‌دهند که میلیون‌ها سال قبل پس از عبور از جو زمین و منفجر شدن، بسیاری از گونه‌های حیات روی زمین را نابود کرد.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان دانشگاه های ویتواتراستراند و ژوهانسبورگ در همکاری مشترک با یک تیم بین المللی موفق به کشف نشانه‌های اولیه‌یی از دنباله‌دار باستانی شدند که می‌تواند سرنخ مهمی برای شکل‌گیری منظومه شمسی باشد.

 «دیوید بلاک» از محققان این مطالعه تأکید می‌کند: آنالیزهای صورت گرفته بر روی سنگ‌ریزه سیاهرنگی که سال‌ها قبل در مصر کشف شد نشان می دهد، این نمونه احتمالا نخستین تکه از هسته یک دنباله‌دار باستانی است.

 این تکه متعلق به دنباله‌داری است که در 28 میلیون سال قبل پس از ورود به جو زمین، بر فراز مصر منفجر شد و دمای سطح را تا یک هزار و 982 درجه افزایش داد و در پی آن بسیاری از گونه‌های حیات نابود شدند.

 این افزایش دمای ناگهانی همچنین منجر به شکل گیری حجم زیادی از شیشه سیلیکای زرد رنگ در مساحتی حدود شش هزار کیلومتر مربع از صحرا شد که توسط جواهرسازان باستانی مورد استفاده قرار می‌گرفت.

 مواد دنباله‌دارها بسیار خاص هستند و پیش از این تنها ذرات گرد و غبار در اندازه میکروسکوپی در جو بالا یا گرد و غبار غنی از کربن در یخ‌های قطب جنوب شناسایی شده‌اند.

 «جین کرامرز» سرپرست تیم تحقیقاتی دانشگاه ژوهانسبورگ خاطر نشان می کند: دنباله‌دارها شامل اسرار زیادی از شکل‌گیری منظومه شمسی هستند و این کشف فرصت بی‌نظیری برای بررسی تاریخچه شکل‌گیری این منظومه در اختیار محققان قرار می‌دهد.

تیمی بین‌المللی از ستاره‌شناسان موفق به کشف سیاره‌ای عظیمی شده‌اند که اندازه آن دو هزار و 500 برابر زمین و هشت برابر مشتری است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این شیء کیهانی که MOA-2011-BLG-322 نام گرفته، حول ستاره‌ای می‌چرخد که 25 هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و جرم آن یک سوم خورشید است.

 این جرم غول‌پیکر با استفاده از تکنیکی به نام «میکرولنزینگ» (میکروبزرگنمایی) شناسایی شد.

 میکروبزرگنمایی از نظریه عام اینشتین استفاده می‌کند که بر اساس آن، آنچه انسان به عنوان نیروی گرانش درک می‌کند، در واقع، از انحنای زمان و فضا ناشی می‌شود.

 اینشتین معتقد بود، گرچه به نظر می‌رسد زمین به سمت خورشید کشیده می‌شود، در واقع، شکلی از زمان-فضا حول خورشید است که مسیر حرکت زمین را تغییر می‌دهد.

 میکروبزرگنمایی بر اندازه‌گیری این موضوع که چگونه نور یک ستاره دوردست به دلیل میدان گرانشی یک ستاره نزدیک‌تر تشدید می‌شود، تکیه دارد. بر اساس نظریه اینشتین، این امر با خمیدگی فضا-زمان احاطه‌کننده ناشی می‌شود که کشف ستاره‌های دوردست را توسط رصدهانه‌های زمینی بسیار آسان‌تر می‌کند.

 شفافیت گذرای MOA-2011-BLG-322 در سال 2011 توسط منجمانی از ژاپن، نیوزیلند و لهستان رصد شد.

 داده‌های حاصل از این رصدخانه‌ها نشان می‌دهد این جهان عظیم از نوع M است که معمول‌ترین نوع ستاره در فضا به شمار می‌آید.

 تصور می‌شود، این سیاره دارای فاصله مداری چهار برابر فاصله زمین از خورشید است.

 نتایح این تحقیق نشان می‌دهد چنانچه چنین سیاره عظیمی بتواند در این فاصله از ستاره‌اش وجود داشته باشد، نظریه‌های شکل‌گیری حاضر در خصوص سیاره‌ها ممکن است نادرست باشند.

انوشه انصاری متولد ۲۱ شهریورماه ۱۳۴۵ در مشهد است. وی در سال ۱۳۶۳ به همراه خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کرد. انوشه مدرک کارشناسی خود را در رشتهٔ مهندسی الکترونیک و علوم رایانه (EECS) از دانشگاه جورج میسون و مدرک کارشناسی ارشد خود را در زمینه مهندسی الکترونیک از دانشگاه جورج واشنگتن اخذ کرده‌ و دارای کارشناسی ارشد در رشته نجوم نیز می‌باشد.  

خداحافظ زمین!

  او در سال ۲۰۰۰ ازسوی مجله زن شاغل به‌عنوان کارآفرین برتر شناخته شده‌است. او از بنیان‌گذاران یک شرکت مخابراتی در آمریکا به نام تی.تی.آی (TTI) بوده است.

 انوشه انصاری به همراه برادر همسرش در سال ۲۰۰۳ (میلادی) جایزهٔ ۱۰میلیون‌دلاریِ سالیانهٔ «انصاری اکس-پرایز» (Ansari X-prize) را بنیان نهاد. هدف از این جایزه تشویق بخش خصوصی برای سرمایه‌گذاری و ورود به بازار سفرهای فضایی است که تا پیش از این در انحصار تعداد انگشت‌شماری از دولت‌ها بوده‌ است.

 انوشه همیشه عاشق فضا و فضانوردی و درپی راه یافتن به فضا بوده‌ است.  

انوشه انصاری پیش از پرواز

  در ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۵ (۸ مه ۲۰۰۶)، سازمان فضایی روسیه به‌ طور رسمی اعلام کرد که انوشه انصاری به‌عنوان نخستین زن گردشگر فضایی در یکی از پروازهای فضاپیمای سایوز به مدار زمین سفر خواهد کرد. پس از رد صلاحیت دایسوکه انوموتو، گردشگر ژاپنی به دلایل پزشکی و جا ماندن او از مأموریت سایوز تی‌ام‌ای-۹، قرار شد انوشه انصاری در ۲۳ شهریور ۱۳۸۵ با این گروه همراه شود.

 وی نخستین فضانورد ایرانی ونخستین زن کیهان‌گرد و چهارمین نفری است که هزینهٔ سفر فضایی خود را پرداخت کرده‌است. او همچنین پس از عبدالاحد مومند فضانورد افغان دومین فضانورد فارسی‌زبان است. انصاری ترجیح می‌دهد درمورد خود از عنوان «فضانورد همراه» به‏‏ جای واژهٔ «گردشگر فضایی» استفاده کند.

 فضاپیمای سایوز حامل انوشه انصاری، فرمانده روسی میخاییل تیورین، و مهندس پرواز اسپانیایی-آمریکایی، مایکل لوپز الگریا در صبح روز دوشنبه ۱۸ سپتامبر سال ۲۰۰۶ از پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان به فضا پرتاب شد و بدین ترتیب مأموریت سایوز تی‌ام‌ای-۹ آغاز گشت. دو روز پس از قرار گرفتن در مدار زمین، فضاپیمای سویوز در ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۶ با موفقیت به ایستگاه بین‌المللی فضایی ملحق شد و اقامت ۹روزهٔ انوشه انصاری در ایستگاه فضایی آغاز شد.

 سرانجام پس از ۹ روز اقامت و پژوهش در ایستگاه بین‌المللی فضایی، انوشه انصاری در سحرگاه ۷ مهر ۱۳۸۵ مصادف با ۲۹ سپتامبر ۲۰۰۶ میلادی به همراه پاول وینوگرادف روسی و جفری ویلیامز آمریکایی، دو تن از فضانوردان ساکن ایستگاه، به زمین بازگشت و پس از فرود وی در ۹۰کیلومتری شمال آرکالیک در قزاقستان با استقبال گرم خانواده‌اش، ازجمله همسرش حمید و مقامات محلی و مسئولان سازمان فضایی روسیه مواجه شد. وی پس از معاینات پزشکی، با بالگرد برای مراسم خوش‌آمدگویی به شهر قُستانای (در قزاقستان) منتقل شد.  

نشان رسمی پرواز انوشه انصاری مزین به پرچم و نقشه ایران

  انوشه انصاری در طول ۹ روز اقامت خود در ایستگاه بین‌المللی فضایی مجموعه آزمایش‌هایی را در زمینه علل کم‌خونی، تأثیر تغییرات ماهیچه‌یی بر کمردرد وتأثیر تشعشعات فضایی برروی فضانوردان ساکن در ایستگاه بین‌المللی فضایی و گونه‌های میکروبی که در آن ایستگاه پرورش داده شده‌اند به سفارش آژانس فضایی اروپا انجام داد.

  استقبال سازمان فضایی ایران از سفر انوشه

 سازمان فضایی ایران به عنوان متولی بخش فضا در کشور هم در آستانه سفر انصاری به ایستگاه فضایی ضمن حمایت از فعالیت‌ها و خدمات ارزنده وی در ترویج و توسعه فن‌آوری فضایی، پرواز وی به ایستگاه بین‌المللی به عنوان تنها جایگاه استقرار انسان در فضا را افتخاری غرور‌آمیز برای تمام ایرانیان توصیف و تصریح کرد: « این زن دانشمند و علاقمند ایرانی با اراده بزرگ و بلند، تلاشی را آغاز کرده است که افق‌های جدیدی به روی بشریت خواهد گشود. پرواز ایشان به ایستگاه بین‌المللی به عنوان تنها جایگاه استقرار انسان در فضا، افتخاری بس غرور‌آمیز برای تمام ایرانیان خواهد بود اما نباید تاثیر شگرف خدمات و فعالیت‌های ایشان در رونق فعالیت‌های فضایی در مقیاس عمومی و در سطح بین‌المللی را فراموش کرد.»

 به گزارش ایسنا، انوشه انصاری در گفت‌و‌گوها و مصاحبه‌هایی که قبل و حین سفر فضایی خود داشت همگان را به حراست از سیاره‌ای که خانه مشترک همه ماست، دعوت کرد و در حالی که برخی رسانه‌های خبری غربی در تلاش برای پنهان کردن ملیت ایرانی وی بودند، انوشه انصاری سفر خود را افتخاری برای تمامی هموطنانش خواند.

انوشه انصاری در محل مخصوص سرنشین در فضاپیمای سایوز

  انوشه انصاری هم مانند سایر گردشگران فضایی در معرض این انتقاد بود که به عنوان یک ثروتمند، پول هنگفتی را صرف یک ماجراجویی شخصی کرده است؛ انوشه که در طول سفر فضایی خود نه به عنوان یک گردشگر که به عنوان یک دانشمند و کیهان نورد ظاهر شده در آستانه سفر فضایی خود در وبلاگش به این انتقادها پاسخ داده است:

 پول من از کجا آمده ؟ به شما می‌گم. از کار سخت از ریسک‌هایی غیر قابل باور و فداکردن خیلی از چیزها که من و خانوادم برای به دست آوردن هدف مشترکمون از دست دادیم

آیا ما حق داریم با پولی که به سختی به دست آوردیم چنین کنیم ؟ من فکر کنم این اجازه رو داشته باشیم! اما آیا این به معنی اونه که من نسبت به آن چه در جهان اطرافم می‌گذرد بی تفاوتم و به آنها اهمیت نمی‌دهم ؟ خب اگر اینطور فکر می‌کنید، بد نیست بیشتر من را بشناسید و خودتان تصمیم بگیرید.

 من مایلم بخشی از طرز تفکرم رو در معرض قضاوت شما قرار بدم. بخشی از نگاه من به زندگی که مربوط به تصمیم‌گیری برای پولهاتونه. من می‌خواهم به شما بگم که چطور می‌تونید برای خرج کردن ثروت خودتون فکر کنید تا مابه‌ازای اون تغییری بزرگ به وجود بیارید. تغییری بزرگ!

 بیایید فرض کنیم شما دلتون می خواد به درمان سرطان کمک کنید. آیا شما برای بیمارها دوا می‌خرید یا مراکزی برای حمایت از بیمارهای سرطانی می‌سازید؟ آیا این هزینه رو به یک دانشگاه می‌پردازین تا روی سرطان تحقیق کنند؟ یا اینکه دنبال بزرگترین عامل شکل‌گیری سرطان هستین و سعی می‌کنین اون رو ریشه‌کن کنید؟  

3، 2، 1، بزن بریم!

 می‌ بینید که راه‌های زیادی برای مواجهه با این مساله وجود داره و این دست شماست که کدوم راه رو انتخاب کنید. ممکنه راهی رو انتخاب کنید که منجر به کمک به یک گروه کوچک و در یک زمان محدود بشه و یا تصمیم به انجام کاری زمان‌برو پرهزینه بگیرید که به شناخت و حل عمومی مشکل سرطان کمک می‌کنه. من شخصا راه دوم رو که انجام فعالیت‌های اساسی برای شناخت و حل ریشه‌یی مشکله، انتخاب می‌کنم.

 من به بچه های گرسنه غذا نمی‌دم نه به این دلیل که گرسنگی اونها برام مهم نیست بلکه به این دلیل که غذا دادن به 100، 1000 یا 100 هزار نفر مشکل رو حل نمی‌کنه. در حالیک ه یکی از ریشه‌های اصلی گرسنگی به مسائلی مثل خشکسالی و استفاده از روش های غلط کشت و کار بر می‌گرده و شما می‌دونید که تحقیقات فضایی چه کمک عظیمی به ایجاد تغییر در شرایط کشت وازبین بردن آفت از محصولات کشاورزی می‌کنه؟

در راه رسیدن به ایستگاه فضایی بین المللی

  دانشمندان فضایی ممکنه متخصص میکروبیولوژی، مهندسی، علوم تغذیه، شیمی، گیاه‌شناس یا موارد دیگری باشند که با هم همکاری می‌کنند تا راه‌هایی رو پیدا کنند که به رشد بهتر در زمین و مدار منجر بشه. آنها به دنبال راهی هستند تا بتونند مواد خام قابل بازیافت رو برای استفاده در زمین یا ماه و یا سایر سیارات به دست بیارند و به راه حل‌هایی برای حفظ محیط زیستمون برسند.

 من امیدوارم بتونم مردم بیشتری رو تشویق کنم تا وارد این شاخه‌های علمی شده و راه هایی رو پیدا کنند تا محصولات رو از خطر نابودی محافظت کنند و راههای بهتری رو پیدا کنند که مردم هیچوقت گرسنه نباشند.

 در عین حال ممکنه شما هم با من هم عقیده باشید که بخشی از گرسنگی به دلیل وقوع جنگ‌هاست. من علاوه بر این فکر می‌کنم بسیاری از مردم به گرسنگی دچار می‌شوند نه تنها برای اینکه کمبود غذا یا کمکهای بین‌المللی برای آنها وجود داره بلکه به این دلیل که سیستم‌های مناسب و درستی برای رسوندن غذا به دست بچه‌های گرسنه وجود نداره.

استقبال ساکنان ایستگاه از فضانوردان در بدو ورود

  تنها راهی که برای حل این مشکل وجود داره اینه که آموزش کاملی برای جوان‌ها مهیا کنیم تا به متفکرین آزاد اندیشی تبدیل شده، که اصول و استانداردهای اخلاقی اونها رو دیگران ننوشته اند و مردمانی هستند که موقعی که نیاز به تغییر رو احساس می‌کنند، برای انجام دادن این تغییرات اساسی آماده هستند و این پیامیه که من قصد دارم به گوش مردم جهان برسونم.

 من از بنیادها و موسساتی مثل X-Prize و ASHOKA حمایت می‌کنم به این دلیل که آنها به دنبال تغییرات کوچک در جوامع کوچک نیستند بلکه آنها در پی ایجاد تغییراتی بزرگ در جهان و ساختن محلی بهتر برای زندگی مردمند.

 بهای یک رویا چقدر است...؟ برای من گذاشتن پول و تمام زندگی‌ام در جایی که لازم است.»  

انوشه انصاری با پیراهنی مزین به پرچم ایران

  انوشه انصاری، نمادی راستین از اراده سترگ ایرانی توانست با سفر به تنها جایگاه استقرار انسان در فضا علاوه بر تحقق رویای سال‌های کودکی و نوجوانی خود و ثبت جایگاهی در خور ایران در تاریخ کیهان‌نوردی به نمادی از تلاش و پایداری در راه اهداف بزرگ تبدیل شود، اگر چه نباید تاثیر شگرف خدمات و فعالیت‌های وی را در رونق فعالیت‌های فضایی در مقیاس عمومی در سطح بین‌المللی فراموش کرد.

 امید می‌رود چنین حرکت‌های پیشتازانه‌ای در زمینه گسترش علوم، انگیزه‌ای برای نخبگان و اندیشمندان جوان باشد تا روند امیدبخش حرکتشان در عرصه علم و فن‌آوری‌های نوین در مقطع کنونی را که به حق رنسانسی در تاریخ تحولات علمی کشور لقب گرفته با اراده و تلاشی دوچندان دنبال کنند.

تصاویری از انوشه انصاری در ادامه نوشتار

سازمان ملی هوا-فضای آمریکا، ناسا، اعلام کرده است که دانشمندان آن اکنون با قاطعیت نتیجه گرفته اند که فضاپیمای وویجر۱ منظومه شمسی را ترک کرده است.

به این ترتیب سفری که ۳۶ سال پیش برای بررسی سیارات شروع شد حالا وارد مرحله تازه ای شده است.این سفینه حاوی صفحه ای طلایی با اطلاعاتی از تمدن زمینی است.محققان ناسا می گویند وویجر۱ اکنون در فضای میان ستارگان و در فاصله ۱۹ میلیارد کیلومتری از خورشید شناور است و تا چهل هزار سال دیگر به هیچ ستاره ای نزدیک نخواهد شد.دون گارنت، از محققان ناسا با اشاره به ارتباط رادیویی با وویجر ۱ می گوید: " برای اولین بار است که صدای میان ستارگان را ضبط کرده ایم."وویجر۱ پنجم سپتامبر ۱۹۷۷ پرتاب شد.

هدف اولیه این فضاپیما مانند دیگر کاوشگر ناسا که وویجر ۲ نام دارد، مطالعه سیاره های مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد.دو وویجر بعد از آن به سمت اعماق فضا تغییر مسیر دادند.

وقتی وویجر در سال ۱۹۹۰ با نگاهی به عقب از زمین عکس گرفت، یک نقطه آبی رنگ می دید.به گفته دانشمندان، این کاوشگر احتمالا دیگر زمین را نمی بیند اما همچنان با امواج رادیویی با زمین در تماس است، تماسی که دانشمندان انتظار دارند تا ده سال دیگر ادامه یابد.

اخترشناسان با استفاده از آرایه تلسکوپ اسپکتروسکوپی هسته ای (NuSTAR) موفق به شناسایی 10 ابر سیاهچاله جدید در کهکشان های دور دست شدند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ‌فضاپیمای شکارچی سیاه‌چاله های ناسا موسوم به NuSTAR موفق به شناسایی نخستین مجموعه از ابر سیاه‌چاله‌ها شد.

 این 10 ابر سیاه‌چاله مجموعه‌ای از صدها سیاه‌چاله‌ای مورد انتظاری هستند که ظرف دو سال آینده با کمک این تلسکوپ شناسایی خواهند شد.

 سیاه‌چاله‌های جدید با دیسک های ضخیمی از گازها احاطه شده و در قلب کهکشان های دور در فاصله بین 0.3 و 11.4 میلیارد سال نوری از زمین واقع شده اند.

 «دیوید الکساندر» از اعضای تیم NuSTAR‌ در دپارتمان فیزیک دانشگاه دورهام انگلیس تأکید می‌کند: در این مطالعه هدف های شناخته شده ای را مورد بررسی قرار داده و موفق به کشف سیاهچاله ها در اطراف تصاویر شدیم.

 با شناسایی 10 ابر سیاهچاله جدید،‌ محققان داده های قبلی رصدخانه اشعه ایکس چاندرا و ماهواره نیوتن-XMM آژانس فضایی اروپا که از نور اشعه ایکس استفاده می‌کنند را مورد بررسی مجدد قرار دادند.

 نتایج بررسی ها نشان می‌دهد که این ابر سیاهچاله ها پیش از این کشف شده بودند، اما تنها با تمرکز بالاترین انرژی نور اشعه ایکس توسط تلسکوپ NuSTAR امکان شناسایی دقیق این ابرسیاهچاله ها امکانپذیر شد.

 محققان قصد دارند با بررسی صدها تصویر تهیه شده توسط این تلسکوپ، تعداد بیشتری سیاه‌چاله را شناسایی کنند؛ همچنین با ترکیب رصدها در طیف اشعه ایکس، امکان رمزگشایی از اسرار سیاهچاله ها از جمله تعداد واقعی آنها فراهم می شود.

 نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical منتشر شده است. 

اینشتین یک بار گفته بود، اگر نظریه ای نتواند تصویری فیزیکی ارائه دهد که حتی یک کودک نیز آن را بفهمد، احتمالا بلااستفاده است. خوشبختانه در پس نظریه ریسمانها تصویر فیزیکی ساده ای قرار دارد، تصویری براساس مفهوم موسیقی.

براساس نظریه ریسمان ها، اگر یک ابر میکروسکوپ داشته باشیم و بتوانیم به دقت به قلب یک الکترون بنگریم، یک ذره نقطه ای، بلکه ریسمانی مرتعش را مشاهده خواهیم کرد. ( این ریسمان بسیار کوچک است، به اندازه طول پلانک برابر با ۳۳- ^۱۰ سانتی متر، میلیاردها بار کوچکتر از یک پروتون، بنابراین توان ذرات زیراتمی بصورت نقطه ای دیده می شوند. ) اگر بخواهیم این ریسمان را به ارتعاش در آوریم، صدای تغییر خواهد کرد؛ مثلا الکترون ممکن است به یک نوترینو تبدیل شود. و اگر دوباره آن را به ارتعاش در آوریم، ممکن است به یک کوارک تبدیل می شود. در حقیقت اگر ریسمان را با شدت های مختلف به لرزه در آوریم، می توانیم آن را به هر کدام از ذرات زیر اتمی شناخته شده تبدیل کینم. به این ترتیب نظریه ریسمان ها می تواند به راحتی این موضوع را توضیح دهد که چرا تعداد ذرات زیر اتمی تا به این حد زیاد است.

آنها چیزی نیستند جز نت های متفاوتی که می توان بر روی ابر ریسمان نواخت. در حقیقت تمام زیر ذرات موجود در جهان را می توان بصورت ارتعاشات یک ریسمان نشان داد که « هارمونی » های ریسمان همان قوانین فیزیک هستند.

ریسمان ها را می توان از طریق شکافتن و دوباره پیوند خوردن با یکدیگر برهم کنش داشته باشند. این ها همان برهم کنش هایی هستند که بین الکترون ها و پروتون ها در اتم شاهد آن هستیم. به این ترتیب، با کمک نظریه ریسمان ها می توانیم تمام قوانین فیزیک هسته ای و اتمی را ایجاد کنیم. « آهنگ » هایی را که می توان برای ریسمان ها نوشت، به قوانین شیمی مربوط می شوند. اکنون می توان جهان را به شکل سمفونی عظیمی از ریسمان ها تعبیر کرد. نظریه ریسمان ها، علاوه بر اینکه ذرات نظریه کوانتوم را بصورت نت های موسیقی جهان معرفی می کند، قادر است نظریه نسبیت اینشتین را نیز توضیح دهد. پایین ترین ارتعاش ریسمان، یعنی ذره اسپین- ۲ با جرم صفر، را می توان بصورت گراویتون ( کوانتوم گرانش ) تفسیر کرد. اگر برهم کنش این گراویتون ها را محاسبه کنیم، می توانیم به دقت نظریه قدیمی گرانش اینشتین را به شکل کوانتومی آن، بدست آوریم.

وقتی ریسمانی حرکت می کند، یا پاره می شد، یا مجددا ترمیم می شود، محدودیت های زیادی را روی فضا- زمان اعمال می کند. با تحلیل و بررسی مجدد این محدودیت ها، دوباره به نظریه قدیمی نسبیت عام اینشتین خواهیم رسید. بنابراین نظریه ریسمان ها به سادگی نظریه اینشتین را، بدون نیاز به هیچ کار اضافی، توضیح می دهد. ادروار ویتن گفته است که حتی اگر اینشتین هم نسبیت را کشف نکرده بود، نسبیت می توانست بعنوان محصول ثانویه نظریه ریسمان ها کشف شود.

زیبایی نظریه ریسمان آن است که می توان آن را به موسیقی تشبیه کرد. موسیقی، استعاره ای است که از طریق آن طبیعت جهان را می فهمیم، هم در سطوح زیر اتمی و هم در سطوح کیهانی. اینشتین عقیده داشت که تحقیقات او در مورد نظریه میدان یکپارچه، سرانجام به او این امکان را می دهد که « ذهن خدا را بخواند.» اگر نظریه ریسمان درست باشد، می بینیم که ذهن خدا بیانگر موسیقی کیهانی است که در فرا فضای ده بعدی طنین انداخته است.

Copyright 2003 - 2013 © Hupaa

The group of galaxies Virgo

بقیه در ادامه نوشتار

مطالعه جدید دانشمندان نشان می‌دهد تمامی حیات بر روی مریخ و نه زمین، آغاز شده است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بر اساس این تحقیق، عنصری که تصور می‌شود در منشا حیات اساسی بوده، فقط بر روی سطح سیاره سرخ وجود داشته است. پروفسور استیون بنر، ژئوشیمی‌دان موسسه علم و فناوری فلوریدا، مدعی است "بذرهای" حیات احتمالا در شهاب‌سنگ‌هایی وجود داشته‌اند که توسط برخورد یا فوران‌های آتشفشانی از مریخ جدا شدند و به زمین رسیدند. به عنوان مدرک، این دانشمند به شکل معدنی اکسیدشده عنصر مولیبدنوم اشاره می‌کند که تصور می‌شود، کاتالیزوری بوده که به تبدیل‌ شدن و توسعه مولکول‌های آلی به نخستین ساختارهای زنده کمک کرده است. علاوه بر این، مطالعه وی حاکی از آن است شرایطی که برای منشا حیات مساعد هستند، هنوز هم بر روی سیاره سرخ وجود داشته باشد.

 به گفته بنر، فقط هنگامی که مولیبدنوم تا حد زیادی اکسید می‌شود، قادر به اثرگذاری بر روی چگونگی شکل‌گیری حیات آغازین بوده است.

 این شکل از مولیبدنوم نمی‌توانسته بر روی زمین و زمانی که حیات ابتدایی آغاز شده، وجود داشته باشد، زیرا سه میلیارد سال پیش سطح زمین دارای اکسیژن اندکی بوده اما مریخ مملو از این گاز بوده است.

 این موضوع شاهد دیگری بر این واقعیت است که حیات احتمالا بر روی شهاب‌سنگ‌های مریخی به زمین وارد شد و این که منشا آن زمین نیست. پروفسور بنر با مطرح‌کردن ادعایش، با دو تناقض روبه‌رو می‌شود که امکان درک چگونگی آغاز حیات بر روی زمین را دشوار کرده‌اند. 

نخستین تناقض به گفته وی، "تناقض قیر" نام دارد که بر اساس آن، تمامی اشیای زنده از مواد آلی ساخته شده‌اند اما چنانچه گرما یا نور به مولکول‌های آلی افزوده و به حال خود رها شوند، حیات را خلق نمی‌کنند، بلکه، تبدیل به مولفه‌ای مانند قیر، نفت یا آسفالت خواهند شد. 

به ادعای بنر، عناصر خاصی قادرند گرایش مواد آلی را برای تبدیل به قیر، به ویژه بور و مولیبدنوم، کنترل کنند، بنابراین وی معتقد است مواد معدنی حاوی هر دوی این مواد برای شروع حیات آغازین اساسی بوده‌اند.

 تحلیل اخیر از یک شهاب‌سنگ مریخی نشان داده که بور بر روی مریخ وجود داشته و بنر مدعی است شکل اکسیدشده مولیبدنوم نیز در آن جا وجود داشته است.

 تناقض دوم این است که حیات برای آغاز بر روی زمین ابتدایی جنگیده است، زیرا به نظر می‌رسد در آن زمان زمین کاملا پوشیده از آب بوده است.

 این امر نه تنها مانع از تراکم‌های کافی شکل‌گیری بور شده، بلکه آب برای «آر ان ای» نیز تباه‌کننده بوده است. دانشمندان معتقدند آر ان ای نخستین مولکول ژنتیکی بوده است.

 بنر مدعی است، گرچه بر روی مریخ آب وجود داشته، اما نواحی کوچک‌تری را در مقایسه با زمین ابتدایی پوشانده است.

 چنین شواهدی نشان می‌دهد تمامی انسان‌ها مریخی هستند و این که حیات بر روی مریخ شروع شد و سپس به زمین آمد.

 این دانشمند یافته‌های خود را در اجماع ژئوشیمی‌دان‌ها در نشست سالانه Goldschmidt ارائه خواهد داد.

استفان هاوکینگ در حال انتشار کتابی است که دیدگا‌های جالبی را در خصوص زندگی‌اش مطرح می‌کند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این کتاب که «تاریچه مختصر من» نام دارد، نخستین اثری است که هاوکینگ با استفاده از فناوری‌های جدید به تنهایی نوشته است.این فیزیکدان که از بیماری نورون‌های حرکتی رنج می‌برد، یکی از معروف‌ترین دانشمندان جهان و نویسنده‌ای بسیار موفق است. 

بیش از 10 میلیون نسخه از «تاریخچه مختصر زمان» هاوکینگ فروش رفته و این اثر به 40 زبان زنده دنیا ترجمه شده است.ناشران معتقدند «تاریخچه مختصر من» شخصی‌ترین کتاب وی تاکنون است و با این موضوع سر و کار دارد که چگونه «تاریخچه مختصر زمان» پا به عرصه وجود گذاشت. 

این کتاب همچنین جزئیاتی را در خصوص کودکی وی در لندن پس از جنگ، سال‌های حضور در هاروارد و کمبریج، گسترش بیماری‌اش، ازدواج‌ها، خانواده و احساسات فکری‌اش ارائه می‌دهد.

 هاوکینگ در طول جنگ جهانی دوم در آکسفورد متولد شد و والدینش فرانک و ایزابل نام داشتند.

 وی به مدت 30 سال استاد ریاضیات در دانشگاه کمبریج بوده و کتاب‌های پرفروش بسیاری را در زمینه کیهان‌شناسی به رشته تحریر درآورده است. در سن 21 سالگی، پزشکان تشخیص دادند که این دانشمند مبتلا به بیماری ALS است. در سال 1995، ازدواج وی با همسر اولش، جین، خاتمه یافت و با پرستارش الن میسون ازدواج کرد. کتاب «تاریخچه مختصر من» که با تصاویری از زندگی هاوکینگ مزین شده در 12 سپتامبر سال 2013 منتشر خواهد شد. 

تحقیقات جدید نشان می‌دهد ذخایر طلای کائنات احتمالا از برخورد کیهانی بین ستارگان مرده ابر پرجرم ایجاد شده‌اند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، طلا مانند سایر عناصر سبک از جمله کربن و آهن در ستاره‌های شکل نگرفته و منشأ آن در جهان همچنان مرموز باقی مانده است. مطالعه جدید این فرضیه را مطرح می‌کند که برخورد دو ستاره نوترونی - هسته فوق‌العاده متراکم ستارگان منفجر شده - می‌تواند عامل شکل‌گیری این فلز گرانبها باشد.محققان مرکز اخترفیزیک هاروارد- اسمیت سونیان در اوایل ماه ژوئن (خرداد ماه) با استفاده از فضاپیمای مدارگرد زمین سوئیفت، انفجار کوتاه پرتو گاما بعنوان طبقه‌ای از درخشان‌ترین انفجارهای شناخته شده در کائنات را مورد بررسی قرار دادند.

 انفجار پرتو گاما GRB 130603B که در فاصله 3.9 میلیارد سال نوری با زمین واقع شده بود، کمتر از دو دهم ثانیه بطول انجامید؛ پس از این انفجار دانشمندان متوجه درخششی شدند که بتدریج تحت تأثیر نور مادون قرمز محو شد.

 دانشمندان معتقدند که این درخشش فوق‌العاده ناشی از عناصر رادیواکتیو عجیبی است که توسط مواد غنی از نوترون و از طریق برخورد ستاره‌ای نوترونی به فضا پرتاب شده‌اند.

 «ادو برگر» سرپرست تیم تحقیقاتی هاروارد- اسمیت سونیان تأکید می‌کند: طلا فلز نسبتا کمیابی بر روی زمین و حتی در کائنات محسوب می‌شود؛ تخمین زده می‌شود که انفجار پرتو گاما حدود یک صدم جرم خورشید را به فضا پرتاب کرده باشد که برخی از این مواد احتمالا طلا هستند و مقدار طلای تولید شده در طی ادغام ستاره نوترونی معادل جرم 10 قمر باشد.

 نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.