امسال دهمین سالگرد اعزام کاوشگرهای دوقلو، اسپیریت و آپورچونیتی به مریخ است.

موزه هوافضای واشنگتن به این مناسبت یک گالری از عکس های این کاوشگرها به نمایش گذاشته که حاصل ده سال تلاش دو مریخ نورد است.

دو کاوشگر ظاهر خیلی پیچیده ای ندارند. موجوداتی نسبتا نحیف به نظر می رسند.

بخش چشمگیر آنها در واقع بدنه ای از صفحات خورشیدی است که روی شش چرخ نصب شده. البته این دو کاوشگر به یک بازوی خودکار که قادر به حفاری سنگ ها و نمونه برداری برای تحلیل در یک آزمایشگاه کوچک مجهز هستند.

علیرغم این جثه کم جان توانایی خارق العاده ای برای تحقیق در محیط طاقت فرسای سرزمینی ناشناخته داشته اند.

دکتر جان گرانت، زمین شناس در موزه هوافضای آمریکا که خود زمانی در این پروژه شرکت داشته به بی بی سی فارسی می گوید: "مریخ نوردها اساسا طراحی شدند تا ژئولوژی دو نقطه در مریخ را بررسی کنند. اما هدف اصلی، کشف این مساله بود که آب چگونه به این نقاط شکل داده و هر دو ماموریت از نظر کشفیات فوق العاده موفق بوده اند."

یکی از وظایف اصلی مریخ نوردها یافتن و بررسی طیف وسیعی از سنگ ها و صخره هایی بود که سرنخ هایی از گذشته مریخ به دست می دهند. البته در این مورد محققان را مایوس هم نکرده است.

دکتر گرانت می گوید: "یافته های اسپیریت و آپورچونیتی هر دو نشان می دهد که نقاطی که بررسی کرده اند زمانی خیلی متفاوت از امروز بوده. آب خیلی بیشتری آنجا وجود داشته و این آب در نقاطی بوده که آنها را قابل سکونت می کرده. نه اینکه لزوما آثار حیات در این نقاط وجود داشته، اما شرایط دوام حیات وجود داشته است."

این مجموعه عکس ها فقط سرگذشت مریخ را بازگو نمی کند، بلکه دریچه ای است به روی سفرها و ماجراهای دو جستجوگر در سرزمینی غریب.

گاه آنچه از خود به جا گذاشته اند، مانند تصاویر لاشه واحد فرود یا چتر فرود و سکوی اولیه ای که کاوشگرها از آن خارج شدند.

در عکسی دیگر رد چرخ های آپورچونیتی تا جایی که چشم کار می کند در ناحیه ای بیابانی روی ماسه ها دیده می شود. آپورچنیتی وقتی این عکس را گرفت در حال رفتن از یک نقطه تحقیق به نقطه دیگر بود.

همچنین در این مجموعه عکس شگفت انگیزی از غروب خورشید هست که طرفداران زیادی دارد.

دکتر گرانت که یک نسخه از این عکس را در خانه اش دارد می گوید: "ماموریت های اسپیریت و آپورچونیتی حیرت انگیز است. از این نظر که آنها طراحی شده بودند تا فقط سه ماه دوام آورند، تا مسافتی نه بیش از صدها متر و حداکثر یک کیلومتر را طی کنند."

او می افزاید: "اما آپورچونیتی بیش از ده سال دوام آورده و بیش از ۳۸ کیلومتری را طی کرده. مشاهده کشفیات هر دو کاوشگر گویای این مساله است که این ماموریت در کنار سایر مطالعات موفق مریخ در صدر این نوع ماموریت ها قرار می گیرد."

اسپیریت چهار سال قبل از کار بازایستاد.

آپورچونیتی بعد از ده سال همچنان آهسته و پیوسته پیش می رود و داستان های تازه ای برای گفتن خواهد داشت.

BBC NEWS

محققان استرالیایی جرم کیهانی 13.6 میلیارد ساله‌ای را کشف کرده‌اند که قدیمی‌ترین ستاره جهان تا به امروز است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این ستاره فقط 200 میلیون سال پس از «انفجار بزرگ» شکل گرفته که جهان را به عرصه وجود آورد. مدعیان پیشین قدیمی‌ترین ستاره جهان، حدود 13.2 میلیارد سال قدمت دارند و در سال‌های 2007 و 2013 کشف شدند.

 به گفته استفان کلر از دانشگاه ملی استرالیا، ستاره جدید موسوم به Methuselah در کهکشان راه شیری و در فاصله 6000 سال نوری از زمین واقع شده و فقدان کامل سطوح قابل تشخیص آهن در طیف نوری آن، گواهی بر قدمت بالایش است.

Methuselah پیرترین ستاره جهان 

 انفجار بزرگ، جهانی مملو از هیدروژن، هلیم و تا حدودی لیتیم را به وجود آورد و تمامی دیگر عناصر امروزی در ستارگانی به وجود آمدند که در ابرهای گازی و غبار ابرنواخترها (ستارگان بزرگی که در پایان زندگی‌شان منفجر شده‌اند) متولد می‌شوند. این فرآیند بازیافت پایان‌ناپذیر، ابزاری مهم برای مطالعات فیزیکدانان نجومی به شمار می‌آید.

 یکی از شیوه‌های تعیین قدمت ستاره، آهن است که محتوای آن در یک ستاره با هر تولد متوالی افزایش می‌یابد و هر چه سطوح محتوای آهن در طیف نوری ستاره‌ای پایین‌تر باشد، قدمت آن بیشتر است. دانشمندان از فراوانی آهن یک ستاره به عنوان ساعتی کیفی استفاده می‌کنند که زمان شکل‌گیری آن را بدست می‌دهد.

 کلر گفت: در مورد ستاره جدید، میزان آهن موجود کمتر از یک میلیونم آهن خورشید و 60 برابر کمتر از هر ستاره شناخته‌شده دیگری است و بنابراین قدیمی‌ترین ستاره جهان به شمار می‌آید.

تلسکوپ SkyMapper در دانشگاه ملی استرالیا

 این جرم آسمانی با استفاده از تلسکوپ SkyMapper در دانشگاه ملی استرالیا کشف و جزئیات آن در مجله Nature منتشر شد.

دانشمندان برای نخستین بار، موفق به کشف فسفر - یکی از عناصر اساسی حیات - در بقایای کیهانی یک انفجار ستاره‌ای شدند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، یافتن فسفر، دومین کشف عنصری در فضای عمیق به شمار می‌آید که می‌تواند به دانشمندان سرنخ‌هایی را در خصوص چگونگی امکان وجود حیات در کیهان ارائه ‌دهد.کشف نخست توسط تیم دیگری از دانشمندان صورت گرفت که در آن، ردپاهایی از آرگون را در یک سحابی دوردست شناسایی کردند.حیات، ترکیبی از عناصر مختلف از جمله کربن، نیتروژن، اکسیژن، سولفور و فسفر است. در حالی که دانشمندان مقادیر فراوانی از چهار عنصر نخست را در دیگر انفجارهای ستاره‌ای کشف کرد‌ه‌اند، مشاهدات جدید از بقایای ابرنواختر «کاسیوپیا ای» (Cassiopeia A)، از وجود فسفر حکایت دارد. 

«دازیک مون» از دانشگاه تورنتو و یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، گفت: این پنج عنصر برای حیات اساسی بوده و فقط می‌توانند در ستارگان عظیم ایجاد شوند. 

مون اضافه کرد: این عناصر در تمامی کهکشان راه شیری و همزمان با منفجرشدن ستارگان، پراکنده شده و بخشی از دیگر ستارگان، سیارات و در نهایت، انسان‌ها می‌شوند. 

دانشمندان تخمین می‌زنند، بقایای ابرنواختر «کاسیوپیا ای» 300 سال پیش منفجر شده است. مشاهدات جدید از این جسم کیهانی با استفاده از طیف‌نگاری انجام شد که بر روی تلسکوپ پنج متری واقع در رصدخانه پالومار موسسه فناوری کالیفرنیا نصب شده است.

 جزئیات این مطالعه در مجله Science منتشر شد.

دانشمندان حاضر در پروژه «تلسکوپ قطب‌جنوب» برای نخستین بار یک تاب‌خوردگی ظریف را در قدیمی‌ترین نور جهان کشف کرده‌اند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این امر می‌تواند معماهای موجود در مورد اولین لحظات شکل‌گیری جهان را آشکار کند.

 دانشمندان حاضر در این مطالعه، الگوهای تاب‌خوردگی در قطبش پس‌زمینه میکروموج کیهانی را مشاهده کردند.

 این پس‌زمینه نوری است که آخرین بار در ابتدای تاریخ جهان و کمتر از 400 هزار سال پس از «انفجار بزرگ» با ماده تعامل داشته است.

 این الگوها که B modes نام دارند، هنگام خم‌شدن مسیر نور توسط اجرام عظیم کیهانی، (درست مانند خم‌شدن نور هنگام متمرکزشدن یک عدسی بر آن) رخ می‌دهند. تیمی از محققان به رهبری جان کالسترام، استاد ستاره‌شناسی و اخترفیزیک دانشگاه شیکاگو، این کشف را صورت دادند.

 آن‌ها با استفاده از داده‌های حاصل از یک دوربین حساس به قطبش موسوم به SPTpol که در ژانویه 2012 بر روی تلسکوپ قطب‌جنوب نصب شد، به این موفقیت نائل آمدند.کالسترام گفت: کشف قطبش توسط تلسکوپ قطب‌جنوب دستاورد بزرگی به شمار می‌آید و نشان‌دهنده ظهور فیزیکی هیجان‌انگیز است.

 پس‌زمینه میکروموج کیهانی، دریایی از فوتون‌هایی (ذرات نوری) است که از انفجار بزرگ به جا مانده‌اند و در تمامی فضا، در دمای منفی 270 درجه سلسیوس (سه درجه بالاتر از صفر مطلق) منتشر شده‌اند.

 اندازه‌گیری‌های این نور باستانی پیش‌تر به فیزیک‌دان‌ها اطلاعات ارزشمندی در خصوص ویژگی‌های جهان ارائه داده است.

 تغییرات ریز در دمای این نور با استفاده از آزمایشگاهای چندگانه ترسیم شده‌ و دانشمندان در حال کسب اطلاعات بیشتر از نور قطبیده‌شده هستند.

 نور زمانی قطبیده می‌شود که امواج الکترومغناطیس آن ترجیحا به جهت خاصی تمایل داشته باشند.

 نور پس‌زمینه میکروموج کیهانی بیشتر به دلیل انتشار فوتون‌های ناشی از الکترون‌های ابتدای جهان قطبیده می‌شود.

 الگوهای قطبش حاصل از نوع E modes هستند که کشف آن‌ها آسان‌تر از انواع ضعیف‌تر B modes است و یک دهه پیش برای نخستین بار اندازه‌گیری شدند.با این حال، B modes نمی‌تواند توسط انتشار ساده تولید شود و به فرآیند پیچیده‌تری برای اندازه‌گیری نیاز دارد. بزرگنمایی گرانشی می‌تواند E modes را به هنگام عبور فوتون‌ها از کنار کهکشان‌ها و دیگر اشیای عظیم کیهانی بر سر راهشان به سمت زمین، به B modes تغییر دهد. این انتظار اکنون برآورده شده است. دانشمندان حاضر در این پروژه از یک نقشه با موضوع توزیع جرم در جهان و با هدف تعیین مکان رخداد بزرگنمایی گرانشی استفاده کردند.

 آنها همچنین اندازه‌گیری‌هایشان از E modes را با توزیع جرم و با هدف ارائه الگویی از تغییر قابل‌انتظار به B modes ترکیب کردند.

 دانشمندان اکنون در حال بررسی بیشتر اندازه‌گیری‌های خود از B modes هستند، زیرا مطالعه دقیق آنها به محققان در درک بهتر جهان کمک می‌کند.

 جزئیات این دستاورد علمی در مجله Physical Review Letters منتشر شد.

آژانس فضایی اروپا سفینه‌ای به فضا فرستاد که کهکشان راه ‌شیری را با دقتی بی‌نظیر به صورت سه بعدی اندازه‌گیری خواهد کرد. این سفینه اطلاعات یک میلیارد ستاره را ثبت می‌کند و قادر است میلیون‌ها سیاره و جرم آسمانی کشف کند.

سفینه گایا پنج‌شنبه ۱۹ دسامبر (۲۸ آذر) توسط آژانس فضایی اروپا به فضا پرتاب شد. تا کنون هیچ تلسکوپی قادر نبوده با دقت تلسکوپی که در سفینه "گایا" نصب شده است کار کند.

تلسکوپ درون این سفینه قرار است پنج سال تمام تا عمق ۶/ ۱ میلیون کیلومتری فضای اطراف زمین را رصد و اطلاعات جمع‌آوری شده را به زمین مخابره کند.

نقطه لاگرانژ مکانی آرام برای جمع‌آوری اطلاعات

سفینه گایا پنج‌شنبه با یک موشک حامل روسی از ایستگاه فضایی در گویان فرانسه به فضا پرتاب شد. این سفینه در نقطه ال‌۲ -لاگرانژ مستقر خواهد شد. این نقطه محلی در اعماق فضا، چهار برابر دورتر از کره ماه است.

این نقطه به افتخار ستاره‌شناس ایتالیایی ژوزف لويس لاگرانژ که در قرن هجدهم میلادی مکان آن را به صورت تئوری محاسبه کرده بود، نقطه لاگرانژ نامیده شده است.

در نقطه لاگرانژ نیروی جاذبه زمین و خورشید طوری بر یکدیگر اثر می‌کنند که یک ماهواره که در مدار خورشید قرار گرفته همواره نسبت به کره زمین ثابت خواهد بود.

اگر از این نقطه زمین زیر نظر گرفته شود اینطور به نظر می‌رسد که بی‌وزنی کامل حاکم است.

مکانی که ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) در آن قرار گرفته، بر خلاف این مکان‌ است. این ایستگاه در این مکان همواره در حال گردش به دور زمین است.

مزیت نقطه لاگرانژ اینجاست که سفینه گایا در فضا از آرامش بیشتری برخوردار است و چون محیط ‌اطراف آن با سرعت تغییر نمی‌کند، تلسکوپ آن هم نیازی به تنظیم مکرر ندارد.

دوربین دیجیتالی با توانایی‌ها بسیار

سفینه گایا دارای یک تلسکوپ آیینه‌ای کلاسیک است که به شمار زیادی ردیاب‌های پیکسلی متصل است و می‌توان آن را به دوربین دیجیتالی عظیمی با بیش از یک میلیارد پیکسل تشبیه کرد. لنز این دوربین به حدی قوی است که می‌تواند از فاصله یک هزار کیلومتری از یک تار موی انسان تصویربرداری کند.

این دوربین البته توانایی‌های دیگری هم دارد. دوربین تلسکوپ سفینه گایا سه نوع ردیاب دارد که هر کدام یک وظیفه برعهده دارند: نخست ۶۲ ردیاب نجومی که اجرام آسمانی را انداز‌ه‌گیری و موقعیت دقیق آنها را روشن می‌کنند.

سپس ۱۴ ردیاب‎ تصویری که نور و امواج نوری که از هر ستاره منعکس می‌شود را تشخیص می‌دهند. این ردیاب‌ها می‌توانند طیف رنگ هر ستاره را رمزگشایی کنند.

و در نهایت ۱۲ ردیاب پیکسلی که طیف امواج نوری هر ستاره را تشخیص می‌دهند. اطلاعاتی که این ردیاب‌ها جمع‌آوری می‌کنند به تشخیص عناصر تشکیل دهنده هر ستاره کمک می‌کند.

سفینه گایا قادر است صدها هزار ستاره خارج از منظومه شمسی را پیدا کند که برخی از آنها تا۵۰۰ سال نوری از این منظومه فاصله دارند. ردیاب‌های این سفنیه در مدت زمان مأموریت آن میلیو‌ن‌ها گیگا بایت اطلاعات به زمین مخابره خواهند کرد.

تصاویر سه بعدی از منظومه شمسی

هدف مأموریت گایا کسب اطلاعات برای درک بهتر چگونگی تشکیل منظومه شمسی و کهکشان راه شیری است. این سفینه نه تنها حرکت ستارگان و اجرام آسمانی را مشخص می‌کند بلکه قادر است ترکیبات شیمیایی هر یک از آنها را تشخیص دهد و در نهایت دسته‌بندی کند. به این ترتیب پژوهشگران می‌توانند تاریخ تشکیل جهان را تا پیش از زمان انفجار بزرگ محاسبه کنند. 

فیزیکدانان نظری دانمارکی با استفاده ازمعادلات ریاضی ثابت کرده‌اند که جهان احتمالا در معرضی فروپاشی بوده و همه چیز در آن از جمله انسانها، به شکل یک توپ کوچک سخت فشرده خواهند شد.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته این محققان، این فرآیند احتمالا اکنون در جایی از کیهان آغاز شده و در حال بلعیدن جهان است.این مفهوم مهیج از چندی پیش ارائه شده بود، اما اکنون محققان دانشگاه جنوب دانمارک مدعی شده‌اند که توانسته‌اند امکان وقوع آنرا با معادلات ریاضی اثبات کنند.پایه این نظریه بر آن است که دیر یا زود یک تغییر چشمگیر در نیروهای جهان منجر به سنگین شدن بسیار زیاد همه ذرات خواهد شد.همه چیز از دانه‌های ماسه گرفته تا سیارات و کهکشانها میلیاردها برابر سنگینتر از میزان کنونی خواهند شد.بر اساس این نظریه، این وزن جدید باعث فشرده شدن همه ذرات در یک توپ سنگین کوچک و بسیار داغ شده و اینکه جهان دیگر وجود نخواهد داشت.

 این فرآیند شدید «مرحله گذار» نام گرفته و شبیه رویدادی است که برای مثال در زمان تبدیل آب به بخار یا گرم شدن آهنربا و از دست رفتن نیروی آن رخ می‌دهد.بر اساس نظریه هیگز، یک مرحله گذار در یک دهم یک میلیاردم ثانیه پس از انفجار بزرگ روی داده و باعث تغییر در بافت فضا-زمان شده است.در طول یک گذار، فضای خالی با ماده‌ای نامرئی پر شده که ما اکنون آنرا میدان هیگز می‌نامیم.برخی ذرات اولیه با این میدان تعامل داشته و در طول این فرآیند، انرژی دریافت می‌کنند؛ این انرژی درونی به عنوان «جرم ذره» شناخته شده است.محققان با استفاده از معادلات ریاضیاتی دریافته‌اند که میدان هیگز می‌تواند مانند ماده که جامد و مایع بوده، در دو حالت وجود داشته باشد.این میدان در حالت دوم، میلیاردها برابر متراکمتر از آن چیزی است که دانشمندان امروزه مشاهده می‌کنند.اگر این میدان فوق‌متراکم هیگز وجود داشته باشد، باید حبابی از این حالت همانطور که آب به جوش می‌آید و حباب در آن ایجاد می‌شود، بطور ناگهانی و در هر زمان در بخش خاصی از جهان پدیدار شود.این حباب سپس می‌تواند با سرعت نور گسترش یافته، در تمام فضاها وارد شده و میدان هیگز را از حالتی کنونی به حالت جدید تبدیل کند.همه ذرات اولیه درون این حباب به جرمی بسیار سنگینتر از بیرون آن دست یافته و برای ایجاد مراکز مافوق سنگین به سمت هم کشیده می‌شوند.محققان سپس با بررسی سه معادله اصلی که زیربنای پیش‌بینی یک مرحله گذار هستند، به نمایش چگونگی کار و تعامل این معادلات با هم پرداختند.اگرچه این محاسبات جدید نشانگر احتمال بیشتر وقوع فروپاشی جهان نسبت به قبل بوده اما همچنین امکان دارد که در نهایت اصلا اتفاق نیفتد.

 از پیش نیازهای این فاز آن است که جهان از ذرات اولیه‌ای از جمله ذره هیگز برخوردار باشد. اما اگر جهان دارای ذرات کشف‌نشده باشد، کل پایه پیش‌بینی مرحله گذار نادرست از آب در خواهد آمد.

وزیر علوم انگلیس از تلاش این کشور برای همکاری با آژانس‌های فضایی آمریکا، اتحادیه اروپا و چین برای توسعه سفرهای سرنشین‌دار به ماه و مریخ خبر داد و پیش بینی کرد که یک فضانورد زن، پس از چهار دهه انحصار سفر فضانوردان مرد به ماه را بشکند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، تمامی 12 فضانورد مردی که در مأموریت آپولو قدم به ماه گذاشتند، آمریکایی بودند و انگلیس تلاش می‌کند در همکاری مشترک با کشورهای دیگر، انحصار سفر فضانوردان مرد را در این حوزه از بین ببرد. آخرین مأموریت سرنشین‌دار به ماه در سال 1972 میلادی در قالب ماموریتهای آپولو 16 و 17 انجام شد، اما در طول بیش از چهار دهه گذشته هیچ کشوری موفق به تکرار سفر به قمر زمین نشده است.«دیوید ویلتز» وزیر علوم انگلیس پیش بینی می‌کند، چین به زودی به دومین کشور در جهان تبدیل خواهد شد که فضانوردی مرد یا نخستین فضانورد زن را راهی ماه می کند و سپس سفر به سیاره سرخ را در دستور کار قرار خواهد داد.

آمریکا، روسیه و چین تنها کشورهای جهان محسوب می‌شوند که به صورت کاملا مستقل موفق به فرستادن فضانورد به فضا شده‌اند.

 نخستین ماهنورد چین طی ماه جاری میلادی (دسامبر) راهی فضا شده و بزودی بر سطح ماه فرود خواهد آمد که نخستین فرود نرم و کنترل شده از سال 1976 میلادی محسوب می‌شود؛ پیش‌بینی می‌شود که نخستین فضانوردان چین نیز بین سال های 2025 و 2030 میلادی قدم بر سطح قمر زمین بگذارند.وزیر علوم انگلیس از تلاش این کشور برای تعامل و همکاری مشترک با آژانس‌های فضایی قدرت‌های مهم جهان شامل آمریکا، اتحادیه اروپا و چین برای ورود سفرهای فضایی به عصری جدید خبر داده است.

 «ویلتز» معتقد است که طی سال‌های آینده شهر استیونج انگلیس به قلب تلاش‌های جهانی در حوزه فضا مبدل می‌شود و کشورهای مختلف می‌توانند از امکانات این شهر برای توسعه سفر سرنشین‌دار به مقاصد دوردست از جمله مریخ استفاده کنند.

 این شهر محل توسعه سیستم‌های رباتیک است و بسیاری از فناوری‌های مورد استفاده برای طراحی مریخ نورد رباتیک آژانس فضایی اروپا (ESA)‌ که طی چند سال آینده به فضا پرتاب خواهد شد، در این شهر طراحی شده‌اند.

 وزیر علوم انگلیس تأکید کرد: عضو فعال آژانس فضایی اروپا هستیم، با ناسا همکاری و تعامل خوبی داریم و بدنبال توسعه روابط درحوزه فضا با چین هستیم؛ با توسعه روابط با این آژانس‌های فضایی می‌توانیم روند ساخت پایگاه فضایی دائم بر سطح ماه برای توسعه سفر سرنشین‌دار به مریخ را تسهیل کنیم که در این صورت سفر به سیاره سرخ تا 30 سال آینده محقق خواهد شد.

سرن با ساخت آهنربای دارای قدرت 13.5 تسلا، رکورد جهانی از خود به جای گذاشته است.

 به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، برنامه «(Short Model Coil (SMC» این مرکز، آهنربای جدیدی را آزمایش کرده که به مهندسان در ساخت آهنرباهای قوی‌تر برای برخورددهنده بزرگ هادرونی و شتاب‌دهنده‌های آتی کمک خواهد کرد.

 هم‌اکنون این برخورددهنده از آهنرباهای ابررسانای نیوبیوم-تیتانیوم برای خمیده کردن و متمرکزکردن پرتوهای پروتونی خود استفاده می‌کند.

 اما این آهنرباها به اندازه کافی برای پشتیبانی از تمرکزدهی قوی‌تر و انرژی‌های بالاتر دارای قدرت نیستند، بنابراین مهندسان به دنبال ماده ابررسانای جدیدی به نام قلع نیوبیوم هستند.خوان کارلوس پرز، رهبر ارشد پروژه SMC، در این رابطه گفت: با فناوری موجود نیوبیوم-تیتانیوم، هشت تسلا بیشینه میدان عملیانی ‌است اما با کمک این ماده جدید، شدت میدان مغناطیسی که می‌توان تولید کرد، 50 درصد بالاتر است.

 قلع نیوبیوم یک ماده ابررسانا است که میدان مغناطیسی در طیفی از 15 تا 20 تسلا را تولید می‌کند.

 گرچه این ماده پیش از تیتانیم-نیوبیوم کشف شده، به طور معمول در شتاب‌دهنده‌ها به کار نمی‌رود، زیرا کار با آن چالش‌برانگیز است.

 مهندسانی که بر روی آهنرباها و با هدف به‌روزرسانی برخورددهنده بزرگ هادرونی کار می‌کنند، به دنبال دستیابی به میدان‌های مغناطیسی هستند که از 12 تسلا تجاوز کند.

 این میدان‌های مغناطیسی بالاتر، امکان خمیدگی بسیار قوی‌تر و متمرکزکردن شدت‌ها در دوقطبی‌ها (dipoles) و چهارقطبی‌های (quadropoles) برخورددهنده هادرونی را فراهم می‌کنند.

 طی 10 سال آینده، دانشمندان چهارقطبی‌های جدید و نزدیک به آزمایش‌های هادرونی با شدت بالاتری خواهند ساخت و این امر منجر به تولید پرتوهای کوچکتر در نقاط تصادم این برخوردهنده می‌شود.

 پرز در این رابطه گفت: این امر تعداد تصادم‌ها را در ثانیه افزایش می‌دهد، داده‌های بیشتری را برای آزمایش‌ها تولید می‌کند و در دراز مدت و طی 20 سال‌ آینده، قلع یک فناوری کلیدی خواهد بود.

 وی اضافه کرد: این موفقیت به مهندسان امکان افزایش انرژی را در برخوردهنده‌های دوار آتی و پنج تا 10 برابر میزان حاضر در برخوردهنده هادرونی خواهد داد.

 رکورد کنونی جهانی برای آهنرباهای نیوبیوم-قلع در پیکربندی 16.1 تسلاست که در اختیار یک گروه تحقیقاتی امریکایی در آزمایشگاه ملی لاورنس برکلی است.

 جدیدترین رکورد سرن 13.5 تسلا گزارش شده است.

سومین تست پرواز فضاپیمای SpaceShipTwo در مدت یک ماه اخیر بزودی انجام خواهد شد.

 به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، شرکت ویرجین گالاکتیک قصد دارد با فضاپیمای جدید خود، برنامه سفرهای تجاری به فضا را تا سال 2014 میلادی آغاز کند.

 مسافران فضاپیمای SpaceShipTwo متشکل از شش مسافر و دو خلبان هستند که تا ارتفاع 110 کیلومتری پرواز کرده و برای دقایقی شرایط بی وزنی را تجربه می کنند.

 در مرحله قبلی تست پرواز، موتورهای فضاپیمای زیرمداری شرکت ویرجین گالاکتیک بمدت 20 ثانیه روشن شدند و مرحله سومین تست پرواز نیز طی ماه جاری میلادی (نوامبر) انجام خواهد شد.

 نخستین مسافران این فضاپیما را «ریچارد برانسون» بنیانگذار شرکت ویرجین گالاکتیک و اعضای خانواده وی تشکیل می دهند.

 برنامه پروازهای تجاری با بلیت 250 هزار دلاری این شرکت از تابستان 2014 میلادی آغاز خواهد شد و تاکنون 650 نفر برای سفر تجاری لوکس با فضاپیمای SpaceShipTwo ثبت نام کرده اند.

میدان مغناطیسی بسیاری از سیارات فراخورشیدی از خود در برابر بادهای ستاره‌ای و پرتوهای کیهانی محافظت می‌کند. بنابراین این سیارات فراخورشیدی می‌توانند دست‌کم از این نظر برای زندگی مناسب باشند.

تا چند سال پیش بحث سیارات فراخورشیدی فقط به مباحث نظری سیاره شناسان محدود می شد، اما نگاهی به عالم ستاره ها این ظن را به وجود آورد که آیا جز خورشید در اطراف ستارگان دیگر نیز سیاراتی در حال چرخش هستند؟ پس از بررسی های بسیار، نخستین نشانه ها از یک سیاره فراخورشیدی یافت شد و تاکنون بیش از 900 سیاره فراخورشیدی شناخته و تائید شده اند و هزاران سیاره دیگر نیز در انتظار تائید به سر می برند.

برخی از آنها در نقاط قابل سکونت در ستاره خود ـ نقاطی که آب مایع برای زندگی وجود دارد ـ در حال چرخش هستند، اما بیشتر آنها سیارات بزرگ گازی هستند که برای زندگی نامناسب تشخیص داده شده اند. با وجود داشتن این همه سیاره فراخورشیدی چه عاملی زندگی کردن در آنجا را امکان پذیر می کند؟

دو پژوهشگر کلمبیایی بررسی کرده اند اگر سیارات فراخورشیدی توسط میدان مغناطیسی محافظت شوند، آیا آن سیارات شرط لازم برای حفاظت از حیات را خواهند داشت؟ جریان شدید ذرات باردار که از ستارگان منتشر می شوند (باد ستاره ای) یا پرتوهای کیهانی همواره درحال تاختن در فضا هستند و کره زمین به واسطه میدان مغناطیسی خود که باعث تغییر مسیر بخش عظیمی از این ذرات پرانرژی می شود، در امان است.

بیشتر سیارات فراخورشیدی که تا امروز کشف شده اند در دسته سیارات غول پیکر گازی مثل مشتری و زحل قرار می گیرند. این سیارات قطعا نمی توانند میزبان حیات از نوعی که ما می شناسیم باشند، اما یافته های تلسکوپ فضایی کپلرنشان از آن دارد که شاید سیارات فراخورشیدی سنگی وجود داشته باشند که مانند قمر به دور سیارات ابرغول فراخورشیدی در حال چرخیدن هستند.

حال سوال اینجاست که آیا این سیارات سنگی می توانند در حفاظ میدان مغناطیسی سیاره ای که سیاره دور آن می چرخد، شرایط لازم برای حیات را کسب کنند؟

باد شدید ستاره ای فضای مغناطیسی بسیار حجیم را هم پس می زند؛ بنابراین یک سیاره فراخورشیدی برای قابل سکونت شدن نباید به ستاره خود بسیار نزدیک باشد. چرا که عواملی چون فشارهای جزر و مد گرانشی به فعل و انفعالات داخلی منجر می شود که از آن با عنوان فعالیت های آتشفشانی گرانشی یاد می شود، مانند آتشفشانی که در یکی از قمرهای سیاره مشتری به نام Io به ثبت رسیده است. عامل دیگر، انرژی ساطع شده از سیاره است که باعث به هم ریختگی تاثیر گلخانه ای روی سیاره فراخورشیدی می شود (تصور می شود بخار حاصل از آب موجود در این سیاره، به صورت گاز گلخانه ای قوی است که بدون آن سیاره قابل سکونت نخواهد بود). بر این اساس، سیاره فراخورشیدی به جهنمی سوزان، مانند زهره تبدیل می شود. ستاره شناسان برای اجتناب از این دو خطر، حداقل فاصله را برای استقرار این قبیل سیارات اندازه گیری کرده اند و کاوشگران این فاصله را برای سیارات فراخورشیدی قابل اکتشاف (سیاراتی که حداقل دو برابر اندازه مریخ هستند) و سیاره ای که سیاره اصلی آنها به دور ستارگان بسیار سوزان ـ ستارگانی با 0.7 حجم خورشیدی ـ نمی چرخند تخمین زده اند. از آنجا که میدان مغناطیسی به ترکیبات سیارات بستگی دارد، کاوشگران پس از بررسی بهتر این ترکیبات این نتایج را دقیق تر اعلام خواهند کرد. بعلاوه، برخی ذرات باردار به داخل فضای مغناطیسی نفوذ می کنند که باید تاثیر آنها نیز روی شرایط زندگی بررسی شود، اما با وجود اینها هنوز جای امیدواری هست که روزی بتوان در این سیارات خارج از منظومه شمسی نیز سکونت داشت.

Hupaa

محققان آفریقای جنوبی از کشف نخستین شواهد دنباله‌داری خبر می‌دهند که میلیون‌ها سال قبل پس از عبور از جو زمین و منفجر شدن، بسیاری از گونه‌های حیات روی زمین را نابود کرد.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان دانشگاه های ویتواتراستراند و ژوهانسبورگ در همکاری مشترک با یک تیم بین المللی موفق به کشف نشانه‌های اولیه‌یی از دنباله‌دار باستانی شدند که می‌تواند سرنخ مهمی برای شکل‌گیری منظومه شمسی باشد.

 «دیوید بلاک» از محققان این مطالعه تأکید می‌کند: آنالیزهای صورت گرفته بر روی سنگ‌ریزه سیاهرنگی که سال‌ها قبل در مصر کشف شد نشان می دهد، این نمونه احتمالا نخستین تکه از هسته یک دنباله‌دار باستانی است.

 این تکه متعلق به دنباله‌داری است که در 28 میلیون سال قبل پس از ورود به جو زمین، بر فراز مصر منفجر شد و دمای سطح را تا یک هزار و 982 درجه افزایش داد و در پی آن بسیاری از گونه‌های حیات نابود شدند.

 این افزایش دمای ناگهانی همچنین منجر به شکل گیری حجم زیادی از شیشه سیلیکای زرد رنگ در مساحتی حدود شش هزار کیلومتر مربع از صحرا شد که توسط جواهرسازان باستانی مورد استفاده قرار می‌گرفت.

 مواد دنباله‌دارها بسیار خاص هستند و پیش از این تنها ذرات گرد و غبار در اندازه میکروسکوپی در جو بالا یا گرد و غبار غنی از کربن در یخ‌های قطب جنوب شناسایی شده‌اند.

 «جین کرامرز» سرپرست تیم تحقیقاتی دانشگاه ژوهانسبورگ خاطر نشان می کند: دنباله‌دارها شامل اسرار زیادی از شکل‌گیری منظومه شمسی هستند و این کشف فرصت بی‌نظیری برای بررسی تاریخچه شکل‌گیری این منظومه در اختیار محققان قرار می‌دهد.

تیمی بین‌المللی از ستاره‌شناسان موفق به کشف سیاره‌ای عظیمی شده‌اند که اندازه آن دو هزار و 500 برابر زمین و هشت برابر مشتری است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این شیء کیهانی که MOA-2011-BLG-322 نام گرفته، حول ستاره‌ای می‌چرخد که 25 هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و جرم آن یک سوم خورشید است.

 این جرم غول‌پیکر با استفاده از تکنیکی به نام «میکرولنزینگ» (میکروبزرگنمایی) شناسایی شد.

 میکروبزرگنمایی از نظریه عام اینشتین استفاده می‌کند که بر اساس آن، آنچه انسان به عنوان نیروی گرانش درک می‌کند، در واقع، از انحنای زمان و فضا ناشی می‌شود.

 اینشتین معتقد بود، گرچه به نظر می‌رسد زمین به سمت خورشید کشیده می‌شود، در واقع، شکلی از زمان-فضا حول خورشید است که مسیر حرکت زمین را تغییر می‌دهد.

 میکروبزرگنمایی بر اندازه‌گیری این موضوع که چگونه نور یک ستاره دوردست به دلیل میدان گرانشی یک ستاره نزدیک‌تر تشدید می‌شود، تکیه دارد. بر اساس نظریه اینشتین، این امر با خمیدگی فضا-زمان احاطه‌کننده ناشی می‌شود که کشف ستاره‌های دوردست را توسط رصدهانه‌های زمینی بسیار آسان‌تر می‌کند.

 شفافیت گذرای MOA-2011-BLG-322 در سال 2011 توسط منجمانی از ژاپن، نیوزیلند و لهستان رصد شد.

 داده‌های حاصل از این رصدخانه‌ها نشان می‌دهد این جهان عظیم از نوع M است که معمول‌ترین نوع ستاره در فضا به شمار می‌آید.

 تصور می‌شود، این سیاره دارای فاصله مداری چهار برابر فاصله زمین از خورشید است.

 نتایح این تحقیق نشان می‌دهد چنانچه چنین سیاره عظیمی بتواند در این فاصله از ستاره‌اش وجود داشته باشد، نظریه‌های شکل‌گیری حاضر در خصوص سیاره‌ها ممکن است نادرست باشند.

انوشه انصاری متولد ۲۱ شهریورماه ۱۳۴۵ در مشهد است. وی در سال ۱۳۶۳ به همراه خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کرد. انوشه مدرک کارشناسی خود را در رشتهٔ مهندسی الکترونیک و علوم رایانه (EECS) از دانشگاه جورج میسون و مدرک کارشناسی ارشد خود را در زمینه مهندسی الکترونیک از دانشگاه جورج واشنگتن اخذ کرده‌ و دارای کارشناسی ارشد در رشته نجوم نیز می‌باشد.  

خداحافظ زمین!

  او در سال ۲۰۰۰ ازسوی مجله زن شاغل به‌عنوان کارآفرین برتر شناخته شده‌است. او از بنیان‌گذاران یک شرکت مخابراتی در آمریکا به نام تی.تی.آی (TTI) بوده است.

 انوشه انصاری به همراه برادر همسرش در سال ۲۰۰۳ (میلادی) جایزهٔ ۱۰میلیون‌دلاریِ سالیانهٔ «انصاری اکس-پرایز» (Ansari X-prize) را بنیان نهاد. هدف از این جایزه تشویق بخش خصوصی برای سرمایه‌گذاری و ورود به بازار سفرهای فضایی است که تا پیش از این در انحصار تعداد انگشت‌شماری از دولت‌ها بوده‌ است.

 انوشه همیشه عاشق فضا و فضانوردی و درپی راه یافتن به فضا بوده‌ است.  

انوشه انصاری پیش از پرواز

  در ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۵ (۸ مه ۲۰۰۶)، سازمان فضایی روسیه به‌ طور رسمی اعلام کرد که انوشه انصاری به‌عنوان نخستین زن گردشگر فضایی در یکی از پروازهای فضاپیمای سایوز به مدار زمین سفر خواهد کرد. پس از رد صلاحیت دایسوکه انوموتو، گردشگر ژاپنی به دلایل پزشکی و جا ماندن او از مأموریت سایوز تی‌ام‌ای-۹، قرار شد انوشه انصاری در ۲۳ شهریور ۱۳۸۵ با این گروه همراه شود.

 وی نخستین فضانورد ایرانی ونخستین زن کیهان‌گرد و چهارمین نفری است که هزینهٔ سفر فضایی خود را پرداخت کرده‌است. او همچنین پس از عبدالاحد مومند فضانورد افغان دومین فضانورد فارسی‌زبان است. انصاری ترجیح می‌دهد درمورد خود از عنوان «فضانورد همراه» به‏‏ جای واژهٔ «گردشگر فضایی» استفاده کند.

 فضاپیمای سایوز حامل انوشه انصاری، فرمانده روسی میخاییل تیورین، و مهندس پرواز اسپانیایی-آمریکایی، مایکل لوپز الگریا در صبح روز دوشنبه ۱۸ سپتامبر سال ۲۰۰۶ از پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان به فضا پرتاب شد و بدین ترتیب مأموریت سایوز تی‌ام‌ای-۹ آغاز گشت. دو روز پس از قرار گرفتن در مدار زمین، فضاپیمای سویوز در ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۶ با موفقیت به ایستگاه بین‌المللی فضایی ملحق شد و اقامت ۹روزهٔ انوشه انصاری در ایستگاه فضایی آغاز شد.

 سرانجام پس از ۹ روز اقامت و پژوهش در ایستگاه بین‌المللی فضایی، انوشه انصاری در سحرگاه ۷ مهر ۱۳۸۵ مصادف با ۲۹ سپتامبر ۲۰۰۶ میلادی به همراه پاول وینوگرادف روسی و جفری ویلیامز آمریکایی، دو تن از فضانوردان ساکن ایستگاه، به زمین بازگشت و پس از فرود وی در ۹۰کیلومتری شمال آرکالیک در قزاقستان با استقبال گرم خانواده‌اش، ازجمله همسرش حمید و مقامات محلی و مسئولان سازمان فضایی روسیه مواجه شد. وی پس از معاینات پزشکی، با بالگرد برای مراسم خوش‌آمدگویی به شهر قُستانای (در قزاقستان) منتقل شد.  

نشان رسمی پرواز انوشه انصاری مزین به پرچم و نقشه ایران

  انوشه انصاری در طول ۹ روز اقامت خود در ایستگاه بین‌المللی فضایی مجموعه آزمایش‌هایی را در زمینه علل کم‌خونی، تأثیر تغییرات ماهیچه‌یی بر کمردرد وتأثیر تشعشعات فضایی برروی فضانوردان ساکن در ایستگاه بین‌المللی فضایی و گونه‌های میکروبی که در آن ایستگاه پرورش داده شده‌اند به سفارش آژانس فضایی اروپا انجام داد.

  استقبال سازمان فضایی ایران از سفر انوشه

 سازمان فضایی ایران به عنوان متولی بخش فضا در کشور هم در آستانه سفر انصاری به ایستگاه فضایی ضمن حمایت از فعالیت‌ها و خدمات ارزنده وی در ترویج و توسعه فن‌آوری فضایی، پرواز وی به ایستگاه بین‌المللی به عنوان تنها جایگاه استقرار انسان در فضا را افتخاری غرور‌آمیز برای تمام ایرانیان توصیف و تصریح کرد: « این زن دانشمند و علاقمند ایرانی با اراده بزرگ و بلند، تلاشی را آغاز کرده است که افق‌های جدیدی به روی بشریت خواهد گشود. پرواز ایشان به ایستگاه بین‌المللی به عنوان تنها جایگاه استقرار انسان در فضا، افتخاری بس غرور‌آمیز برای تمام ایرانیان خواهد بود اما نباید تاثیر شگرف خدمات و فعالیت‌های ایشان در رونق فعالیت‌های فضایی در مقیاس عمومی و در سطح بین‌المللی را فراموش کرد.»

 به گزارش ایسنا، انوشه انصاری در گفت‌و‌گوها و مصاحبه‌هایی که قبل و حین سفر فضایی خود داشت همگان را به حراست از سیاره‌ای که خانه مشترک همه ماست، دعوت کرد و در حالی که برخی رسانه‌های خبری غربی در تلاش برای پنهان کردن ملیت ایرانی وی بودند، انوشه انصاری سفر خود را افتخاری برای تمامی هموطنانش خواند.

انوشه انصاری در محل مخصوص سرنشین در فضاپیمای سایوز

  انوشه انصاری هم مانند سایر گردشگران فضایی در معرض این انتقاد بود که به عنوان یک ثروتمند، پول هنگفتی را صرف یک ماجراجویی شخصی کرده است؛ انوشه که در طول سفر فضایی خود نه به عنوان یک گردشگر که به عنوان یک دانشمند و کیهان نورد ظاهر شده در آستانه سفر فضایی خود در وبلاگش به این انتقادها پاسخ داده است:

 پول من از کجا آمده ؟ به شما می‌گم. از کار سخت از ریسک‌هایی غیر قابل باور و فداکردن خیلی از چیزها که من و خانوادم برای به دست آوردن هدف مشترکمون از دست دادیم

آیا ما حق داریم با پولی که به سختی به دست آوردیم چنین کنیم ؟ من فکر کنم این اجازه رو داشته باشیم! اما آیا این به معنی اونه که من نسبت به آن چه در جهان اطرافم می‌گذرد بی تفاوتم و به آنها اهمیت نمی‌دهم ؟ خب اگر اینطور فکر می‌کنید، بد نیست بیشتر من را بشناسید و خودتان تصمیم بگیرید.

 من مایلم بخشی از طرز تفکرم رو در معرض قضاوت شما قرار بدم. بخشی از نگاه من به زندگی که مربوط به تصمیم‌گیری برای پولهاتونه. من می‌خواهم به شما بگم که چطور می‌تونید برای خرج کردن ثروت خودتون فکر کنید تا مابه‌ازای اون تغییری بزرگ به وجود بیارید. تغییری بزرگ!

 بیایید فرض کنیم شما دلتون می خواد به درمان سرطان کمک کنید. آیا شما برای بیمارها دوا می‌خرید یا مراکزی برای حمایت از بیمارهای سرطانی می‌سازید؟ آیا این هزینه رو به یک دانشگاه می‌پردازین تا روی سرطان تحقیق کنند؟ یا اینکه دنبال بزرگترین عامل شکل‌گیری سرطان هستین و سعی می‌کنین اون رو ریشه‌کن کنید؟  

3، 2، 1، بزن بریم!

 می‌ بینید که راه‌های زیادی برای مواجهه با این مساله وجود داره و این دست شماست که کدوم راه رو انتخاب کنید. ممکنه راهی رو انتخاب کنید که منجر به کمک به یک گروه کوچک و در یک زمان محدود بشه و یا تصمیم به انجام کاری زمان‌برو پرهزینه بگیرید که به شناخت و حل عمومی مشکل سرطان کمک می‌کنه. من شخصا راه دوم رو که انجام فعالیت‌های اساسی برای شناخت و حل ریشه‌یی مشکله، انتخاب می‌کنم.

 من به بچه های گرسنه غذا نمی‌دم نه به این دلیل که گرسنگی اونها برام مهم نیست بلکه به این دلیل که غذا دادن به 100، 1000 یا 100 هزار نفر مشکل رو حل نمی‌کنه. در حالیک ه یکی از ریشه‌های اصلی گرسنگی به مسائلی مثل خشکسالی و استفاده از روش های غلط کشت و کار بر می‌گرده و شما می‌دونید که تحقیقات فضایی چه کمک عظیمی به ایجاد تغییر در شرایط کشت وازبین بردن آفت از محصولات کشاورزی می‌کنه؟

در راه رسیدن به ایستگاه فضایی بین المللی

  دانشمندان فضایی ممکنه متخصص میکروبیولوژی، مهندسی، علوم تغذیه، شیمی، گیاه‌شناس یا موارد دیگری باشند که با هم همکاری می‌کنند تا راه‌هایی رو پیدا کنند که به رشد بهتر در زمین و مدار منجر بشه. آنها به دنبال راهی هستند تا بتونند مواد خام قابل بازیافت رو برای استفاده در زمین یا ماه و یا سایر سیارات به دست بیارند و به راه حل‌هایی برای حفظ محیط زیستمون برسند.

 من امیدوارم بتونم مردم بیشتری رو تشویق کنم تا وارد این شاخه‌های علمی شده و راه هایی رو پیدا کنند تا محصولات رو از خطر نابودی محافظت کنند و راههای بهتری رو پیدا کنند که مردم هیچوقت گرسنه نباشند.

 در عین حال ممکنه شما هم با من هم عقیده باشید که بخشی از گرسنگی به دلیل وقوع جنگ‌هاست. من علاوه بر این فکر می‌کنم بسیاری از مردم به گرسنگی دچار می‌شوند نه تنها برای اینکه کمبود غذا یا کمکهای بین‌المللی برای آنها وجود داره بلکه به این دلیل که سیستم‌های مناسب و درستی برای رسوندن غذا به دست بچه‌های گرسنه وجود نداره.

استقبال ساکنان ایستگاه از فضانوردان در بدو ورود

  تنها راهی که برای حل این مشکل وجود داره اینه که آموزش کاملی برای جوان‌ها مهیا کنیم تا به متفکرین آزاد اندیشی تبدیل شده، که اصول و استانداردهای اخلاقی اونها رو دیگران ننوشته اند و مردمانی هستند که موقعی که نیاز به تغییر رو احساس می‌کنند، برای انجام دادن این تغییرات اساسی آماده هستند و این پیامیه که من قصد دارم به گوش مردم جهان برسونم.

 من از بنیادها و موسساتی مثل X-Prize و ASHOKA حمایت می‌کنم به این دلیل که آنها به دنبال تغییرات کوچک در جوامع کوچک نیستند بلکه آنها در پی ایجاد تغییراتی بزرگ در جهان و ساختن محلی بهتر برای زندگی مردمند.

 بهای یک رویا چقدر است...؟ برای من گذاشتن پول و تمام زندگی‌ام در جایی که لازم است.»  

انوشه انصاری با پیراهنی مزین به پرچم ایران

  انوشه انصاری، نمادی راستین از اراده سترگ ایرانی توانست با سفر به تنها جایگاه استقرار انسان در فضا علاوه بر تحقق رویای سال‌های کودکی و نوجوانی خود و ثبت جایگاهی در خور ایران در تاریخ کیهان‌نوردی به نمادی از تلاش و پایداری در راه اهداف بزرگ تبدیل شود، اگر چه نباید تاثیر شگرف خدمات و فعالیت‌های وی را در رونق فعالیت‌های فضایی در مقیاس عمومی در سطح بین‌المللی فراموش کرد.

 امید می‌رود چنین حرکت‌های پیشتازانه‌ای در زمینه گسترش علوم، انگیزه‌ای برای نخبگان و اندیشمندان جوان باشد تا روند امیدبخش حرکتشان در عرصه علم و فن‌آوری‌های نوین در مقطع کنونی را که به حق رنسانسی در تاریخ تحولات علمی کشور لقب گرفته با اراده و تلاشی دوچندان دنبال کنند.

تصاویری از انوشه انصاری در ادامه نوشتار

سازمان ملی هوا-فضای آمریکا، ناسا، اعلام کرده است که دانشمندان آن اکنون با قاطعیت نتیجه گرفته اند که فضاپیمای وویجر۱ منظومه شمسی را ترک کرده است.

به این ترتیب سفری که ۳۶ سال پیش برای بررسی سیارات شروع شد حالا وارد مرحله تازه ای شده است.این سفینه حاوی صفحه ای طلایی با اطلاعاتی از تمدن زمینی است.محققان ناسا می گویند وویجر۱ اکنون در فضای میان ستارگان و در فاصله ۱۹ میلیارد کیلومتری از خورشید شناور است و تا چهل هزار سال دیگر به هیچ ستاره ای نزدیک نخواهد شد.دون گارنت، از محققان ناسا با اشاره به ارتباط رادیویی با وویجر ۱ می گوید: " برای اولین بار است که صدای میان ستارگان را ضبط کرده ایم."وویجر۱ پنجم سپتامبر ۱۹۷۷ پرتاب شد.

هدف اولیه این فضاپیما مانند دیگر کاوشگر ناسا که وویجر ۲ نام دارد، مطالعه سیاره های مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد.دو وویجر بعد از آن به سمت اعماق فضا تغییر مسیر دادند.

وقتی وویجر در سال ۱۹۹۰ با نگاهی به عقب از زمین عکس گرفت، یک نقطه آبی رنگ می دید.به گفته دانشمندان، این کاوشگر احتمالا دیگر زمین را نمی بیند اما همچنان با امواج رادیویی با زمین در تماس است، تماسی که دانشمندان انتظار دارند تا ده سال دیگر ادامه یابد.

اخترشناسان با استفاده از آرایه تلسکوپ اسپکتروسکوپی هسته ای (NuSTAR) موفق به شناسایی 10 ابر سیاهچاله جدید در کهکشان های دور دست شدند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ‌فضاپیمای شکارچی سیاه‌چاله های ناسا موسوم به NuSTAR موفق به شناسایی نخستین مجموعه از ابر سیاه‌چاله‌ها شد.

 این 10 ابر سیاه‌چاله مجموعه‌ای از صدها سیاه‌چاله‌ای مورد انتظاری هستند که ظرف دو سال آینده با کمک این تلسکوپ شناسایی خواهند شد.

 سیاه‌چاله‌های جدید با دیسک های ضخیمی از گازها احاطه شده و در قلب کهکشان های دور در فاصله بین 0.3 و 11.4 میلیارد سال نوری از زمین واقع شده اند.

 «دیوید الکساندر» از اعضای تیم NuSTAR‌ در دپارتمان فیزیک دانشگاه دورهام انگلیس تأکید می‌کند: در این مطالعه هدف های شناخته شده ای را مورد بررسی قرار داده و موفق به کشف سیاهچاله ها در اطراف تصاویر شدیم.

 با شناسایی 10 ابر سیاهچاله جدید،‌ محققان داده های قبلی رصدخانه اشعه ایکس چاندرا و ماهواره نیوتن-XMM آژانس فضایی اروپا که از نور اشعه ایکس استفاده می‌کنند را مورد بررسی مجدد قرار دادند.

 نتایج بررسی ها نشان می‌دهد که این ابر سیاهچاله ها پیش از این کشف شده بودند، اما تنها با تمرکز بالاترین انرژی نور اشعه ایکس توسط تلسکوپ NuSTAR امکان شناسایی دقیق این ابرسیاهچاله ها امکانپذیر شد.

 محققان قصد دارند با بررسی صدها تصویر تهیه شده توسط این تلسکوپ، تعداد بیشتری سیاه‌چاله را شناسایی کنند؛ همچنین با ترکیب رصدها در طیف اشعه ایکس، امکان رمزگشایی از اسرار سیاهچاله ها از جمله تعداد واقعی آنها فراهم می شود.

 نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical منتشر شده است. 

اینشتین یک بار گفته بود، اگر نظریه ای نتواند تصویری فیزیکی ارائه دهد که حتی یک کودک نیز آن را بفهمد، احتمالا بلااستفاده است. خوشبختانه در پس نظریه ریسمانها تصویر فیزیکی ساده ای قرار دارد، تصویری براساس مفهوم موسیقی.

براساس نظریه ریسمان ها، اگر یک ابر میکروسکوپ داشته باشیم و بتوانیم به دقت به قلب یک الکترون بنگریم، یک ذره نقطه ای، بلکه ریسمانی مرتعش را مشاهده خواهیم کرد. ( این ریسمان بسیار کوچک است، به اندازه طول پلانک برابر با ۳۳- ^۱۰ سانتی متر، میلیاردها بار کوچکتر از یک پروتون، بنابراین توان ذرات زیراتمی بصورت نقطه ای دیده می شوند. ) اگر بخواهیم این ریسمان را به ارتعاش در آوریم، صدای تغییر خواهد کرد؛ مثلا الکترون ممکن است به یک نوترینو تبدیل شود. و اگر دوباره آن را به ارتعاش در آوریم، ممکن است به یک کوارک تبدیل می شود. در حقیقت اگر ریسمان را با شدت های مختلف به لرزه در آوریم، می توانیم آن را به هر کدام از ذرات زیر اتمی شناخته شده تبدیل کینم. به این ترتیب نظریه ریسمان ها می تواند به راحتی این موضوع را توضیح دهد که چرا تعداد ذرات زیر اتمی تا به این حد زیاد است.

آنها چیزی نیستند جز نت های متفاوتی که می توان بر روی ابر ریسمان نواخت. در حقیقت تمام زیر ذرات موجود در جهان را می توان بصورت ارتعاشات یک ریسمان نشان داد که « هارمونی » های ریسمان همان قوانین فیزیک هستند.

ریسمان ها را می توان از طریق شکافتن و دوباره پیوند خوردن با یکدیگر برهم کنش داشته باشند. این ها همان برهم کنش هایی هستند که بین الکترون ها و پروتون ها در اتم شاهد آن هستیم. به این ترتیب، با کمک نظریه ریسمان ها می توانیم تمام قوانین فیزیک هسته ای و اتمی را ایجاد کنیم. « آهنگ » هایی را که می توان برای ریسمان ها نوشت، به قوانین شیمی مربوط می شوند. اکنون می توان جهان را به شکل سمفونی عظیمی از ریسمان ها تعبیر کرد. نظریه ریسمان ها، علاوه بر اینکه ذرات نظریه کوانتوم را بصورت نت های موسیقی جهان معرفی می کند، قادر است نظریه نسبیت اینشتین را نیز توضیح دهد. پایین ترین ارتعاش ریسمان، یعنی ذره اسپین- ۲ با جرم صفر، را می توان بصورت گراویتون ( کوانتوم گرانش ) تفسیر کرد. اگر برهم کنش این گراویتون ها را محاسبه کنیم، می توانیم به دقت نظریه قدیمی گرانش اینشتین را به شکل کوانتومی آن، بدست آوریم.

وقتی ریسمانی حرکت می کند، یا پاره می شد، یا مجددا ترمیم می شود، محدودیت های زیادی را روی فضا- زمان اعمال می کند. با تحلیل و بررسی مجدد این محدودیت ها، دوباره به نظریه قدیمی نسبیت عام اینشتین خواهیم رسید. بنابراین نظریه ریسمان ها به سادگی نظریه اینشتین را، بدون نیاز به هیچ کار اضافی، توضیح می دهد. ادروار ویتن گفته است که حتی اگر اینشتین هم نسبیت را کشف نکرده بود، نسبیت می توانست بعنوان محصول ثانویه نظریه ریسمان ها کشف شود.

زیبایی نظریه ریسمان آن است که می توان آن را به موسیقی تشبیه کرد. موسیقی، استعاره ای است که از طریق آن طبیعت جهان را می فهمیم، هم در سطوح زیر اتمی و هم در سطوح کیهانی. اینشتین عقیده داشت که تحقیقات او در مورد نظریه میدان یکپارچه، سرانجام به او این امکان را می دهد که « ذهن خدا را بخواند.» اگر نظریه ریسمان درست باشد، می بینیم که ذهن خدا بیانگر موسیقی کیهانی است که در فرا فضای ده بعدی طنین انداخته است.

Copyright 2003 - 2013 © Hupaa

The group of galaxies Virgo

بقیه در ادامه نوشتار

مطالعه جدید دانشمندان نشان می‌دهد تمامی حیات بر روی مریخ و نه زمین، آغاز شده است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بر اساس این تحقیق، عنصری که تصور می‌شود در منشا حیات اساسی بوده، فقط بر روی سطح سیاره سرخ وجود داشته است. پروفسور استیون بنر، ژئوشیمی‌دان موسسه علم و فناوری فلوریدا، مدعی است "بذرهای" حیات احتمالا در شهاب‌سنگ‌هایی وجود داشته‌اند که توسط برخورد یا فوران‌های آتشفشانی از مریخ جدا شدند و به زمین رسیدند. به عنوان مدرک، این دانشمند به شکل معدنی اکسیدشده عنصر مولیبدنوم اشاره می‌کند که تصور می‌شود، کاتالیزوری بوده که به تبدیل‌ شدن و توسعه مولکول‌های آلی به نخستین ساختارهای زنده کمک کرده است. علاوه بر این، مطالعه وی حاکی از آن است شرایطی که برای منشا حیات مساعد هستند، هنوز هم بر روی سیاره سرخ وجود داشته باشد.

 به گفته بنر، فقط هنگامی که مولیبدنوم تا حد زیادی اکسید می‌شود، قادر به اثرگذاری بر روی چگونگی شکل‌گیری حیات آغازین بوده است.

 این شکل از مولیبدنوم نمی‌توانسته بر روی زمین و زمانی که حیات ابتدایی آغاز شده، وجود داشته باشد، زیرا سه میلیارد سال پیش سطح زمین دارای اکسیژن اندکی بوده اما مریخ مملو از این گاز بوده است.

 این موضوع شاهد دیگری بر این واقعیت است که حیات احتمالا بر روی شهاب‌سنگ‌های مریخی به زمین وارد شد و این که منشا آن زمین نیست. پروفسور بنر با مطرح‌کردن ادعایش، با دو تناقض روبه‌رو می‌شود که امکان درک چگونگی آغاز حیات بر روی زمین را دشوار کرده‌اند. 

نخستین تناقض به گفته وی، "تناقض قیر" نام دارد که بر اساس آن، تمامی اشیای زنده از مواد آلی ساخته شده‌اند اما چنانچه گرما یا نور به مولکول‌های آلی افزوده و به حال خود رها شوند، حیات را خلق نمی‌کنند، بلکه، تبدیل به مولفه‌ای مانند قیر، نفت یا آسفالت خواهند شد. 

به ادعای بنر، عناصر خاصی قادرند گرایش مواد آلی را برای تبدیل به قیر، به ویژه بور و مولیبدنوم، کنترل کنند، بنابراین وی معتقد است مواد معدنی حاوی هر دوی این مواد برای شروع حیات آغازین اساسی بوده‌اند.

 تحلیل اخیر از یک شهاب‌سنگ مریخی نشان داده که بور بر روی مریخ وجود داشته و بنر مدعی است شکل اکسیدشده مولیبدنوم نیز در آن جا وجود داشته است.

 تناقض دوم این است که حیات برای آغاز بر روی زمین ابتدایی جنگیده است، زیرا به نظر می‌رسد در آن زمان زمین کاملا پوشیده از آب بوده است.

 این امر نه تنها مانع از تراکم‌های کافی شکل‌گیری بور شده، بلکه آب برای «آر ان ای» نیز تباه‌کننده بوده است. دانشمندان معتقدند آر ان ای نخستین مولکول ژنتیکی بوده است.

 بنر مدعی است، گرچه بر روی مریخ آب وجود داشته، اما نواحی کوچک‌تری را در مقایسه با زمین ابتدایی پوشانده است.

 چنین شواهدی نشان می‌دهد تمامی انسان‌ها مریخی هستند و این که حیات بر روی مریخ شروع شد و سپس به زمین آمد.

 این دانشمند یافته‌های خود را در اجماع ژئوشیمی‌دان‌ها در نشست سالانه Goldschmidt ارائه خواهد داد.

استفان هاوکینگ در حال انتشار کتابی است که دیدگا‌های جالبی را در خصوص زندگی‌اش مطرح می‌کند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این کتاب که «تاریچه مختصر من» نام دارد، نخستین اثری است که هاوکینگ با استفاده از فناوری‌های جدید به تنهایی نوشته است.این فیزیکدان که از بیماری نورون‌های حرکتی رنج می‌برد، یکی از معروف‌ترین دانشمندان جهان و نویسنده‌ای بسیار موفق است. 

بیش از 10 میلیون نسخه از «تاریخچه مختصر زمان» هاوکینگ فروش رفته و این اثر به 40 زبان زنده دنیا ترجمه شده است.ناشران معتقدند «تاریخچه مختصر من» شخصی‌ترین کتاب وی تاکنون است و با این موضوع سر و کار دارد که چگونه «تاریخچه مختصر زمان» پا به عرصه وجود گذاشت. 

این کتاب همچنین جزئیاتی را در خصوص کودکی وی در لندن پس از جنگ، سال‌های حضور در هاروارد و کمبریج، گسترش بیماری‌اش، ازدواج‌ها، خانواده و احساسات فکری‌اش ارائه می‌دهد.

 هاوکینگ در طول جنگ جهانی دوم در آکسفورد متولد شد و والدینش فرانک و ایزابل نام داشتند.

 وی به مدت 30 سال استاد ریاضیات در دانشگاه کمبریج بوده و کتاب‌های پرفروش بسیاری را در زمینه کیهان‌شناسی به رشته تحریر درآورده است. در سن 21 سالگی، پزشکان تشخیص دادند که این دانشمند مبتلا به بیماری ALS است. در سال 1995، ازدواج وی با همسر اولش، جین، خاتمه یافت و با پرستارش الن میسون ازدواج کرد. کتاب «تاریخچه مختصر من» که با تصاویری از زندگی هاوکینگ مزین شده در 12 سپتامبر سال 2013 منتشر خواهد شد. 

تحقیقات جدید نشان می‌دهد ذخایر طلای کائنات احتمالا از برخورد کیهانی بین ستارگان مرده ابر پرجرم ایجاد شده‌اند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، طلا مانند سایر عناصر سبک از جمله کربن و آهن در ستاره‌های شکل نگرفته و منشأ آن در جهان همچنان مرموز باقی مانده است. مطالعه جدید این فرضیه را مطرح می‌کند که برخورد دو ستاره نوترونی - هسته فوق‌العاده متراکم ستارگان منفجر شده - می‌تواند عامل شکل‌گیری این فلز گرانبها باشد.محققان مرکز اخترفیزیک هاروارد- اسمیت سونیان در اوایل ماه ژوئن (خرداد ماه) با استفاده از فضاپیمای مدارگرد زمین سوئیفت، انفجار کوتاه پرتو گاما بعنوان طبقه‌ای از درخشان‌ترین انفجارهای شناخته شده در کائنات را مورد بررسی قرار دادند.

 انفجار پرتو گاما GRB 130603B که در فاصله 3.9 میلیارد سال نوری با زمین واقع شده بود، کمتر از دو دهم ثانیه بطول انجامید؛ پس از این انفجار دانشمندان متوجه درخششی شدند که بتدریج تحت تأثیر نور مادون قرمز محو شد.

 دانشمندان معتقدند که این درخشش فوق‌العاده ناشی از عناصر رادیواکتیو عجیبی است که توسط مواد غنی از نوترون و از طریق برخورد ستاره‌ای نوترونی به فضا پرتاب شده‌اند.

 «ادو برگر» سرپرست تیم تحقیقاتی هاروارد- اسمیت سونیان تأکید می‌کند: طلا فلز نسبتا کمیابی بر روی زمین و حتی در کائنات محسوب می‌شود؛ تخمین زده می‌شود که انفجار پرتو گاما حدود یک صدم جرم خورشید را به فضا پرتاب کرده باشد که برخی از این مواد احتمالا طلا هستند و مقدار طلای تولید شده در طی ادغام ستاره نوترونی معادل جرم 10 قمر باشد.

 نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.

محققان موفق به تولید نقاط کوانتومی ارزان قیمت و زیست‌سازگاری برای ساخت دیودهای نشر نور آلی (OLEDs) شده‌اند.به گزارش سرویس علمی ایسنا، دیودهای نشر نور آلی (OLEDs) ادواتی زیست سازگار هستند که کارایی بالایی نیز دارند. البته در مقایسه به LEDها هنوز کارایی این دیودها پایین است، با این حال از آنها می‌توان در حوز‌ه‌های مختلف استفاده کرد. از OLEDs می‌توان در سطوح انعطاف‌پذیر استفاده کرد، بنابراین از آنها می‌توان در تولید لامپ‌ها و تلویزیون‌هایی با قابلیت تاشدن استفاده کرد.یکی از حوزه‌های نوظهور در این بخش این است که OLED را با نقاط کوانتومی معدنی ترکیب کرد. نقاط کوانتومی بلورهای نیمه‌هادی هستند که به صورت مستقل نور نشر می‌کنند. به این سیستم‌های OLED هیبریدی یا QD-LEDs گفته می‌شود. با این ترکیب می‌توان کارایی دیودها را افزایش داد و همچنین رنگ‌هایی را که می‌توان با آنها تولید کرد، افزایش داد. اما تولید تجاری این محصولات بسیار دشوار و پرهزینه است.محققان دانشگاه لوئیسویل برای تولید ارزان و ساده این OLEDs نقاط کوانتومی را اصلاح کردند. این گروه در کنفرانس لیزری و اپتوالکترو که در سن‌خوزه برگزار شد، امکان تجاری‌سازی این سیستم را اعلام کردند.محققان این پروژه برای وارد کردن نقاط کوانتومی ارزان قیمت به ادوات هیبریدی از چاپ جوهرافشان استفاده کردند. آنها با این روش نقاط کوانتومی را روی OLED اسپری کردند، این کار با دقت بالایی انجام می‌شود. گروه‌های تحقیقاتی دیگر از روش چاپ جوهرافشان برای کارهای تحقیقاتی استفاده کردند، اما این گروه درصدد استفاده تجاری و تولید انبوه با این روش هستند. آنها معتقدند که این روش موجب کاهش هزینه تولید می‌شود. محققان این پروژه در حال حاضر روی تولید نمونه‌های کوچکی در ابعاد یک در یک اینچ هستند. آنها معتقدند که این روش را می‌توان روی نمونه‌های 6 در 6 اینچ اعمال کرد.این گروه تحقیقاتی برای این که بتوانند OLED را به سوی تجاری شدن و استفاده در ادوات مختلف سوق دهند، به تولید نقاط کوانتومی زیست‌سازگار ارزان قیمت پرداختند. آنها ارتباطی میان OLED و نقاط کوانتومی ایجاد کردند که با این کار کارایی سیستم افزایش می‌یابد، به طوری که نور بیشتری در طیف طول موج مرئی تولید می‌کند.از دیگر مزایای این سیستم جدید می‌توان افزایش تعداد رنگ‌های تولید شده، امکان اعمال روی سطوح انعطاف‌پذیر و استفاده از مواد با سمیت‌ کمتر اشاره کرد.نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای تحت عنوان Printed Hybrid Quantum Dot Light-Emitting Diodes For Lighting Applications در کنفرانس لیزری و اپتوالکترو ارائه شده است.

ستاره شناسان می‌گويند با بررسی تصاوير ارسالی از تلسکوپ کپلر موفق به کشف دو سياره جديد شده‌اند که کمی کوچکتر از سياره نپتون بوده و در فضای «خوشه‌های ستاره‌ای» وجود دارند. اين يافته از آن جهت حائز اهميت است که نشان می‌دهد، بر خلاف آنچه پيش از اين تصور می‌شد، سامانه‌های سياره ای را می‌توان در محيطِ نامساعدِ اين خوشه‌ها نيز يافت.به گزارش روزنامه «لس آنجلس تايمز»، نتايج کشف ياد شده که در نشريه «نيچر» به چاپ رسيده، همچنين حاکی از آن است که سامانه‌های سياره‌ای احتمالاً مقاوم‌تر و پرتعدادتر از آن چيزی باشند که تا کنون به آن معروف شده بودند.ستاره شناسان مدتها بر اين باور بودند که مجموعه اخترهای موسوم به «خوشه‌های ستاره‌ای» محيط‌هايی بسيار نامساعد برای ادامه حيات سياره‌ها به شمار می‌روند و احتمال باقی ماندن يک سياره در چنين فضايی نزديک به محال است. ويليام ولش، ستاره شناس از دانشگاه سن ديه گو در يادداشتی با اشاره به کشف ياد شده می‌نويسد که افزون بر اين باور، تا کنون «تنها چهار سياره» در کل کيهان در چنين محيط‌هايی کشف شده و همه آنها از جهت اندازه مشابه سياره مشتری يا حتی بزرگتر بوده‌اند.اينک دانشمندان با بررسی داده‌های دريافتی از تلسکوپ کپلر به اين نتيجه رسيده‌اند که خوشه ستاره‌ایِ باز موسوم به «ان جی سی ۶۸۱۱» - که هزاران سال نوری از صورت فلکی ماکيان فاصله دارد- دو سياره با ابعاد دو برابر و سه برابرِ زمين را در خود جای داده است. آقای ولش در ادامه يادداشت خود می‌نويسد اين دو سياره با مطالعه ۳۷۷ ستاره در خوشه‌های ستاره‌ای يافته شده‌اند که برای چنين فضايی آمار خوبی به شمار می‌رود.خوشه‌های ستاره‌ای محل تولد ستاره‌های جديد هستند، ستاره‌ها با فشرده شدن ابرهای بزرگ گاز و غبار در فضا به وجود می‌آيند، به اين ترتيب که نخست ستاره‌های جوان و درخشان در هاله‌ای از گاز و مه مولکولی اوليه خود پديد آمده و رفته رفته غُبارِ اطراف ستاره حلقه‌ای را پيرامون آن تشکيل می‌دهد، فرايندی مشابه که در زمان‌های دور برای خورشيد ما نيز اتفاق افتاد، و در نهايت با به بهم پيوستن اجزای اين حلقه هشت سياره دورِ خورشيد شکل گرفتند. بايد توجه داشت که آن دسته از ستاره‌هايی که در فضاهای خوشه ستاره ای قرار دارند، به دليل تاثير نيروی گرانش ستاره‌های مجاور، بادهای ستاره‌ای و پرتوی فرابنفش موجود در محيط به سختی می‌توانند حلقه‌های گازی شکننده اطراف خود را حفظ کنند؛ - چه رسد به آنکه به مرحله ايجاد سياره برسند. علاوه بر اين موارد، بخش زيادی از حلقه گازی اطراف ستاره ها توسط «ابَر نو اَختَرها»، يا انفجارهای ناشی از ستاره های در حال مرگِ موجود در خوشه، از بين می‌روند.اينک دانشمندان می‌گويند بعيد نيست که سامانه‌های سياره‌ای پيرامون ستاره‌ها بسيار پرشمارتر از آن چيزی باشد که تاکنون باور داشتند. ويليام ولش تصريح می‌کند: «شکل گيری سياره‌ها فرايندی قوی است - طبيعت دوست دارد که سامانه‌های سياره‌ای بيافريند، و بسياری از آنها بعد از تولد به حيات خود ادامه می‌دهند».  

تیمی از دانشمندان رصدخانه کک در هاوایی یکی از تناقضات حیاتی در نظریه بیگ‌بنگ را حل کرده‌اند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این محققان در واقع، داده‌های مشاهده‌شده را با مدل‌های نظری کنونی از چگونگی تولد جهان در 13.8 میلیارد سال قبل، آشتی ‌دادند.یکی از بزرگ‌ترین تناقض‌ها بین مدل نظری و مشاهدات واقعی از جهان شامل حضور ایزوتوپ‌های لیتیم بود.مطابق نظریه nucleosynthesis بیگ‌بنگ، عناصر سبکی مانند هلیم، دوتریوم و لیتیم در اولین لحظات داغ هستی جهان شکل گرفته‌اند، اما سطوح واقعی لیتیم در جهان بسیار متفاوت از مدل پیشنهادی است.با مطالعه قدیمی‌ترین ستارگان کهشکان راه شیری، به نظر می‌رسید که در مقایسه با آنچه نظریه مزبور درباره بیگ‌بنگ ارائه داده بود، 200 برابر ایزوتوپ Li-6 بیشترو همچنین بیش از پنج برابر Li-7 کمتری وجود داشت، اما بر اساس تحقیقات کارین لیند از دانشگاه کمبریج، این داده‌ها تا حدودی دقیق نیستند.شناسایی Li-6 دشواتر است و آپگرید سال 2004 رصدخانه کک به لیند و تیمش امکان مشاهده این ایزوتوپ با جزئیات بیشتر را در مقایسه با قبل فراهم کرد. رصدخانه کک میزبان بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های جهان است.این دانشمندان دریافتند کیفیت پایین مشاهده به همراه ساده‌انگاری‌ها در تحلیل، منجر به خوانش اشتباه سطوح لیتیم در داده‌های پیشین شده است.با استفاده از فیزیک پیشرفته‌تر و ابررایانه‌های قدرتمندتر، دانشمندان توانستند تعصب‌های نظام‌مندی که در مدلبندی سنتی وجود داشت و منجر به تشخیص‌ هویت‌های اشتباه ایزوتوپ Li-6/Li-7 شده بود، را برطرف کنند.مشاهدات تیم تحقیقاتی از سطوح لیتیم بیشتر با پیش‌بینی‌های نظریه بیگ‌بنگ همخوانی دارد.جزئیات این کشف در مجله Astronomy and Astrophysics منتشر شد.

 نخستین زنی که به فضا سفر کرده اکنون از قصد خود برای سفر به مریخ خبر داده، حتی اگر هیچگاه نتواند دوباره به زمین بازگردد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، والنتینا ترشکووای 76 ساله اظهار کرد: مریخ سیاره مورد علاقه وی بوده و رویای سفر به آن را دارد.این فضانورد روس گفت: ما محدودیت‌های انسان را می‌شناسیم و برای ما این مساله مانند یک رویا باقی مانده است. به احتمال زیاد اولین سفر بدون بازگشت خواهد بود اما من برای آن آماده‌ام.ترشکووا که در سن 26 سالگی پس از انجام یک سفر فضایی تک نفره به یک قهرمان بین‌المللی تبدیل شده بود، اظهار کرد که بخشی از گروهی بوده که امکان سفر به سیاره سرخ را بررسی می‌کردند.این کارگر سابق کارخانه نساجی، ماموریت فضایی خود را در سال 1963 در فضاپیمای ووستوک VI انجام داد.

وی یک زمانی که در یک برنامه فضانوردی در مسکو استخدام شد، یک چترباز آماتور بود.او به همراه سه زن دیگر به عنوان بخشی از پروژه کروشف برای اعزام اولین زن به فضا از اتحاد جماهیر شوروی آموزش دیده بود. اما ترشکووا تنها زنی بود که این ماموریت را به پایان رساند.

وی به همین دلیل عنوان قهرمان اتحاد شوروی را به دست آورد.در طول این ماموریت سه روزه، ترشکووا 48 بار زمین را دور زده و در آن زمان رکورد جدید تکمیل بیشترین مدار در کوتاهترین زمان را ثبت کرد.پرواز وی یک پروگاندای بزرگ برای اتحاد جماهیر شووری بود. ترشکووا بعدها مدال طلای صلح را برای نقش خود به عنوان سخنگوی اتحاد جماهیر شوروی از سازمان ملل دریافت کرد.در روز 16 ژوئن(26 خرداد)، روسیه پنجاهمین سالگرد پرواز تاریخی ترشکووا را جشن خواهد گرفت.محققان پیش‌بینی کرده‌اند که فضانوردان در مسیر سفر به مریخ در معرض بمباران تابشهای کیهانی برابر با هفته‌ای یکبار سی‌تی اسکن کامل بدن در طول یکسال قرار خواهند گرفت.این دوز برای افزایش خطر ابتلا به سرطان تا سه درصد در آنها کافی است اما کارشناسان هشدار داده‌اند که ابهامات زیادی در مورد تاثیر محیط فضا بر بدن انسان وجود دارد.ناسا قصد دارد یک گروه فضانورد را تا اواسط دهه 2030 به مدار سیاره مریخ بفرستد. سازمانهای خصوصی مانند گروه Inspiration Mars نیز به دنبال داوطلبانی برای اعزام به مریخ هستند.

دانشمندان موفق به طراحی "شنل زمانی" شده‌اند که نور را خم و در زمان حفره‌ای ایجاد می‌کند تا مانع از شناسایی‌شدن پیغام‌های سری به هنگام مخابره می‌شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این مفهوم می‌تواند کاربردهای متعددی برای ارسال پیغام‌های سری توسط کابل‌های فیبر نوری داشته باشد.دستاورد جدید قادر است جریان مداومی از رویدادها را در سرعت‌های داده ارتباط از راه دور مخفی کند.محققان از تجهیزی موسوم به تعدیل‌کننده‌ها برای ایجاد روزنه در زمان با خم‌کردن نور، استفاده کردند.گرچه این مفهوم تا شنل‌های نامرئی‌ موجود در فیلم‌های هاری پاتر فاصله دارد، می‌تواند کاربرده‌های عملی برای پنهان‌کردن پیام‌ها داشته باشد.یک شنل زمانی که رویدادی منفرد را با افزایش و کاهش سرعت بخش‌های مختلف یک پرتو نوری، غیرقابل کشف می‌کرد، 17 ماه پیش توصیف شد.اما این تکنیک رویدادهای منفرد کوتاه را بیش از بازه‌های 0.00012 ثانیه که برای ارتباطات نوری بیش از اندازه کند است، پنهان می‌کرد.آندرو واینر و همکارانش از دانشگاه پوردو هم‌اکنون شیوه جایگزینی را طراحی کرده‌اند که مبتنی بر پدیده‌ای به نام اثر Talbot است، یعنی زمانی که نوری از خلال یک در جهت‌های مختلف سیر می‌کند.مهندسان دریافتند که این موضوع می‌تواند داده نوری را از یک گیرنده در سرعت‌های داده ارتباطات از راه دور پنهان کند.به گفته واینر، با پیشرفت‌های موجود در زمینه متامواد، شنل نامرئی به نقطه‌ای مهم در تحقیقات علمی رسیده است. متاماده به صورت مصنوعی مهندسی می‌شود و دارای مشخصه‌های عجیب است.ابزار جدید در سرعت‌های داده ارتباطات از راه دور عمل می‌کند و با استفاده از خود- تصویربرداری موقت از طریق اثر Talbot، داده نوری را از گیرنده پنهان می‌کند.دانشمندان در این مطالعه 46 درصد کل محور زمانی را پنهان کردند و داده دیجیتالی را با سرعت 12.7 گیاگیابایت در ثانیه مخفی کردند.مخفی‌کردن زمان شیوه‌ای برای دستکاری تشعشع الکترومغناطیسی در زمان و فضاست، به طوری که مجموعه‌ای از رویدادها از دید افرادی که از یک فاصله درحال مشاهده هستند، پنهان می‌ماند.این مطالعه از علم متامواد استفاده می‌کند که در آن می‌توان نور را مجاب به بروز رفتارهایی کرد که در حالت طبیعی از خود نشان نمی‌دهد.دانشمندان به دنبال‌ راهکارهایی هستند که از طریق آن میزان زمان پنهان‌شده را افزایش دهند.شنل زمانی موجب می‌شود که داده‌ها ایمن‌تر شوند زیرا این شیوه سیگنال‌های نوری را جدا می‌کند و به آن‌ها امکان سیرکردن با سرعت‌های مختلف پیش از تجمع‌دوباره را می‌دهد.این امر موجب می‌شود که داده در حال مخابره به دشواری قطع شود.در حال حاضر این نگرانی وجود دارد که تروریست‌ها از فناوری مزبور برای به سرقت‌بردن و ضبط اطلاعات حساس بدون شناسایی‌شدن استفاده کنند.

 دانشمندان دانشگاههای کارولینالی شمالی و کارنگی ملون موفق به شناسایی اولین گواه قطعی از وجود جهان های دیگر شدند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کیهان‌شناسان با بررسی نقشه‌ای از جهان از داده‌های فضاپیمای پلانک نتیجه گرفته‌اند که این نقشه نشانگر ناهنجاری‌هایی است که تنها می‌توانند توسط کشش گرانشی جهانهای دیگر ایجاد شده باشند.این نقشه نشان‌دهنده تابش‌های انفجار بزرگ در 13.8 میلیارد سال پیش موسوم به تابش زمینه کیهانی است که هنوز در جهان قابل مشاهده است.دانشمندان پیش‌بینی کرده بودند که این تابش باید بطور مساوی توزیع شده باشد؛ اما این نقشه تمرکز بیشتری از آن را در نیمه جنوبی آسمان و یک نقطه سرد را نشان داد که با درک کنونی از فیزیک قابل توضیح نیست.لائورا مرسینی هیوتون، فیزیکدان نظری دانشگاه کارولینای شمالی و ریچارد هولمان، استاد دانشگاه کارنگی ملون در سال 2005 پیش‌بینی کردند که ناهنجاریها در تابش وجود داشته و در اثر کشش از سوی جهان های دیگر ایجاد شده‌اند.اکنون که مرسینی هیوتون داده‌های پلانک را برسی کرده، بر این باور است که فرضیه وی درست بوده است.یافته‌های وی نشان می‌دهد که تعداد نامحدودی از جهان های دیگر در خارج از جهان ما وجود دارد.اگرچه برخی دانشمندان در مورد فرضیه جهان های دیگر تردید دارند، این یافته‌ها می‌تواند گامی رو به جلو در جهت تغییر دیدگاه فیزیک باشد.

پس از دو سال جست‌وجو، رصدخانه یخی قطب‌جنوب، سرانجام شواهدی از ذرات پرانرژی را یافته که ممکن است از سیاه‌چاله‌ها یا ابرنواخترهای دوردست آمده باشند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نظر می‌رسد دتکتور نوترینوی رصدخانه IceCube واقع در قطب جنوب، آن‌چه را که دو سال در جست‌وجویش بوده، یافته است.نوترینوها ذرات زیراتمی عجیبی هستند که در خطوط مستقیم از خلال کهکشان عبور می‌کنند، به طور بی‌ضرر از ماده معمولی می‌گذرند و با شارژ خنثی‌ فاقد اثرگذاری میدان‌های مغناطیسی هستند.بدین ترتیب نوترینوها حامل اطلاعات بسیار بیشتری در مقایسه با اندازه کوچکشان، هستند و ستاره‌شناسان را بر آن می‌دارند که در مناسبت‌های کیهانی پرانرژی مانند انفجارات اشعه گاما، ابرنواخترها، سیاهچاله‌ها یا شکل‌گیری ستاره‌ای، منشا آن‌ها را مطالعه کنند.نوترینوهای دیگری وجود دارند که از واکنش‌های هسته‌ای، در درون خورشید یا گاهی در شتاب‌دهنده‌های ساخت بشر تولید می‌شوند، اما حامل انرژی کمتری بوده و تشخیص آن‌ها از نوترینوهای اعماق فضا و دارای انرژی بالا، آسان است. رصدخانه IceCube مسئول یافتن این نوترینوهای فرازمینی است و برای انجام این کار، از یخ استفاده می‌کند.یخ یکی از معدود موادی است که نوترینوها با آن‌ها برخورد می‌کنند و قطب جنوب این ماده را در حجم بزرگی داراست.حقه بعدی گیراندازی این برخوردهاست. این رصد خانه شامل بیش از پنج هزار حسگر نوری است که از خلال حفره‌های ایجادشده و گاه تا عمق یک کیلومتر، در درون یخ چیده می‌شوند.این حسگرها جرقه‌های نور تولیدشده را زمانی که یک نوترینو با یخ برخورد می‌کند، را گیر می‌اندازد و ثبت می‌کند.ناتان وایتهورن از دانشگاه ویسکونسین-مادیسون در سمپوزیوم اخترفیزیک، 28 رویداد نوترینوی با انرژی بالا را که توسط لابراتوار قطب جنوب رصد شده بود، توصیف کرد.دو مناسبت از این 28 رخداد، نوترینوهایی را آشکار کردند که سریع‌تر از هر نوترینوی مشاهده‌شده در یک شتاب‌دهنده ساخت بشر حرکت می‌کنند.

 آشکارساز عظیم در زیر یخ‌های قطب جنوب، نشانه‌های احتمالی از نخستین نوترینوهای با منشأ خارج از منظومه شمسی را بدست آورده است.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آشکارساز IceCube شامل 86 رشته هرکدام با 60 آشکارساز نوری حساس است که در عمق یخ‌های قطب جنوب قرار دارد.برخورد نادر نوترینوها با هسته اتم‌ها در عمق یخ باعث تولید تشعشع کوتاهی می‌شود که توسط آشکارساز قابل مشاهده است و با کمک بیش از پنج هزار آشکارساز، امکان شکار نوترینوهایی که از خارج از منظومه شمسی به زمین می‌رسند، فراهم می‌شود.نوترینوها در جو زمین نیز تولید می‌شوند و آشکارساز IceCube قادر به شکار حدود 100 هزار نوترینو در هر سال است، اما تلاش‌های قبلی برای ایزوله کردن نوترینوهای ایجاد شده در فرآیندهای کیهانی دوردست با شکست مواجه شده بودند.در ماه آوریل 2013 میلادی تیم تحقیقاتی این آشکارساز از کشف دو نوترینو با نام مستعار Bert‌ و Ernie‌ خبر دادند که سطح انرژی بالای آنها حکایت از منشأ کیهانی داشت. تاکنون 26 رویداد با انرژی مشابه شناسایی شده‌اند که منشأ کیهانی نوترینوها را تأیید می‌کند.نتایج این مطالعه در سمپوزیوم اخترفیزیک ذرات IceCube در شهر مدیسون ارائه شده است.

بقیه در ادامه نوشتار

 این هاله قرمز رنگ خونین در اصل تصویری از با قیمانده انفجار یک ستاره ناپایدار بعنوان یک ابر نو اختر در 600 سال پیش می باشد.SNR 0519 واقع در صورت فلکی Dorado (The Dolphinfish) است که بیش از 150000سال نوری با زمین فاصله دارد .این قسمت از فضا بدلیل دارا بودن تعداد زیادی از اجرام آسمانی بسیار زیبا جلوه می نماید.(این تصویر توسط هابل گرفته شده است)

جندی شاپور البرز.اردیبهشت 92

 معادله ی نسبیت عام دارای زیر ساخت ریاضی محکمی است که با زمان متناسب است و مزیت آن هم این است که می توان زمان را به سریعتر از آنکه به آینده برود به عقب برد.اگر شما این معادله را که بتوان روی زمان کنترل داشت را برای سیاه چاله بنویسید نتیجه اش شی ای به نام سفید چاله خواهد بود که کاملا خلاف سیاه چاله است به این مفهوم که اگر چیزی از دام سیاه چاله نمی تواند بگریزد چیزی نخواهد توانست به دام سفید چاله بیافتد در واقع اگر سیاه چاله کارش بلعیدن باشد سفید چاله کارش بیرون انداختن است.در فیزیک نجومی ، یک سفید چاله از واژگونی زمانی در یک سیاه چاله به وجود می آید . در حالی که یک سیاه چاله در حقیقت مانند یک جارو برقی عمل کرده و هرچیزی را که نزدیکتر از افق رویداد آن باشد می بلعد , یک سفید چاله موادی را از افق رویداد خود با سرعت بسیار زیاد به بیرون پرتاب می کند. با توجه به شتاب ثابت این دو چاله می توان گفت چه سیاه چاله چه سفید چاله هر دو جذب کننده مواد هستند و تفاوت آنها در پتانسیل آنها در مرز افق رویداد آنها است.در یک سیاه چاله مواد در افق رویداد آن می توانند فقط جذب گرددند در حالی که در افق رویداد یک سفید چاله بظر میرسد که مواد با سرعتی زیاد حتی در حدود نور منتشر می شوند و مانند یک منبع عمل می کنند . بنظر می رسد که یک سیاه چاله هرچیزی را که بدرون خود می کشد از یک جایی دیگر با همان آهنگ خارج می کند.سفید چاله ها نیز مانند سیاهچاله ها دارای نمونه های کوچکتری نیز می باشند الکترون ها نمونه هایی از یک سفید چاله کوچک هستند. الکترونها یک جرم فشرده شده با مرکز خالی می باشند که فضای خالی داخل الکترون از یک فضای کوانتمی غیرمادی انباشته شده است و در لایه بیرونی آن از یک فضای کوانتمی مادی اشباع شده است و این موضوع سبب دفع الکترونها از یکدیگر و جذب توسط پروتونها که نمونه هایی از یک میکروسیاهچاله می باشند است.
اما جالب است بدانیم که این چاله سفید که هنوز در آسمان رصد نشده و مانند یک تئوری می باشد به پیشنهاد استیون هاوکینگ ارائه شد که دلیل و برهانش بر می گردد به ترمودینامیک که پیش بینی می کند برای اینکه یک گاز داخل این سیاه چاله ها درتعادل گرمایی باشند نیاز هست که در زمان گذشته یا بهتر معکوس زمانی این مواد در تعادل باشند که برای حل این مشکل وجود یک سفید چاله ضروری شد. در واقع سفید چاله ها در دنیای ریاضی زندگی می کنند و این بدان معنا نیست که حتما باید در دنیا وجود داشته باشند در حقیقت آنها اصلا وجود خارجی ندارند زیرا راهی برای تولید آنها وجود ندارد.

هوپا

http://bigbangpage.com

به گزارش سرویس علمی ایسنا در ماهِ مارچِ 2012 ، ژوزف پولشینسکی (Joseph Polchinski) در اندیشه‌ی یک خودکشیِ ریاضی افتاد. او که فیزیکدانی در شاخه‌ی نظریه‌ی ریسمان در موسسه‌ فیزیکِ نظریِ کاولی (Kavli) در سانتاباربارای کالیفرنیاست، در این اندیشه فرو رفت که اگر فضانوردی به درونِ یک سیاه‌چاله شیرجه بزند برای او چه رخ خواهد داد؟ آشکارا پیداست که او خواهد مُرد، اما چگونه؟

   بنابر توجیه پذیرفته‌شده، فضانورد در ابتدا چیزی احساس نخواهد کرد، حتی هنگامی که در حالِ گذر از افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله است. افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله، مرزی نامرئی‌ است که هیچ چیز از پشتِ آن نمی‌تواند به بیرونِ سیاه‌چاله بگریزد؛ اما پس از گذرِ چندین ساعت، روز و یا هفته ، اگر سیاه‌چاله به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد، فضانورد در خواهد یافت که نیروی گرانشی که به پاهای او وارد می‌شود بیش از نیرویی‌ است که به سرش وارد می‌شود. هم‌چنان که شیرجه‌ی فضانورد او را بی‌امان به سمتِ مرکزِ سیاه‌چاله می‌کشاند، این اختلافِ نیروی گرانشی افزایش یافته و پیکرِ او را از هم خواهد درید و سپس بقایای او در هسته‌ی بی‌نهایت‌چگالِ سیاه‌چاله خورد خواهد شد. اما محاسباتِ پولشینسکی که به همراهِ دو تن از دانشجویانش –احمد المری (Ahmed Almheiri) و جیمز سالی (James Sully)- و با همکاریِ یک نظریه‌پردازِ دیگر در شاخه‌ی ریسمان به نامِ دونالد مارولف (Donald Marolf) از دانشگاهِ کالیفرنیا در سانتاباربارا (UCSB) انجام شده است، داستانِ دیگری را بازگو می‌کند.

 بقیه در ادامه نوشتار

تصویری زیبا از سحابیHorsehead که توسط هابل گرفته شده است.این سحابی زیبا و رنگارنگ مورد علاقه و توجه ستاره شناسان آماتور و حرفه ایست.این سحابی در فاصله 1500 سال نوری از ما در صورت فلکی جبار قرار دارد.

(NASA, ESA, and the Hubble Heritage Team (STScI/AURA

 دانشمندان در تلاش برای ساخت یک سفینه فضایی برای محافظت فضانوردان در ماموریت های طولانی مدت فضایی از تشعشعات خورشیدی هستند.آیا جواب در قمر ماه نهفته است؟

همه کاپیتان های فضایی می دانند که وقتی Klingons ویاRomulansبه سفینه شما حمله می کنند (اشاره به سریال پیشتازان فضا) اولین کاری که انجام می دهید بالا آوردن سپر حفاظتی سفینه است.اما در زمین و در عالم حقیقت، دانشمندان در حال تلاش برای ساخت نوعی از این سپر حفاظتی با الهام از این کانسپت علمی تخیلی می باشند اما نه برای حفاظت از حملات ناشناخته ها و بیگانه ها بلکه از یک خطر واقعی و لمس شده در فضا. بله ذرات باردار ساطع شده از خورشید.در ادامه برنامه های جاه طلبانه بشر جهت تسخیر سیاره مریخ و تصمیم به اعزام دو فضانورد برای این امر،موضوع سلامتی این فضانوردان بحثی جدی را در پی داشته است.اینجا در زیر لایه محافظ مگنتو سفر  ما تنها در معرض تابش اشعه UV قرار داریم که با این وجود خطر ابتلا به سرطان پوست  در این ارتباط جدی است.بطور متوسط انسانها در یک سال در معرض تابش 360 millirems تشعشعات محیطی قرار دارند که در حد قرار گرفتن در معرض 5 بار تابش اشعه ایکس برای عکس برداری از سینه می باشد.این مقدار در مدار 350 کیلومتری زمین یعنی جایی که ایستگاه فضایی بین المللی در آن قرار گرفته با اینکه هنوز در مگنتوسفر قرار دارد به اندازه 8بار عکس برداری اشعه ایکس می باشد.برای محافظت این فضانوردان در ایستگاه از پوشش های چهار لایه از پلی اتیلن با چگالی بالا و قطر چندین سانتی متر که با هیدروژن غنی شده اند استفاده می گرددو اتم های هیدروژن در جذب وپراکنده ساختن تشعشعات بهترین هستند.

قرار گرفتن در معرض طوفان خورشیدی مانند قرار گرفتن در پرتو یک دستگاه شتاب دهنده ذرات است.پروتون های پر انرژی براحتی قادر به نفوذ درون فضاپیما و برهم زدن دی ان ای انسان و ساختار های مولکولی درون سلولی هستند.شما حتی فرصت ابتلا به سرطان را پیدا نخواهید کرد و دچار از هم گسیختگی شده و به عبارتی سیستم حیاتی شما به ناگهان shut down می نماید.مشکلات بسیار کوچکتر در یک دوره کوتاه در فضاپیما مانند اسهال یا استفراغ شوخی بردار نیست. پلی اتیلن می تواند یک راه حل معقول باشد ولی با توجه به اینکه می بایست یک لایه ضخیم باشد برای یک کشتی فضایی راه حل مناسبی نیست.در ماموریت ارسال آپولو به ماه فضانوردان بسیار خوش شانس بودند چون آنها به محلی فاقد لایه محافظتی مغناطیسی زمین فرستاده شدند و از انجایی که ماه فاقد این لایه محافظ می باشداز زمان خلقت آن در 4.5 میلیارد سال پیش تا کنون بیرحمانه توسط این ذرات باردار خورشیدی بمباران گردیده است. . فضانوردان آپولو تنها بعد از چند هفته از یک طوفان خورشیدی به سطح ماه رسیدند که باعث شد در معرض تنها 100 rem تشعشع قرار بگیرند.بین ماهنوردی آپولو 17 و 16 یک اتفاق کشنده می توانست روی دهد با توجه به اینکه سطح ماه توسط یک طوفان خورشیدی با قدرت 7000remبمباران گردید.با این حال دانشمندا ن در قسمتی از ماهکه lunar swirls نامیده می شود و سفیدتر از بقیه قسمتها بوده(مانند اینکه شیر در آن پاشیده است)پی به وجود میدان های مغناطیسی با عرض چندین 10 کیلومتر برده اند .با وجود ضعیف بودن آن نسبت به مگنتوسفر زمین شاید راه حل در این قسمت از ماه و علت آن نهفته باشد.

یک سازمان غیردولتی در هلند می‌گوید قصد دارد در سال ۲۰۲۴ چهار داوطلب را در سیاره سرخ ساکن کند. موسسه «مریخ یک» (مارس وان) روز دوشنبه برنامه‌اش برای ایجاد پایگاهی دایمی در مریخ را اعلام کرد و از آغاز فرآیند ثبت نام داوطلبان خبر داد.ثبت کنندگان باید ۱۸ ساله و کاملا سالم باشند و نیز انگلیسی بدانند.مسئولان این پروژه می‌گویند که بلیط سفر به مریخ یک طرفه است زیرا به علت هزینه زیاد و مشکلات لجستیکی امکان بازگشت وجود ندارد.اما این مساله ظاهرا برای عده‌ای مانع مهمی نیست. هزار نفر از بیش از صد کشور برای اسکان در مریخ درخواست فرستاده‌اند.مریخ همواره حس کنجکاوی بشر را تحریک کرده است. انسان زمانی که نجوم هنوز به اندازه امروز پیشرفت نکرده بود تصور می‌کرد که این سیاره مسکون است.هم اکنون هم دو کاوشگر بدون سرنشین ناسا مشغول تحقیق در سطح این سیاره هستند تا شاید نشانه‌های اولیه لازم برای پیدایش حیات را پیدا کنند.

دشواری این ماموریت از آنجا پیداست که آژانس فضایی آمریکا قصد ندارد بعد از سال ۲۰۳۰ فضانوردان را به این سیاره بفرستد.بسیاری از کارشناسانی که طرح‌های «مارس وان» را دیده‌اند در آن ابراز تردید می‌کنند.هزینه پروژه شش میلیارد دلار رقم زده می‌شود و مسئولان آن فکر می‌کنند که راهی فوق العاده برای تامین آن پیدا کرده‌اند.

تمام مراحل این ماموریت از انتخاب و آموزش داوطلبان، ورود آن‌ها و ساخت یک پایگاه دایمی طی برنامه‌ای به صورت بین المللی پخش خواهد شد.در سال ۱۹۶۹ زمانی که نیل آرمسترانگ بر ماه پا گذاشت بیش از ششصد میلیون نفر آن را تماشا کردند.اما مارس وان امیدوار است که چهار میلیارد نفر مراحل نهایی این ماموریت را زنده ببینند.

BBC NEWS

آدرس سایت مرتبط با پروژه و تکمیل درخواست اقامت در مریخ:

http://applicants.mars-one.com/

اخترشناسان روز پنج‌شنبه ۱۸ آوریل از کشف سه سیاره خبر دادند که شبیه‌ترین سیارات به کره زمین هستند که تاکنون در کیهان کشف شده‌اند.

به گفته اخترشناسان این سیارات مکان‌هایی قابل زیست هستند که در فاصله ۱۲۰۰ سال نوری از زمین واقع شده و در صورت فلکی شَلیاق (چنگ رومی) قرار دارند.مأموریت اکتشافی «کپلر» ناسا این هفته خبر داد که دو سامانه جدید خورشیدی یافته است که شامل سه سیاره در «محدودهٔ قابل زیست» هستند.محدودهٔ قابل زیست یا زیست‌پذیر، حد فاصله‌ای از یک ستاره است که دمای سطح سیاره‌ها در آن فاصله ممکن است برای وجود آب مایع مناسب باشد.مأموریت کپلر ناسا، سه سیاره مشابه زمین، گرچه بزرگتر کشف نموده که در محدودهٔ زیست‌پذیر خورشیدشان در گردشند. بزرگی هر یک از این سه سیارهٔ نویافته نزدیک به دو برابر اندازه زمین است.دو سیاره از سیاره‌های تازه کشف شده به فاصلهٔ حدود ۱۲۰۰ سال نوری از زمین، در سامانه‌ای پنج‌سیاره‌ای که «کپلر ۶۲» نامیده شده جای دارند.ستاره میزبان این سیارات، کوچکتر و خنکتر از خورشید ماست و سه سیاره دارد که بسیار نزدیک به ستاره در گردشند که این امر باعث داغ و غیر قابل سکونت بودن آنها شده‌است.دورتر اما دو سیاره در محدوده زیست‌پذیر قرار گرفته‌اند. یکی در حاشیهٔ درونی محدودهٔ زیستی که «کپلر ۶۲ ای» نامیده شده. این سیاره حدود ۶۰ درصد بزرگتر از زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر ۱۲۲ روز زمینی است.سیاره کوچکتر این محدوده، «کپلر ۶۲ اف» نامیده شده. این سیاره، چهل درصد از زمین بزرگترست و امکان می‌رود کره‌ای سنگلاخی باشد. گردش انتقالی‌اش برابر ۲۶۷ روز زمینی است.این دو کره، کوچکترین سیاره‌هایی هستند که تاکنون در محدوده‌های قابل زیست ستارگان دیگر کشف شده‌اند.بسی دورتر، حدود ۲۷۰۰ سال نوری از زمین، سامانه‌ای با دو سیاره پیرامون ستاره‌ای به نام «کپلر ۶۹» وجود دارد. این ستاره، همگون و بسیار شبیه خورشید خودمان است گرچه اندکی کوچکتر و خنکتر از آن است. بزرگی سیارهٔ درونی که «کپلر ۶۹ ب» نام گرفته، کمی بیش از دو برابر زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر ۱۳ روز زمینی است. این سیاره در مقایسه با فاصله‌ای که عطارد به خورشید ما دارد بسیار داغتر و نزدیکتر به ستاره خود قرار دارد.سیاره بیرونی که «کپلر ۶۹ سی» نام گرفته، حدود هفتاد درصد بزرگتر از زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر ۲۴۲ روز زمینی است. این کوچکترین سیاره‌ای است که در محدودهٔ قابل زیست ستاره‌ای مانند خورشید یافت شده است.مأموریت کپلر با مدیریت «مرکز پژوهش اِیمز ناسا» تلسکوپی مستقر در فضا را بکار می‌گیرد تا در بخشی از کهکشان به جستجوی کرات بالقوهٔ قابل سکونت بپردازد.با اینکه دانشمندان از وجود حیات در این کرات تازه کشف شده اطمینان ندارند، کشف آنها گام دیگری بسوی یافتن یک همتای حقیقی خورشید و زمین به‌شمار می‌آید.

 پروفسور استفن هاوکینگ، فیزیکدان انگلیسی که عمر کاری خود را صرف رمزگشایی جهان کرده، خواستار ادامه کاوش فضا به خاطر ادامه حیات انسان شد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این دانشمند 71 ساله اظهار کرد که فکر نمی‌کند انسانها بتوانند 1000 سال آینده را بدون فرار به خارج از مرزهای سیاره شکننده زمین دوام بیاورند. پروفسور هاوکینگ این سخنان را در مرکز پزشکی سدارس سینای در لس‌آنجلس اظهار کرد که در آن به بازدید از یک آزمایشگاه سلولهای بنیادی با تمرکز بر کاهش پیشرفت بیماری لو گرینگ پرداخته بود. هاوکینگ زمانی که دانشجوی دانشگاه کمبریج بود، به این بیماری مبتلا شد. وی در این بازدید به صحبت در مورد این که چگونه در آن زمان افسرده شده و امیدی به تکمیل دکترای خود نداشت پرداخت. این فیزیکدان که برای کار بر روی سیاه‌چاله‌ها و منشأ کیهان شناخته شده است، شهرت خود را برای آوردن مفاهیم مرموز فیزیک به جرم‌ها از طریق کتاب‌های پرفروش خود مانند «تاریخچه کوتاه زمان» بدست آورده است. هاوکینگ اظهار کرد: اگر بدانید که جهان چگونه عمل می‌کند، می‌توانید آن را به شکلی کنترل کنید.

وی توانسته بیش از مبتلایان دیگر به این بیماری که همچنین اسکلروزیس آمیوتروفیک جانبی نام داشته، دوام بیاورد. این بیماری به سلولهای عصبی در مغز و نخاع که کنترل عضلات را بر عهده دارند، حمله می‌کند. مبتلایان به تدریج با ضعیف شدن و از بین رفتن عضلات، با مشکلات بیشتری در تنفس و حرکت مواجه می‌شوند. تاکنون درمانی برای این شرایط شناخته نشده و راهی برای معکوس کردن پیشرفت آن وجود ندارد. مبتلایان کمی توانسته‌اند بیشتر از یک دهه با این بیماری زنده بمانند. هاوکینگ از مراقبت 24 ساعته برخوردار بوده و تنها از طریق انقباض‌های پراکنده اطراف گونه خود قادر به صحبت کردن از یک رایانه متصل به صندلی چرخدار جهت انتقال تفکراتش با صدای رباتیک است. این استاد فیزیک علیرغم بیماری خود همچنان فعالانه در حوزه فیزیک فعالیت می‌کند. وی در سال 2007 مانند یک فضانورد توانست احساس بی‌وزنی را در فضاپیمایی که این حس را با شیرجه‌های سهموی ایجاد می‌کرد، تجربه کند. هاوکینگ اظهار کرد: هرچقدر زندگی بنظر سخت بیاید، همیشه کاری هست که در آن بتوانید موفق باشید. این اظهار نظرهای هاوکینگ در پی کاهش بودجه علوم سیاره‌ای ناسا که امسال تا 300 میلیون دلار از سال گذشته کمتر بود، اظهار شده که برای شناسایی جهانهای جایگزین زمین بسیار حیاتی است.  

 درحالی که بزرگترین برخورد دهنده اتم جهان به کشف ذره بوزون هیگز مشغول بود، فیزیکدانان به شکل بی سر و صدا در حال ساخت آزمایشگاه‌های بزرگ زیرزمینی در اعماق زمین برای بررسی برخی از گریزان‌ترین ذرات جهان بوده‌اند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، لایه‌های سنگ زیر زمین ممکن است شواهدی از یک نیروی جدید بوده و تجربیات ظریف را در برابر پرتوهای کیهانی و دیگر ذرات پر انرژی محافظت کند که خود می‌تواند به کشف ذرات فوق نادر منجر شود.این گزارش به معرفی ذرات اسرارآمیز از غیر ذره گرفته تا ذرات سنگین با برهم کنش ضعیف (WIMPs) پرداخته که ممکن است در زیر زمین وجود داشته باشند.

 - غیر ذره

 فیزیکدانان در حال جست‌وجو برای یک نیروی بنیادی جدید درون جبه زمین موسوم به غیر ذره هستند. این ماده که هم مانند فوتونها و هم ذرات دارای جرم رفتار کرده، ممکن است مسؤول تعاملات چرخشی دوربرد باشد که یک نیروی جدید و عامل هم تراز کردن چرخش الکترون اتمها در فواصل طولانی است.محققان برای کشف شواهد این نیروی جدید به نقشه برداری از چگالی الکترونی و چرخش درون جبه زمین پرداخته و اکنون در دو تجربه جداگانه در فاصله حدود 4 هزار و 828 کیلومتری در حال بررسی امکان تاثیر گذاری این الکترونهای زیرزمینی بر چگونگی چرخش نورونها و الکترونها هستند.اگر الکترونهای درون جبه نیرویی را به این ذرات در تجربیات آزمایشگاهی منتقل کنند، باید فرکانسی را که این ذرات در آن می‌چرخند، تغییر دهد. این نیروی جدید سپس به گرانش، الکترو مغناطیس و نیروهای ضعیف و قوی اتمی برای نمایش رفتار جهان خواهد پیوست.

بقیه در ادامه نوشتار

گرچه لباسهای بالدار بیشتر برای تجربیات هوایی مناسب به نظر می‌رسند اما یک طراح فرانسوی نوعی لباس بالدار را طراحی کرده که به کاربر امکان پرواز را در زیر آب ارائه می‌کند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، لباس بال‌دار «Oceanwings (بال اقیانوس)» با استفاده از بالهای شبکه‌ای در زیر دستها و بین پاها برای پرواز به فرد کمک می‌کند مانند یک سفره ماهی در آب حرکت کند.

این مفهوم موسوم به «تجربه پرواز انسانی در زیر آب»، توسط گیلوم بینارد فرانسوی طراحی و با همکاری شرکت Aqua Lung تولید شده است. به گفته سازندگان، لباس بالدار یکی از مطرح‌ترین نمادهای جامعه انسانی برای درک قدیمی‌ترین آرزوی انسان یعنی پرواز است. این پروژه به نمایش شباهتهای میان محیطهای هوا و آب پرداخته و دریافته که اصلی‌ترین تفاوت آنها در چگالی آنها است. این لباس که توسط سازندگان به عنوان یک کار پیش‌ساخت هنری توصیف شده، هرگز برای فروش عرضه نخواهد شد. 

دانشمندان مرکز تحقیقات هسته‌ای اروپا ،سرن، اعلام کردند بررسی‌های وسیع روشن کرده ذره‌ای که سال گذشته شناسایی شد، به احتمال بسیار زیاد بوزون هیگز یا ذره موسوم به "ذره خدا" است اما برای اینکه مشخص شود این ذره چه نوعی از بوزون هیگز است به تحقیقات بیشتری نیاز است.جو اینکادلا مدیر پروژه CMS (یکی از دو آشکارساز سرن) امروز در کنفرانس "موریون" که در لاتوییل ایتالیا برگزار شد گفت: "نتایج اولیه ای که از بررسی کل داده های آزمایش سال ۲۰۱۲ به دست آمده بسیار جالب هستند و برای من کاملا روشن است که ما با بوزون هیگز سروکار داریم، اگرچه هنوز برای دانستن اینکه این چه نوعی از هیگز بوزون است راه درازی در پیش داریم."دیو چارلتون سخنگوی پروژه اطلس، دیگر آشکارساز سرن، امروز گفت:" نتیجه تازه و زیبایی که به دست آمده محصول تلاش عظیم و از خودگذشتگی افراد زیادی بوده است. نتیجه حاصله ذره جدیدی را نشان می دهد که قرینگی-چرخش هیگز بوزون را دارد، همانطوری که در مدل استاندارد پیش بینی شده است."حدود هفت ماه پیش در برخورددهنده هادرونی بزرگ (LHC) که در سرن سوییس قرار دارد آزمایشی انجام شد که به گفته دانشمندان، دانش فیزیک نظری را تغییر داد. دانشمندان پروتونها (گروهی از ذرات تشکیل‌دهنده هسته اتم) را تا سرعت نور شتاب دادند و ذرات کوچکتری را که در این برخورد ایجاد شد بررسی کردند، به امید اینکه برخی پرسشهای اساسی را پاسخ دهند و ذره موسوم به بوزون هیگز را پیدا کنند.بر اساس نظریه موسوم به مدل استاندارد، تمام مواد از ذراتی بنیادی ساخته شده اند: شش کوارک و شش لپتون. کوارکها به عنوان نمونه پروتونها و نوترونها را شکل می دهند و لپتونها هم به عنوان مثال الکترونها و نوترینوها را (نوترینو لپتون بدون بار است). فیزیکدانها فکر می کنند کوارکها و لپتونها را نمی توان به اجزای کوچکتری خرد کرد.دانشمندان چهار نیروی بنیادی طبیعت را هم‌نیروی هسته ای ضعیف، نیروی هسته ای قوی، جاذبه یا گرانش و نیروی الکترو مغاطیسی می دانند. بر اساس مدل استاندارد این چهار نیرو هر کدام یک ذره معادل دارند به نام بوزون که در واقع گروهی از بوزون‌ها این نیروها را به ماده منتقل می کنند. برای اینکه این نیروها به ماده منتقل شوند تمام ذرات بنیادی باید از میدانی بگذرند به نام میدان هیگز. اما خود این میدان هیگز هم به یک ذره حامل نیاز دارد که به بوزون هیگز معروف است. این ذره قطعه گمشده مدل استاندارد بود و حالا دانشمندان فکر می کنند آن را یافته اند.

بقیه در ادامه نوشتار

محققان دانشگاه یورک موفق به حل معمای سیاهچاله‌ها شدند که نشان می‌دهد، هر چیزی که بداخل منطقه «افق رویداد» سقوط کند از بین خواهد رفت.

به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بر اساس نظریه نسبیت عام انیشتین هیچ چیزی حتی نور پس از عبور از سیاهچاله نمی‌تواند از میدان جاذبه آن بگریزد؛ هر سیاهچاله دارای منطقه ای به نام افق رویداد (event horizon)‌ است، یعنی اگر جسمی وارد این ناحیه شود، نمی‌تواند از آن رهایی پیدا کند و محکوم به نزدیک شدن و از بین رفتن در مرکز سیاهچاله است.پروفسور «سام براون اشتاین» و دکتر «استفانی پیراندولا» تأکید می کنند که راه حل این موضوع در نظریه اطلاعات کوانتومی، شامل وجود گرفتاری کوانتوم در طول افق رویداد سیاهچاله نهفته است.مکانیسم کوانتوم نشان می دهد، گرفتاری در منطقه افق رویداد بین ذرات درون و خارج از سیاهچاله بوجود می آید.«بروان اشتاین» تأکید می کند: مانعی از ذرات پر انرژی ایجاد می‌شود: یک دیوار پر انرژی (یا دیوار آتش) در سراسر افق رویداد شکل می گیرد. برای نخستین بار ضرورت گرفتاری در سراسر افق رویداد سیاهچاله و آنچه همزمان با افزایش سن سیاهچاله روی می دهد را نشان دادیم؛ هرچه میزان گرفتاری (کوانتوم) بزرگتر باشد، دیواره دیرتر فرو می ریزد، اما اگر گرفتاری حداکثری باشد، دیوار آتش هرگز روی نمی دهد.زمانیکه مکانیسم کوانتومی و گرفتاری در ذرات در خصوص سیاهچاله ها دخیل می شوند، پیش بینی «هاوکینگ» برای امکان طولانی ترین زمان نیز امکان پذیر می شود.نتایج این تحقیق نه تنها از نظریه گرانش انیشتین، بلکه از نظریه اطلاعات کوانتومی بعنوان ابزار قدرتمند برای کشف اسرار کائنات حمایت می کند.

دانشمندان سوئدی دریافته اند که خورشید و ستاره «آلفا قنطورس A» در جو داغ و آتشین خود دارای یک لایه خنک عجیب هستند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تفاوت دما در لایه های مختلف خورشید همواره باعث حیرت دانشمندان شده است؛ دمای جو خارجی یا تاج خورشیدی میلیون ها درجه کمتر از سطح خورشید یا فوتوسفر است که دمای آن به حدود پنج هزار و 537 درجه سانتیگراد می‌رسد. اما با دورتر شدن از سطح، دما افزایش پیدا نمی‌کند که این مسأله ناشی از وجود یک لایه سردتر بین فوتوسفر و تاج خورشیدی موسوم به کروموسفر است که دمای این ناحیه چهار هزار درجه سانتیگراد است. دانشمندان اخیرا با کمک نور نزدیک مادون قرمز تلسکوپ فضایی هرشل، لایه سرد مشابهی را در اطراف ستاره «آلفا قنطورس A» بعنوان نزدیک ترین ستاره دوقلوی خورشید شناسایی کرده اند. «رنه لیزو» سرپرست تیم تحقیقاتی رصدخانه فضایی اونسالا تأکید می کند: بررسی این ساختارها تاکنون محدود به خورشید بود، اما نشانه ای از لایه وارونگی دمایی مشابه در ستاره آلفا قنطورس A‌ شناسایی کرده ایم. دانشمندان معتقدند که دمای فوق العاده بالای تاج خورشیدی با میدان مغناطیسی ستاره دوقلو مرتبط است که باعث افزایش شعله های خورشیدی می شود. بررسی ستاره آلفا قنطورس A‌ می تواند به دانشمندان برای درک بهتر پدیده جوی بخصوص با توجه به مشابهت از لحاظ جرم، دما، عمر و ترکیبات شیمیایی با خورشید کمک کند.

نتایج این کشف در مجله Astronomy & Astrophysics‌ منتشر شده است.

اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل موفق به شکار تصویر «مهاجم فضایی» در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ شدند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مهاجمان فضایی (Space Invandrs)‌ یکی از معروف ترین بازی های ویدوئی دهه 1970 میلادی محسوب می‌شود؛ اخترشناسان به تازگی نمونه ای از این «مهاجم فضایی» را در دل یک کهکشان شناسایی کرده اند. به گفته دانشمندان، تصویر خوشه کهشکان «مهاجم فضایی» شباهت زیادی با اثر فضایی موسوم به عدسی گرانشی (gravitational lensing)‌ دارد.

در اجرام فضایی وسیع مانند خوشه های کیهانی، نور در یک مسیر خمیده و موج دار از درون آنها عبور کرده و یک شکل عجیب ایجاد می‌کند؛ این پدیده اصطلاحا عدسی نامیده می‌شود، چراکه اغلب باعث بزرگنمایی تصاویر یک شیء کوچک و دوردست می‌شود. همین پدیده در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ در فاصله دو میلیارد سال نوری با زمین نیز روی داده است و نور با حرکت در مسیرهای مختلف، تصویری شبیه «مهاجمان فضایی» ایجاد کرده است.

در این تصویر که پنجم مارس (15 اسفند) منتشر شده است، نور مادون قرمز دوربین میدان گسترده تلسکوپ هابل با داده های نزدیک مادون قرمز دوربین پیشرفته نقشه برداری تلسکوپ ترکیب شده است. پدیده عدسی گرانشی یک ابزار نجومی قدرتمند محسوب می شود که به دانشمندان برای ارتقاء قدرت بزرگنمایی تلسکوپ های فضایی از جمله تلسکوپ هابل کمک می کند.

فضاپیمای کاسینی ناسا، موفق به رصد حرکت ذرات خورشیدی با سرعت باورنکردنی در نزدیک زحل شده است که می تواند نمای نادری از پدیده در حال وقوع در زمان انفجار یک ستاره را در اختیار محققان قرار دهد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این ذرات به همراه یک انفجار عظیم باد خورشیدی با سرعت بسیار زیاد بسمت زحل حرکت کرده و پس از مدت کوتاهی در میدان مغناطیسی این سیاره محو شدند.این برخورد که در فوریه سال 2007 توسط فضاپیمای کاسینی مشاهده شد، شوکی را ایجاد کرد که باعث شتاب ذرات به حداکثر انرژی آنها شد؛ شوک های مشابه معمولا پس از انفجار یک ستاره عظیم موسوم به ابرنواختر روی داده و باعث شتاب ذرات نزدیک به سرعت نور می شود.شوک های ابرنواختر منبع اصلی پرتوهای کیهانی بعنوان ذرات پر انرژی در کهکشان راه شیری محسوب می شوند که به شدت با جو زمین برخورد می کنند.

«آدام مسترز» از محققان موسسه علوم فضا و ساگامیهارای ژاپن و نویسنده ارشد تحقیق تأکید می کند: فضاپیمای کاسینی قابلیت بررسی شوک ابرنواختر در منظومه شمسی و مشاهده یک پدیده تئوری اخترفیزیک با انرژی بسیار بالا را فراهم می کند.امواج شوک زحل قوی ترین نمونه در اطراف این سیاره محسوب می شود که نشان می دهد، انواع خاصی از شوک ها در نقش شتاب دهنده ذرات عمل می کنند.کاسینی در سال 1997 به فضا پرتاب شده و در سال 2004 وارد سیستم سیاره حلقه دار شد؛ مأموریت این کاوشگر برای بررسی زحل و اقمار چندگانه آن تا سال 2017 تمدید شده است.نتایج این یافته در مجله Nature Physics منتشر شده است.

دانشمندان موفق به طراحی هدست روبوکاپی شدند که به افسران پلیس امکان می‌دهد آن طرف دیوارها را ببینند و مظنونین را فقط با نگاه کردن به آن‌ها شناسایی کنند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این رایانه هدستی موسوم به Golden-i به پروژه Glass گوگل شباهت دارد و توانایی دیدن آن سوی دیوار را با استفاده از فناوری مادون قرمز فراهم می‌کند. این ابزار با دستورات صوتی و حرکات سر عمل می‌کند و به کاربر امکان می‌دهد که بدون استفاده از دستانش به اطلاعاتی حیاتی دست یابد. شرکت Kopin در ایالات متحده، فناوری مزبور را طراحی کرده و شرکت مشاورین Ikanos در ناتینگهام‌شایر مبتکر راهکارهای نرم‌افزاری برای پلیس، آتش‌نشان‌ها و امدادگران آن عنوان شده است. این ابداع ماه گذشته در نمایشگاه CES 2013 در معرض عموم قرار گرفت و شرکت سازنده معتقد است برآورد قیمت برای آنها هنوز زود است. گفته می‌شود فروش ابزار جدید سال 2013 و پیش از پروژه Glass گوگل انجام خواهد شد. پروژه گوگل در واقع یک هدست فشرده‌تر است که در سال جدید میلادی عرضه خواهد شد. سیستم جدید آگاهی موقعیتی زمان بلادرنگ (زمان واقعی) را در حوزه میدانی برای افسران پلیس فراهم می‌کند و به آن‌ها امکان ضبط تصادفات به منظور تحلیل‌های بعدی و مشاهده فیلم‌های زنده از سایر هدست‌های Golden-i را می‌دهد. سیستم ارائه‌شده همچنین قادر است مظنونین را با استفاده از تشخیص چهره شناسایی کند، هشدارهایی را از حسگرهای حرکتی دریافت دارد، پلا‌ک‌ها را به طور آنی اسکن کند و مختصات جی پی اسی را فراهم می‌کند. این ابزار مجهز به یک دوربین 14 مگاپیکسلی تثبیت‌شده از لحاظ اینرسی به همراه دوربین مادون‌قرمز انتخابی برای بینایی حرارتی و شب است. همچنین یک دوربین جداشدنی 1080 HD برای ضبط یا ارسال ویدیوی زمان واقعی می‌تواند به آن افزوده شود. پلتفرم Golden-i در حال ارتقا است زیرا دانشمندان در حال کاربردهای واقعیت افزوده کنترل شده صدا برای این ابزارهستند. انتظار می‌رود کیت توسعه‌دهنده سخت‌افزار و نرم‌افزار این فناوری در تابستان سال جاری میلادی ارائه شود؛ این در حالی است که نسخه مصرف‌کننده آن اواخر سال 2013 عرضه می‌شود.

تحقیقات صورت گرفته توسط محققان دانشگاه ملی استرالیا نشان می‌دهد، یک سیارک عظیم در 300 میلیون سال قبل با زمین برخورد کرده و باعث ایجاد دهانه برخوردی به قطر 200 کیلومتر شده است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، خبر کشف دهانه برخوردی باستانی روز جمعه 15 فوریه (27 بهمن) همزمان با گذر سیارک 2012DA14 از کنار زمین اعلام شد. محققان متوجه وجود رسوبات غیر معمول در منطقه East Warburton‌ در جنوب استرالیا و با آنالیز دانه های کوارتز از عمق زمین، موفق به کشف این دهانه برخوردی شدند. قطر سیارک بیش از 10 کیلومتر تخمین زده می‌شود و دهانه برخوردی ایجاد شده توسط آن 200 کیلومتر است که سومین دهانه برخوردی بزرگ زمین محسوب می‌شود. دکتر «اندرو گلیکسان» از محققان دانشگاه ملی استرالیا (ANU)‌ تأکید می کند: گرد و غبار و گازهای گلخانه ای ناشی از اصابت سیارک با زمین، ایجاد دهانه برخوردی و شوک لرزه ای به زمین باعث بروز تغییرات گسترده در چهره زمین در آن دوران شد. این برخورد که احتمالا بخشی از خوشه برخورد سیارکی پیش از دوره دایناسورها محسوب می شود، باعث انقراض گسترده، از بین رفتن صخره های مرجانی اولیه و گونه های دیگر شده است؛ همچنین گازهای گلخانه ای تولید شده نیز تا چندین هزار سال در جو زمین باقی ماندند. نتایج این کشف در مجله Tectonophysics منتشر شده است.